Een nieuwe schrede op den dwaalweg.

Tegen veler verwachting in heeft de Tweede Kamer de vorige week de wijziging, door den Minister van Binnenlandsche Zaken en Landbouw in het wetsontwerp tot herziening van de Gemeentewet aangebracht en waarbij de vrouw uitgesloten zou blijven van het ambt van burgemeester, ongedaan gemaakt.
Daarmede is weer een nieuwe schrede gezet op den weg naar de gelijkstelling van de vrouw met den man op het terrein van het publieke leven.
Dat in het debat een feministische zaak (eene betreffende de vrouwenbeweging) aan de orde was, bleek wel duidelijk uit het feit, dat alle vrouwelijke Kamerleden van het Socialistische Kamerlid af tot het Chr. Historische toe het voor de benoembaarheid der vrouwelijke burgemeester opnam en daarbij gemeenschappelijk front maakten speciaal tegen hen, die op grond van de Christelijke beginselen de benoembaarheid van de vrouw tot burgemeester ontoelaatbaar oordeelden.
Terecht merkte mr. de Wilde, die de benoembaarheid met klem bestreed, tegen de schampere taal van de Socialisten : dat de Antirevolutionairen toch niet bij machte zijn de gelijkstelling van de vrouw met den man tegen te houden, op, dat dit wel mogelijk kan zijn, doch dat dit nog geen bewijs is, dat de gelijkstelling goed is.
Er is — zoo zeide hij — „wel meer in de ontwikkeling der beschaving en cultuur, waar wij, als menschen van Christelijke beginselen, principieel tegenover staan en waarvan wij voelen, dat het hoogst moeilijk zal zijn daartegen op den duur met succes in te gaan. Ons inzicht is dan ook, dat andere machten wel eens zoo groot kunnen worden, dat de Christelijke beginselen oogenschijnlijk te gronde zullen gaan".
Echter belette dit mr. de Wilde niet om te verklaren, dat de Antirevolutionairen hun best zullen doen om de dwaalleer van de gelijkstelling van de vrouw met den man zoolang mogelijk tegen te gaan en te bestrijden. De eerepositie der vrouw ligt toch niet op het terrein van het openbare leven, maar in het gezin.
Doch al voelt men niets voor de principiëcle zijde der kwestie, dan moet men er zich loch over verbazen, dat de practische bezwaren tegen de benoembaarheid van de vrouw tot het burgemeestersambt geen indruk maken, en dat niet gevoeld wordt, dat de natuurwet zich tegen deze benoembaarheid verzet.
Uit het verschil in aanleg tusschen man en vrouw moet toch noodzakelijk een verschil van recht en plicht voortvloeien.
Daarbij gaat ter verdediging van de benoembaarheid een beróep op het buitenland natuuriijk niet;
Want het moge waar zijn, "dat in Noorwegen, Finland, Engeland en den lerschen Vrijstaat de vrouw benoembaar is tot het burgemeestersambt, maar het groote verschil, dat tusschen die landen en ons land bestaat, is, dat in eerstgenoemde landen de burgemeester geen politietaak heeft, terwijl dit met den burgemeester ten onzent wel het geval is.
En juist in deze politietaak, die den burgemeester krachtens onze wetgeving te vervullen heeft, zit een der hoofdbezwaren tegen de benoembaarheid van de vrouw tot dit ambt.
De burgemeester, als hoofd der politie, kan geroepen worden om bij ernstige stakingen naar buiten-op.te treden en zijn politiegezag brengt -zelfs- mede, dat hij in tijden van onrust én woelingen bevelen kan om over te gaan tot daden van geweld.
Onbegrijpelijk was het daarom, dat de meerderheid in de Kamer niet inzag, dat de physieke eischen, .welke het burgemeesterschap stelt, voor de vrouw te zwaar zijn.
Het was hier weer een offeren aan den tijdgeest. Men is in onze dagen niet meer bij en men is geen man van beschaving, wanneer men de vrouw op het terrein van het publieke leven niet dezelfde rechten geeft als den man.
Intusschen hébben'zij, dié op grond van Gods Woord het valsche beginsel van de gelijkstelling bestreden, het pleit verloren, waarvan het gevolg is, zooals wij hierboven schreven, dat weer een nieuwe stap gezet wordt op den dwaalweg van de emancipatie van de vrouw.
Dat een aantal Roomsche Kamerleden, ondanks de ernstige waarschuwing van hun eigen Minister, den heer Ruys, toch tot de opheffing van de uitsluiting der vrouw van het burgemeestersambt medewerkten, ja zelfs den doorslag bij de stemming óver het voorstel gaven, betreuren wij ten zeerste.
De uitslag had zoo anders kunnen zijn. Maar de tijd van het gemeen overleg tusschen de drie groepen der rechterzijde is voorbij. De samenwerking is verbroken.
Of zij, die zich daarin verheugen, dankbaar zullen zijn voor wat in de Kamer gebeurde, betwijfelen wij.
Doch dit ligt niet voor de rekening van de antirevolutionairen, maar voor de hunne. De Protestantsch Christelijke partijen zullen nog wel eens meerdere teleurstellingen ondervinden.
De overwinning, welke het moderne feminisme behaalde, en die met gejuich in de Kamer werd begroet, is voor ons een geduchte tegenvaller geworden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen