Zendingsgeschiedenis.

HOE WILFRIED EN WIGBERT HIER WERKTEN.
't Werk van Eligius was weinig duurzaam. Na zijn dood verdween spoedig zooveel van wat hij begonnen was. Zijn Christendom was ook wellicht zeer oppervlakkig geweest. Althans het had geen wortelen geschoten blijkbaar. Toen kwam uit Engeland de Zendeling Wilfried, geen Frank dus, maar een Angelsakser. Op 14-jarigen leeftijd was hij reeds, uit vrees voor een booze stiefmoeder, in een klooster gegaan, in het hooge noorden van Engeland, dicht bij de Schotsche grenzen. Als leermeester van Koning Alfred kreeg hij grooten invloed en werd in 670 aartsbisschop van York. Maar hij werd zoó gehaat, dat hij vluchtte. Op reis naar Rome, om zich bij den Paus te beklagen over het onrecht, hem aangedaan, werd hij op zee door den storm overvallen en op de Friesche kust geworpen. Hij beschouwt dat als een vingerwijzing van den hemel en begint onder de Friezen als Zendeling te werken in den winter van 677— 78. De Friezen stonden met meer sympathie tegenover den Engelschman, dan zij Eligius uit Frankrijk hadden aangehoord. De Angelsaks sprak in hoofdzaak dezelfde taal als de Friezen en zij voelden in hem een stamverwant. Friesland scheen in korten tijd voor Christus te zullen gewonnen worden. Maar toen Wilfried een jaar later naar Rome ging, om niet meer naar Nederland terug te komen, triomfeerde het heidensch altaar over het kruis,
't Was als een „morgenwolk".
Wigbert, een kluizenaar uit Ierland, was de opvolger. Maar dat ging nog slechter. Het was hem geweest, alsof de Friezen in een gezicht hadden gezegd : „Kom over en help ons". Vol ijver en vuur begint hij zijn werk, gesteund door een rijk Engelsch edelman, Egbert, die wonderlijk van een pestziekte is genezen en nu zijn geld en goed over heeft voor de heidenzending.
Wigbert predikt met ongemeenen ijver twee jaar lang. Het volk neigt hier en daar het oor om hem te hooren. Hoopvol ziet Wigbert uit naar vrucht. Maar niets dan teleurstelling wordt zijn deel. Dat kwam zóó. Wilfried was indertijd gesteund door Koning Adgild, die zich in vele opzichten sympathiek betoonde. Maar in 679 was deze opgevolgd door den bekenden Radboud. Deze was als jong man in de gewijde bosschen van Denemarken vervuld geworden met geestdrift voor de goden der vaderen. Dat godendom, zoo eeuwen oud, zoo nauw verbonden aan de Friezen en aan der Friezen vrijheid — zou hij als kampioen voortaan met hand en tand verdedigen. Dat was Radboud's ideaal. Dit beschouwde hij als zijn heilige levenstaak. En zijn rijk breidde hij uit van de Lauwerzee tot de Schelde en tot den Rijn. In 690 verdreef Radboud den prediker Wigbert uit zijn landpalen. En zijn werk was geheel vruchteloos.
Maar.... Wilfried en Wigbert zijn toch niet te vergeefs op Frieschen bodem geweest.
Later hebben Willebrord en Bonifacius hun werk kunnen voortzetten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen