MEDITATIE

MET CHRISTUS OPGEWEKT
Het is Paschen geweest.
Ja, is het Paschen geweest voor u ? De dag van Christus' opstandingskracht ? Is de levensadem van den verrezen Christus over uwe ziel gegaan en uw doode, ongevoelige „koude" hart door de machtige aanraking daarvan ten leven gewekt ?
By vernieuwing, doordat na tijden van verlating en verachtering het leven van Christus aan uw ziel werd geopenbaard en u uit het geopende graf toeklonk : „Ik leef en gij zult met Mij leven".
Is toen niet uit de weerbarstige grond van uw hart de teere plant van het geloof opgeschoten en die van de hoop en van de liefde en is toen niet het hart losgemaakt van de wereld en de macht der zonde en ingenomen voor Christus en diens heil ? Want nóg altijd is Hij de Overwinnaar van dood en hel; op Zijn machtwoord opent zich het hart.
Voor het eerst, doordat gij uwen dood leerdet bekennen ? Want dat is vrucht van Christus' opstandingskracht ! Door Zijn Geest breekt Hij het toegemuurde hart open zoodat bij het licht van dien Geest het hart zich leert kennen als een graf vol doodsbeenderen. Hoe walgelijk in eigen oog is dan het hart. Welk een schrik bevangt de ziel door dit licht bestraald : dood te zijn door de misdaden en de zonden. Maar is u dan ook niet uit het geopende graf gepredikt: „de dood is verslonden tot overwinning. Ik heb de sleutels der hel en des doods".
Dat is waarlijk Paaschfeest, want dan heeft Christus getoond nog altijd de Overwinnaar van dood en hel te zijn, op Wiens machtwoord het hart zich opent.
Welnu, indien gij dan met Christus zijt opgewekt, zoo zoekt de dingen, die boven zijn.
Als hier gesproken wordt over „opgewekt worden met Christus", verstaat gij toch dat dit iets anders is dan een overdenken van het feit der Opstanding. Dit kan ons niet redden of zalig maken, daartoe moeten wij deelen in de vrucht der Opstanding. Dit wordt levend gekend in een verandering des harten. Die verandering staat gelijk met een opstanding uit de dood, waarin de mensch van nature ligt, tot het leven der genade, dat alleen uit Christus is. En wijl de mensch niet zelf over dit leven beschikt, maar Christus het schenkt dengenen voor wien Hij het door bloedstorting en kruisdood verworven heeft, wordt deze verandering een opwekking genoemd: „de dooden zullen hooren de stem van den Zoon Gods en die ze gehoord hebben, zullen leven". Joh. 5 vs. 25. Deze opwekking is grooter wonder dan de schepping der wereld, immers daarbij was alles gelijk maar hier keert alles in den mensch zich in vijandschap en opstand tegen zijn Schepper en Formeerder. Maar zooals geen verzegelde steen, noch gewapende wachters Christus konden beletten op te staan, kunnen ook de vijandschap en zondelust de onwederstandelijke werking des Geestes tegenstaan. Oogen worden geopend voor eigen verlorenheid, ooren ontsloten voor de wonderen van Gods genade, de handen leeren zich vouwen en de knieën leeren zich buigen, de voeten haasten zich het verderf te ontvluchten en de vrijstad van Gods genade binnen te gaan.
Dit leven is tweeërlei. Het is allereerst — o wondere tegenspraak — een sterven aan zichzelf. Vandaar de vermaning : „Zoekt de dingen die boven zijn". Wie geen vreemdeling in eigen hart is erkent toch met schaamte en smart dat wij opgaan in de dingen die van deze aarde zijn. Dat is de ellende van ons leven. Wij zoeken óf de vermaken der wereld in uitbrekende zonde, óf een leven in vergankelijke dingen zonder eenige diepgang, óf de dingen die niet boven maar die laag zijn. Daarvoor wordt de prijs van een kostelijke ziel betaald, het tolgeld van een eeuwig leven. Zonder eenig nadenken, vrijwillig. Onze ziel kleeft aan het stof. Vreeselijke werkelijkheid van ons leven. Wij zoeken het leven in de dingen van dezen tijd, en vinden de dood. Zalig wie in al het vergankelijke de dood gevonden heeft, hij zal zoeken de dingen die boven zijn, het leven dat bij God is en uit God is, het leven dat door Christus is verworven en door Hem wordt bewaard daar waar Christus is zittende ter rechterhand Gods. Hij verstaat dat het eenige beletsel tot dit zoeken van het Koninkrijk Gods en Zijne gerechtigheid is het leven in de zonde en verstaat daarom Paulus' vermaning : ,,doodt dan de leden die op de aarde zijn, namelijk hoererij, onreinheid, schandelijke beweging, kwade begeerlijkheid, gierigheid welke is afgodendienst. Hoe vreemd het schijne, het zoeken van de dingen die boven zijn is allereerst den dood ingaan met alles wat buiten Christus is: „Wat zou , mijn hart, wat zou mijn oog op aarde nevens U toch lusten ? Niets is er waar ik in kan rusten." Een schandelijk sterven, een smartelijk sterven, een langzaam sterven, een zeker sterven, waarvan Paulus zegt: „indien wij dan met Christus gestorven zijn zoo gelooven wij ook, dat wij met Hem zullen leven. Houdt het daarvoor dat gij der zonde dood zijt maar Gode levende zijt in Christus onzen Heere. En stelt uwe leden niet der zonde tot wapenen der ongerechtigheid stelt uwe leden tot wapenen der gerechtigheid". (Rom. 6:11, 13).
Dit leven is vervolgens „een aandoen, van den nieuwen mensch, die vernieuwd wordt tot kennis, naar het evenbeeld desgenen, die hem geschapen heeft".
Dit is een zoeken van Christus. Een begeeren Christus te mogen kennen en ontmoeten als schulduitdelgende Borg, als hun rechtvaardigmaking, heiligmaking en verlossing. Het is het zoeken van vergeving der zonden in Christus' bloed, van vrijspraak door den Vader door Zijne voorspraak. Een zich verliezen in de algenoegzame gerechtigheid van den dierbaren Borg en Middelaar. Een schuilen in Zijn wonden tegen alle bestrijding en aanvechting. Een zoeken van Zijn ondersteunende genade en voorlichting Zijns Geestes. Voor dien Christus wordt de ziel ingenomen, wijl overal buiten Christus de dood hen toegrijnst. Arm en verloren in zichzelf zien zij in dien Christus de eenige mogelijkheid tot zaligheid. Hoe is de ziel dan bezig met de dingen die boven zijn, waar Christus is !
De dingen die boven zijn. Daarmede wordt in één woord samengevat al de gelukzaligheid en heerlijkheid die boven bewaard wordt voor een ellendig volk dat dagelijks sterft. De engelen aanschouwen die heerlijkheid, de zaligen worden er door bestraald en de strijdende Kerk op a, arde kent het heimwee daarnaar. Hun harten worden er toe opgetrokken. Christus is opgestaan uit de dooden en opgevaren ten hemel om die heerlijkheid aan Zijn Kerk mede te deelen. Hij heeft gaven genomen om uit te deelen onder de menschen, ja ook om wederhoorigen bij God te doen wonen. Gods Kerk zoekt nu deze dingen die boven zijn.
Boven is Christus en Zijn gezegende bloed. Gods Kerk zoekt de dingen die boven zijn.
Boven is Christus en Zijn verdiensten waardoor een ziel voor God kan verschijnen. De Kerk zoekt deze dingen die boven zijn.
Boven is Christus de Hoogepriester, die pleit bij den Vader; de Voorbidder die de beden Zijns volks geheihgd en ontzondigd den Vader voorlegt.
Boven is Christus die door Zijn Geest de liefde opwekt en sterkt, het geloof staande houdt en doet toenemen, het hart heiligt en vernieuwt.
Van daar regeert Hij de wereld, bedwingt de Satan, beschermt de Kerk.
Van daar bestuurt Hij de gangen Zijns volks, ondersteunt hen in lijden wekt hen op tot den lofzang in stilheid.
Van daar spijst en laaft Hij de Zijnen ten leven.
Boven, daar ligt de rechtvaardigmaking, daar is de heiligmaking, daar is de verlossing der Kerk. In Christus.
Daar zoekt het de Kerk, van daar verwacht het de Kerk, van daar ontvangt het Kerk.
Welnu, indien gij dan met Christus opgewekt zijt, zoo zoekt de dingen, die boven zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen