Staat en Maatschappij.

Het vissehen op Zondag.

Bij gelegenheid van de behandeling van het Xde Hoofdstuk der Staatsbegrooting werd bij de afdeeling Visscherijen van anti-revolutiouaire zijde de aandacht van Minister Talma gevestigd op een adres van den Kerkeraad der Hervormde Kerk te Marken, gericht tot de Synode, waarin de tusschenkomst van de Synode gevraagd werd, om maatregelen te te beramen, waardoor het voor de visschersvloot mogelijk worde, des Zondagsmorgens godsdienstoefening te houden. Het bleek toch dat de visschers door contract met sommige reeders gedwongen worden, zeven dagen in plaats van zes te visschen, zoodat zij ook des Zaterdagsmiddags de vleet moeten uitzetten, welke dan des Zondagsvoormiddags wordt ingehaald.

Minister Talma, die verklaarde met deze aangelegenheid niet bekend te zijn, beloofde de zaak nader te zullen onderzoeken.

Het trof ons bij het lezen van de Gereformeerde Kerkbode van 's Gravenhage, hoe Ds. van der Linden op dezelfde zaak de aandacht vestigt. Ds. van der Linden schrijft:

De Deputaten der «Zeekerken» tot het behartigen van de geestelijke en stoffelijke belangen onzer visscherlieden, wijst op een gevaar voor onze zeelieden.

«Er zijn in ons land nog altijd reeders, — zoo zeggen zij in een missive, waarvan we hier het voornaamste meedeelen —, die den Heere vreezen en naar Zijne wetten vragen. En daar zijn evenzeer reeders, die, al zijn zij, gelijk zij zich gaarne uitdrukken, wat vrijzinnig in hun opvattingen, nochtans hierin echt-liberaal zich toonen, dat zij hun zeelieden niet dwingen met den Dag des Heeren geen rekening te houden. Wij vermelden het met ingenomenheid en danken er onzen God voor.

En daar zijn ook nog altijd vele, zeer vele visscherlieden, die den Heere wenschen te dienen ook op de zee, ook in hun beroep en bedrijf; of althans, uit kracht van opvoeding, zich in hunne consciëntiën gebonden gevoelen door des Heeren ordinantiën met betrekking tot den Rustdag.

Maar nu sluipt er, naar het schijnt uit het naburig Duilschland, vooral in den laatsten tijd, ook ons land een kwaad binnen, waarvoor de oogen open moeten gaan.

't Is haast ongelooflijk, en toch is het waar !

Enkele reeders — hun getal is gelukkig nog klein : — willen hun zeelieden dwingen tot een zoo onafgebroken arbeid, dat ook de Dag des Heeren tot een onafgebroken arbeidsdag verlaagd wordt. En maken die zeelieden daartegen bezwaar, dan is er voor hen geen plaats op de vaartuigen van deze reeders.

Ook zijn er, tot onze smart moeten wij het zeggen, reeds enkele schippers en stuurlieden, die in dit kwaad geen kwaad schijnen te zien.

Maar wij getuigen en protesteeren er tegen met kracht. Wij roepen dien reeders en dien zeelieden toe: laat varen dien dwang, laat varen die practijken. En acht gij wellicht uzelven niet gebonden aan Gods wil en wet, verkracht de gewetens van anderen niet.

Den tot hiertoe welwillenden reeders vragen wij: volgt toch niet dat allerdroevigst voorbeeld.. Wijkt niet af van den weg dien gij tot hiertoe hebt bewandeld.»

Tot zoover het stuk uit de Gereformeerde Kerkbode. Wij verheugen ons over den bijval van Ds. van der Linden.

Moge het groote belang der visschersbevolking de Regeering ter harte gaan. Nu het kwaad van den dwang, om het visschersvolk ook op Zondag te laten visschen nog in zijn geboorte is, komt het ons voor, dat de tijd gekomen is, om krachtig in te grijpen, opdat de visschers tegen de dwingelandij der reeders beschermd worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen