STAAT EN MAATSCHAPPIJ

GEEN DWANG, MAAK VRIJHEID.
Het wordt hoe langer hoe duidelijker, dat de groote beteekenis der winkelsluitingswet, bijzonder voor de groote centra der bevolking, in dat gedeelte der wet ligt, dat op de Zondagsrust betrekking heeft. Immers bij al de actie, die tegen de wet werd — en nog steeds wordt gevoerd, gaat het niet in de allereerste plaats tegen de bepalingen, die de vervroeging van het sluitingsuur des avonds voor winkels voorschrijven, doch tegen de verplichting om des Zondags, hetzij den geheelen dag, dan wel een groot gedeelte van dien dag te sluiten.
Vooral zijn het de houders van koek- en banketbakkerszaken, die bij iedere gelegenheid, die zich daarvoor maar even voordoet in 't geweer komen om hunne klachten over de Zondagssluiting kenbaar te maken. Nu behoeft een dergelijke mentaliteit — geestesgesteldheid — bij deze neringdoenden niet te verwonderen. De koek-en banketbakkers hebben toch, meer dan dit in eenig bedrijf 't geval was, steeds den geheelen Zondag hunne winkels open gehad. Zij waren gewoonlijk op dien dag van 's morgens vroeg tot 's avonds laat in de weer. Zondagsrust hebben deze menschen, noch hun personeel, ooit gekend.
Als zakenmenschen zien zij bovendien door de Zondagssluiting hunne inkomsten verminderen.
Intusschen bezitten zij nog niet de ervaring van collega's van ondernemingen, die sinds jaren reeds hunne zaken op Zondag sloten, namelijk de ervaring, dat de gang der bedrijven zich ten slotte aanpast aan de omstandigheden waaronder deze zaken hebben te verkeeren, en voorts dat de ondervinding leert, dat bij Zondagssluiting der winkels het debiet zich van den Zondag naar den Zaterdag verplaatst. Het valt dan ook dagelijks op te merken en bij navraag kan men zich daarvan overtuigen, dat, wanneer eenmaal zij, die van de Zondagsrust verstoken waren, de heilzame werking ondervinden van een wet, die hun die rust verschaft, niet meer naar vroegere toestanden terug willen. In zooverre heeft ook de winkelsluitingswet in hare bepalingen betreffende de Zondagsrust voor ons volk groote beteekenis. En dat niet alleen in socialen, maar ook in geestelijken zin. Wat dit laatste betreft, vinden wij in 't geen de liberale Avondpost onlangs over dit onderwerp schreef, een onverdacht getuigenis.
De Avondpost vangt in een artikel onder het opschrift: „Dwang ? Neen, vrijheid" aldus aan :
Het was Zondag de eerste dag, dat in onze stad (dat is Den Haag) de Rijkswinkelsluitingswet in werking trad.
En : op dien eersten dag reeds hebben wij twee kleine, maar kenmerkende ervaringen opgedaan, waarvan wij iets willen zeggen. Toen de schrijver van dit artikel Zondagmorgen de godsdienstoefening bijwoonde van de afdeeling 's-Gravenhage van den Nederlandschen Protestantenbond, zag hij daarin één zijner kennissen, dien hij er in den loop der jaren nog nimmer had ontmoet. Dit op zichzelf is niet het opmerkelijke. Maar wat dan wèl ? Die kennis is winkelier ; hij werkt in zijn (flinke) zaak zonder personeel ; die zaak was tot dusver iederen Zondag geopend, en zoo was hij dan ook iederen Zondag gebonden. Nu, voor het eerst in vele jaren, was hij vrij ; nu moest hij zijn zaak sluiten ; nu kwam hij met zijn vrouw in de godsdienstoefening.
Ziedaar. Dit kleine, eenvoudige feit was een demonstratie van de gróóte waarheid, dat de dwang der wet voor talloozen vrijheid beteekent. Want die winkelier moge ook vroeger formeel vrij geweest zijn om zijn zaak te sluiten, in werkelijkheid kon hij (naar hij zelf bekende) dat niet, met 't oog op zijn concurrenten. Maar nu is hij des Zondags werkelijk vrij.
De ervaring, die hier door den redacteur van het Vrijzinnig dagblad De Avondpost werd opgedaan, is niet nieuw. Menigeen denkt nog, dat de winkelsluitingswet niets anders dan dwang beteekent. Doch zij die ons volk kennen, weten, dat onder hen, die van Zondagsrust verstoken zijn, er zich velen bevinden die jaren lang gehoopt hebben op eene regeling, die ook den winkelier sluiting op Zondag zou voorschrijven.
Wij danken God voor de scheppingsordinantie, waarbij na zesdaagschen arbeid de dag der ruste mag volgen.
De winkelsluitingswet geeft aan ons volk een nieuw stuk Zondagsrust, waardoor indirect de heiliging van den Sabbath kan worden gediend.
Daarom juichen wij het toe, dat de winkelsluitingswet niet alleen werd aangenomen, doch ook thans in werking is getreden.
Die wet beteekent niet dwang, maar vrijheid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen