Vragenbus.

VRAAG. Moeten we den 7den of den 1sten dag der week eeren als Sabbathdag?

ANTWOORD. De omstandigheid, dat de zevende dag de Sabbathdag was behoort tot het ceremonieele of schaduwachtige der wet, dat voorbij gegaan is. Want dat de Sabbath aleer, als de zevende dag, aan 't einde van de zes werkdagen der week stond, wees er op, dat 't werk der gehoorzaamheid aan God nog volbracht moest worden, en dat'eerst na volbrenging van 't werk, dat God eischte, sprake kon zijn van .Sabbathsruste.

Maar nu Christus, Sions Borg en Middelaar, het werk der gehoorzaamheid voor de Zijnen volbracht heeft, gehoorzaam geworden zijnde tot den dood, ja den dood des kruises, nu is Hij, de groote Jozua, tot Zijne ruste in het hemelsch Kanaan ingegaan; maar die ruste heeft Hij nu ook verworven en aangebracht voor al Zijn volk.

Nu behoeft Gods Kerke niet meer te werken, om tot die ruste te geraken; maar zij mag nu leven uit die aangebrachte ruste.

En daarom heeft de Heere Zijn Gemeente onder de Nieuwe Bedeeling, door 't onderwijs dat Hij aan. Zijne apostelen en door hen aan de eerste christenkerken schonk, dat voorrecht bereid, dat Zijn Gemeente de week beginnen mag met den Sabbathdag; dat Sion niet behoeft te leven om te werken tot het heil, maar dat Gods volk leven mag uit den schat van het door Christus aangebrachte heil.

En zoo werd de dag der opstanding van Christus uit de dooden, toen Hij den arbeid zijner ziel volbracht had en de smarten zijns doods ontbonden werden, de Sabbathdag voor de Kerke des Nieuwen Verbonds, de «dag des Heeren* (Openb. 1:10.)

Of, zooals we onlangs bij een ander schrijver lazen: Aan Israël "werd geboden den Zaterdag als Sabbath te eeren. Dit is het tijdelijke en straks verouderde deel van het Sabbathsgebod, hetwelk verdwijnen moest zoodra de symboliek, die er doorheen speelde, in Christus vervuld werd.

Die symboliek is nu natuurlijk te zoeken in de rust, die Christus zou aanbrengen als inleiding tot den eeuwigen Sabbath,

Hij is de Silo of Rustaanbrenger, gelijk Israel Hem profetisch noemde. Hij kwam in de wereld om de vermoeiden en belasten tot zich te roepen en hun rust te schenken door in Zijn bloed den vrede met God tot stand te brengen.

De ware Sabbathsrust ligt alzoo in Christus.

Het was naar die rust, dat Israël zich uitstrekte als naar het lichtend ideaal, hetwelk hen in de toekomst wenkte. En het is deze levensbeweging naar hot volheerlijke eindpunt der rust, die zich in de Israëlitische week op treffende wijze weerkaatst': zooals het in geestelijk opzicht naar den Rustaanbrenger, bij wien het vrede zou zijn, heen zwoegde, zoo worstelde het wekelijks door den arbeid heen om aan het eindpunt van den weg de rust van den Sabbath te vinden.

Maar zie nu, wat voor Israël het eindpunt was, is voor ons het aanvangspunt.

Christus is verschenen, heeft de rust voor het beladen hart verworven en deelt die rust aan alle geloovigen uit.

De Nieuw-Testamentische gemeente vangt aan bij het punt, waar Israël moest uitkomen.

Zij gaat uit van het volbrachte werk van Christus, waarin zij haar rust vindt.

Dit volbrachte werk werd op Golgotha voleind, maar toch pas in de Opstanding van Godswege bezegeld, en waar die Opstanding nu op den eersten dag der week plaats greep, weerspiegelt de geestelijke rijkdom der gemeente zich ook in die indeeling der dagen: Hët is voor haar niet langer een zich uitstrekken naar de rust aan het einde, maar een uitgaan van de rust tot den arbeid, een vieren van den Sabbath op den eersten dag der week, den morgen der Verrijzenis (Hand. 20.:7 ; 1 Cor. 16:2; Openb. 1:10).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen