Lijdenstroost.

Melanchton, van een doodelijke ziekte gered, mocht weer aan 't werk gaan. Toen maakte hij, die zoo verlangd had te mogen ingaan in de rust, dit gedicht, wetend, dat God hem hier nog noodig had :

Neergedrukt door pijn en smart, blijf ik op Gods liefde hopen : Eeuwig staat de toegang open tot Gods hemel, tot Gods hart.

Denk niet, dat mij God verstiet, nu Hij mij zooveel doet lijden. Als Hij ophoudt met kastijden zeg dan, dat Hij mij verliet.

Harde lessen gaaft Gij, Heer ! maar ik heb zooveel te leeren. Wil mij dagelijks bekeeren, dat ik Uwe wegen leer.

Heer, hoe hoog de nood ook stijgt, 'k zal mij rustig neder leggen. U ter eer in ootmoed zeggen : Spreek Gij, Heer Uw dienstknecht zwijgt.

Wat ik hier niet kan verstaan zal ik namaals eens doorgronden. Als ik, overdekt met wonden eens Uw rust mag binnengaan !

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen