STAAT EN MAATSCHAPPIJ

Dreigende gevaren.
Het gevaar, dat van Communisten en Sociaal Democraten ten opzichte van de veiligheid des lands en van de orde en rust blijft dreigen, moet — zoo schreven wij de vorige week — tot groote waakzaamheid manen.
Evenals nu bij opkomend water de bedreigde landen door het opwerpen van dijken en dammen tegen overstroomingen worden beschermd, zoo ook behooren maatregelen getroffen te worden om het gezag te doen gehoorzamen, wanneer de wassende stroom der revolutie het leven van het volk bedreigt en het op zijn ondergang heeft toegelegd.
Dit laatste is de taak van een Overheid, die zich dienaresse Gods weet, alleen in God de bron vindt van het souvereine gezag en aan dit beginsel haar regeermacht ontleent.
Nu behoeft het geen nader bewijs, dat ten onzent de vrijzinnigheid, die langer dan een eeuw aan den arbeid is geweest om de zedelijke veerkracht van de natie te ont­zenuwen en ook krachtens haar oorsprong in geheel haar wezen de revolutiebeginselen huldigt, niet in staat is den dam op te werpen, die den geest van opstand en verzet moet tegenhouden.
Daarvoor bezit de vrijzinnigheid niet de kracht van verweer. De liberaal, die de souvereiniteit Gods in het Staatsrecht ontkent en niet anders vraagt dan naar den wil des volks, kan het geweld, dat de Communist en Sociaal Democraat predikt, niet tegenstaan. Zelf op het hellend vlak staande van het beginsel „geen God, geen Meester", kan hij dengene, die dit beginsel in al zijn consequenties belijdt, niet tegenhouden.
De Heere heeft ons volk er voor bewaard, dat, toen in het jaar 1918 de revolutiestormen over Europa gingen, de tronen werden omvergehaald en eeuwenoude vorstengeslachten werden afgezet, hier te lande de leiding der regeeringszaken niet in handen was der vrijzinnigen.
De ellende ware dan niet te overzien geweest.
Bovendien zou ons volk in die dagen niet de kracht hebben gehad en ook niet hebben kunnen ontwikkelen, die het toen heeft aangewend om de revolutie buiten de grenzen te houden. Alleen wanneer er mannen aan het roer staan, die het belijden, dat zij bij de gratie Gods regeeren, is het gezag in den Staat veilig. Daarom is het van zoo groote beteekenis dat de Overheid in den bewogen tijd, waarin wij leven, al die machtsmiddelen bezit en weet te hanteeren, die het gezag kunnen sterken en schragen. Een zwakke Overheid — zoo leert de historie — is niet ten zegen van een volk, maar is oorzaak van zijn ondergang.
Toch is het niet voldoende, dat de Overheid al de middelen aanwendt die dienen kunnen om 't gezag in den Staat te handhaven. Daardoor wordt wel het directe gevaar, dat van de zijde van Communisten en Sociaal Democraten dreigt, bezworen, maar de actie der Revolutionairen, d.w.z. de invloed, dien zij op het volk uitoefenen in de propaganda hunner beginselen, wordt niet belemmerd.
Het politiek beleid, dat de regeering voert, is daarop van grooten invloed. Tegenover het revolutiebeginsel moet met alle beslistheid het christelijk beginisel worden gesteld. Geschiedt dit niet, dan laat men den revolutionairen vrij spel en geeft men ze een voorsprong bij het bewerken der geesten.
En hier ligt de grief, welke bij ons tegen het zittend Kabinet bestaat.
Toen dit Kabinet optrad, legde het op 11 Maart 1926 in de Tweede Kamer-deze verklaring af: ,,De politieke vraagstukken, die verband houden met de partijgroepeering, zooals die tot dusver hier te lande heeft bestaan, zullen blijven rusten en gehandhaafd blijven in het stadium, waarin zij op dit oogenblik verkeeren". Hoe Minister De Geer, die tot een partij behoort die in haar program schrijft: „De regel, waarnaar het gezag in den Staat moet worden uitgeoefend, is de in de Heilige Schrift geopenbaarde ordening Gods,  o n v e r s c h i l l i g, w e l k e  d e  p e r s o n e n  z ij n  die tijdelijk met eenige Staatsbediening zijn belast" (de spatiëering is van ons) een dergelijke verklaring kon afleggen, is ons ten eenenmale onbegrijpelijk. Doch dit daargelaten, wat het zeggen wil dat de politieke vraagstukken, dat zijn die welke door de christelijke levensbeschouwing worden beheerscht, zullen blijven rusten, is, dat een tijdperk van stilstand is ingetreden. En stilstand beteekent achteruitgang.
Zoo zijn thans gedurende ruim twee jaren allerlei vraagstukken, die voor de ontwikkeling van de christelijke beginselen in Staat en Maatschappij van zoo groote beteekenis zijn, blijven liggen. Er is een achterstand ontstaan op het terrein van het recht, op dat van het onderwijs, op dat van de voorziening in de geestelijke nooden van het volk. Allerlei kwaad woekert voort en allerlei uitwassen ontwikkelen zich, zonder dat de Overheid daartegen optreedt.
En ondertusschen groeit de geest van ongeloof, revolutie en verzet. Van dien toestand moet ons volk zich bewust worden. Het moet zich rekenschap geven van de ernstige gevaren, waarin het zich bevindt. Daarom is de eerste eisch, dat er een Kabinet komt dat welbewust den ernst der tijden onder het oog ziet. Maar voorts is het noodig dat allen die het met elkander eens zijn, dat ook op staatkundig gebied naar Gods Woord behoort te worden geleefd, zich aaneensluiten. Laten al dezen zich niet blind staren op hetgeen verdeelt, maar op wat vereenigt. Alleen dan zal onder Gods zegen de strijd kunnen worden aangebonden tegen den geest des tijds en met kracht de stroom van ongeloof en revolutie worden gekeerd. Mocht ons christenvolk daarvoor een geopend oog ontvangen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen