IN MEMORIAM DR. A. VAN BRUMMELEN

J. de Gier

'In niijn vacature is als voorzitter van de redactie benoemd dr. A. van Brummelen." Met deze woorden, onderdeel van een persoonlijk stukje in Theologia Refoniuita, nam dr. H. Bout in september 1988 afscheid van ons tijdschrift en gaf hij de voorzittershamer over aan zijn opvolger.

Zo'n persoonlijk afscheid is, zeker voor wie de leeftijd van de sterken of zeer sterken heeft bereikt, een geschenk dat alleen maar in dankbaarheid jegens God aanvaard kan worden. Het was voor dr. A. van Brummelen niet weggelegd. Op 1 december jl. werd hij plotseling uit het leven weggerukt. Dat zeg ik verkeerd: uit het leven weggenomen.

Natuurlijk dacht hij de laatste jaren na over zijn opvolging. Ik heb er meemialen met hem over gesproken. Hij wilde bepaalde functies opgeven, gezien zijn leeftijd. Hij was niet iemand die eindeloos wilde doorgaan, niet iemand die zich onmisbaar voelde. Maar omdat hij van orde hield, moest het weloverwogen gebeuren. Niet abrupt, maar op een hamionische wijze. De redactionele continuïteit van het tijdschrift moest niet in de knel komen. Het mocht niet zo zijn. Opnieuw blijkt de wijsheid van het oude spreekwoord: De mens wikt, maar God beschikt. Of, met de woorden van de profeet Jesaja: 'Want gelijk de hemelen hoger zijn dan de aarde, alzo zijn Mijn wegen hoger dan uw wegen, ...'

Voordat dr. Van Brummelen voorzitter van de redactie werd, was hij reeds vele jaren lid van de redactieraad. Gedurende een lange reeks vanjaren is zijn spoor in het tijdschrift na te trekken: meditaties, reflexen en talloze boekbesprekingen. In dit nummer staan de laatste boekbesprekingen van zijn hand: zoals altijd mild, met naar de lezer toe de nadruk op 'persoonlijke bewustwording' en bovenal het diepe besef dat in deze warrige tijden meer dan ooit nodig is 'de levenwekkende werking van de Heilige Geest'.

Als voorzitter mocht hij elf jaar werkzaam zijn. Hij meed alles wat lijkt op modem management en modem leiderschap. Zijn penneproeven schreef hij nog met de hand en iemand anders typte ze uit. Het computertijdperk sloeg hij over. Omdat hij een hekel had aan warrigheid en chaos, hadden redactievergaderingen onder zijn leiding altijd structuur. Hij zat de vergaderingen voor in eigen stijl: verzorgd, ingrijpend bij te warrige en te utopische discussies, humoristische en filosofisch getinte opmerkingen plaatsend. Meer dan eens bleek ook zijn brede belangstelling: Pascal, Goethe en vele anderen. Ook wat dat betreft een dominee van de oude stempel. En steeds klonk door wat hij accentueerde

tijdens zijn afscheidspreek in Huizen in verband met zijn emeritaat: niet 'conservatief zijn, maar wel het waardevolle 'conserveren'. En dat bond hem ook aan Theologia. Reformata.

De redactie, geschokt en ontroerd, herdenkt op deze plaats een stijlvolle en beminnelijke voorzitter. Naast verdriet is er dank voor wat God in hem gaf. Anthonius van Brummelen is niet weggerukt. Hij is niet getroffen door een duister noodlot. Hij is 'ontslapen'. Dat mag overheersend zijn in ons In Memoriam. In de stijlvolle woorden van Ida Gerhardt:

Het is, allengs, een onomstotelijk weten dat gij vernieuwd zult wezen en herschapen wanneer men van u schrijven zal: 'ontslapen'. Wanneer uw naam op aarde is vergeten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen