MANKE MURK

Met toestemming uitgever J. H. Kok te Kampen
Dat gaf een geweldige opschudding. Murk was juist op den wagen geklommen en zou den hit het sein geven tot vertrek, toen Klaske armen zwaaiend hem hiervan terughield. Zwijgend boorde hij haar boodschap aan en stapte af. Toen hing hij de leidsels over de sleutels van het gareel en ging naar binnen. Hij. had behoefte even alleen en stil te zijn bij de gedachte aan dit plotselinge heengaan. En terwijl hij aan tafel zitten ging, de hand onder het hoofd, zooals zijn gewoonte was als hij diep moest denken, overpeinsde hij wat de prediking van dit vroege morgenuur te zeggen had.
De leeraar der gemeente was heengegaan, en hoe ? In zijn leven toonde hij zich een voorbeeld van nauwgezette plichtsbetrachting. Het ambtelijk werk werd door hem verricht zóó, dat niemand daar eenige aanmerking op kon maken. En de armen en de eenzamen en de verschovenen hadden in hem, een vriend gevonden, die trachtte op te beuren en te helpen en te troosten allen, die in moeite waren. Doch daarmede was dan ook vrijwel alles gezegd.
De dominé had in zijn prediking nooit de ellende door de zonde en daartegenover den rijkdom der verlossing, die in Jezus Christus is, gepredikt. Wèl in algemeene termen gesproken over de zondigheid en boosheid der menschen. welke verandering en verbetering behoefde naar den persoon van Jezus, die den menschen een voorbeeld had nagelaten, opdat zij Zijn voetstappen zouden drukken ; maar meer niet. Niet verkondigd, zooals hij dat ervaren had, dat de mensch van nature geknecht is door de zondemacht, die als een schuld voor God op zijn ziel moet wegen, en hoe daar een Satanische macht bestaat, die zoekt te verderven en voor eeuwig verloren te doen gaan. De verdoemelijkheid der wereld voor God, de totale onbekwaamheid tot eenig goed en het geneigd zijn tot alle kwaad, was voor den prediker een Paulinische gedachte geweest, om daardoor de rechtvaardigmaking door het geloof te duidelijker te doen uitkomen, tegenover de Farizeesche eigengerechtigheid, welke hem voorheen bezielde. Maar de noodzakelijkheid der wedergeboorte door den Geest Gods, om, zóó te komen tot vernieuwing van hart en leven, had zijn prediking nooit in het licht gesteld. Als het daar aan toe kwam, dan had men het einde ook.
Menigmaal had Murk bij zichzelf gedacht, als hij zoo in stilheid neerzat te luisteren : Toe, dominé, ga nu verder ! Zeg het nu aan allen, dat zij uit zichzelf nooit zullen komen in de gemeenschap Gods en van nature allen het vermogen missen, om Hem naar recht en eisch in gehoorzaamheid te dienen overeenkomstig Zijn heilige Wet; en dat Jezus Christus juist in de wereld gekomen is, om hetgeen zichzelf verloren weet, te redden en te behouden. — Maar daar ging hij niet in. „Amen !" klonk het vervolgens en zoo eindigde hij dan.
Dat was ook de reden, waarom Murk nog nooit aan vrouw Kalma gevraagd had, of zij niet eens lust gevoelde met de gemeente óp te gaan. De weduwe had het bij 't rechte eind, als zij zei, dat de dominé haar zoo koud liet en anders niet voor haar had dan een zedelesje, hetwelk haar niets gaf voor haar hart. Zoo was het, en dat hij nog altijd onder de prediking was opgegaan, geschiedde deels uit eerbied en hoogachting voor den man, die zich in vroeger jaren ook meermalen over hem ontfermd had, deels uit vrees, dat hij zijn handen ging uitsteken naar het heilige en misschien iets zou gaan vernielen, dat God bezig was op te bouwen. Verblijdde de Apostel zich niet, ook al werd Christus onder een deksel verkondigd ? En mocht hij dan ingaan tegen wat misschien een ordinantie Gods kon zijn ?
En nu was de dominé plotseling uit zijn werk weggeroepen. De man, die zoo gaarne over de natuur mocht prediken, gestorven, midden tusschen het ontluikend groen, waar tulpen en hyacinthen, ribus en jasmijn, anjelieren en azalea's bloeiden en geurden. Waarheen was hij gegaan ?
Neen, hij wilde niet oordeelen. God mocht zijn ziel genadig zijn. Geen kleinigheid echter, een gansche gemeente dienen en dan geroepen te worden, om, daarvan rekenschap af te leggen.
Meermalen waren er in de gemeente stemmen opgegaan van menschen, die, evenals Murk, niet bevredigd werden door de prediking, welke zij elken Zondag te hooren kregen. Sommigen noemden het een geven van steenen voor brood en een enkele trok daarom 's Zondags naar buiten, om, in een naburige , gemeente teerkost voor zijn ziel op te halen. Maar daar bleef het ook bij. Omdat er geen besliste loochening van de waarheden der H. Schrift plaats had, vond niemand vrijmoedigheid in eigen gemeente op te treden tegen de kerk en den arbeid, die van haar uitging.
(Wordt vervolgd).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen