De volle waarheid.

Wij weten het dus nu wel: Gedachtig aan prof. Visscher's verleden, maande ds. Schilder bij voorbaat tot voorzichtigheid, zoodra de uitgever een afzetgebied zocht. En dit was geene verdachtmaking, maar uitsluitend ingegeven door teedere bezorgdheid voor „de gereformeerde zielen", die door een Hervormd Gereformeerde licht op den doolweg konden worden gebracht. Welk eene zielszorg! Maar het allermooiste is wel de opmerking: Prof. Visscher moet niet meenen, dat hij „aan ons, gereformeerden, alles zeggen mag". Blijkbaar was het dominee ontgaan, dat zijne waarschuwende stem al klonk, toen prof. Visscher nog geen woord had gezegd. Uit den aard der zaak heb ik het Assensch proces getracht te volgen. En hoewel meer dan eens gedrongen om er wat van te zeggen, bleef ik zwijgen. Niet omdat er ook kerkrechtelijk niet wat over te zeggen viel, maar om de kwestie niet noodeloos pijnlijker te maken. Ik heb waarlijk aan „ons gereformeerden" niet alles gezegd. Het schijnt echter, dat ds. Schilder's goede luim gestoord werd door de herinnering aan de schrapping van het slot van het Marcus Evangelie. Hij moge weten, dat ik dit voor mijn genoegen ook niet deed. Ik weet nog te goed hoe pijnlijk ik destijds verrast werd, toen ik zag, hoe in den kring van „ons gereformeerden" met de voorzichtigheid ook de eerbied voor den tekst der Heilige Schrift uit het oog werd verloren. En nu komt waarlijk ds. Schilder nogmaals vertellen, dat ik geen scherp onderscheid maakte tusschen tekstcritiek en andere critiek. Hij meent zeker dat men met een beroep op tekstcritiek alle gewelddadigheden op den overgeleverden tekst kan goedpraten. Het is hem dus niet bekend, dat er vooral aan de linkerzijde een tektscritiek bloeide, die zeer diep insnijden kon. Maar het is nu wel duidelijk, dat er in den kring van „ons gereformeerden" eene zoogenaamde „gereformeerde tekstcritiek" wordt beoefend, die het slot van Marcus XVI uit onzen Bijbel schrapt. Is dit nu een voorproefje van hetgeen van de hooggeloofde „gereformeerde wetenschap" kan worden verwacht? Dan mogen de heeren weten, dat ik niet zal ophouden hun de uitspraak van Luther voor te houden: „.Het Woord zult gij staan laten".
In ééne zaak vergist zich ds. Schilder ten zeerste. Ik had hem aangeraden maar eens over mijne opmerkingen na te denken. Hij zegt nu dit advies te hebben gevolgd. „Maar na drie dagen denken, zeg ik: ,,hm" Hij kreeg dus eene prikkeling in zijne keel. Mag ik hem er nu op wijzen, dat zoo iets nooit komt van het diepe denken, maar meestal van al te luid spreken.

H u i s  t e r  H e i d e.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen