De zwaarste bede.

„Vader, dat Uw wil geschiede 1" 't Is een bede, o, zoo klein. Maar — zou voor het menschlijk harte Wel één bede zwaarder zijn ? Staan wij aan een stervenssponde. Blikken w' in een groeve neer 't Is zoo moeilijk, dan te zeggen: „Dat Uw wil geschiede. Heer !"

Of — wij zetten onze lippen Aan den beker van geluk. Doch één teug is slechts gedronken En — daar ligt hij — ledig, stuk ! Wordt het nacht dan om ons henen. Kennen wij geen vreugde meer, 't Is zoo moeilijk, dan te zeggen : „Dat Uw wil geschiede, Heer !",

Of — wij liggen weken, maanden, Op het ziekbed, uitgeput, Onze dagen glijden henen Traag en langzaam, zonder nut ; Is de wil dan vaak zoo krachtig. Maar het lichaam zwak én teer, 't Is zoo moeilijk, dan te zeggen : „Dat Uw wil geschiede. Heer !"

Of — maar neen, ik ga niet verder 'k Wroet niet langer in de smart. Wat er meer nog wordt geleden Zegt u licht uw eigen hart ; Menigeen toch heeft een wonde Die gaat bloeden, telkens weer. 't Is zoo moeilijk, steeds te zeggen : „Dat Uw wil geschiede. Heer !"

En toch, arm gefolterd harte Deze bede alleen schenkt rust. En wij kunnen 't zeker bidden Zijn wij ons van schuld bewust. Zien wij onze vele zonden. Neen, dan is 't zop ^waar niet meer Zelfs bij 't felste ieed'.té zeggen : „Dat Uw wil geschiede, Heer !"

Vervaardigd door Cato D. te Utrecht.

Ingezonden door W. Cv. N. A. v. B. te Veenendaal.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen