Rondblik buiten de Grenzen

Den Europeeschen Staatslieden werd den laatsten tijd niet veel rust gegund. Juist tegen de feestdagen, wanneer andere menschen eens een dagje konden uitblazen, meldden zich belangrijke politieke vraagstukken. Dan moest de vacantie weer worden onderbroken om in de hoofdstad vermoeiende besprekingen te voeren. Maar nu lazen we, dat Chamberlain de Pinkster-dager, rustig heeft doorgebracht. Ergens buiten Londen heeft de Britsche premier de edele vischsport beoefend. Het moet voor „good old Chamberlain" een geruststellend idee zijn, dat hij nu eens de dobber uit kon gooien, zonder dat men hem van alle kanten op de vingers keek. En mocht hij ook al eens bot vangen, dan zal hij daarvoor hoogstens met een medelijdend glimlachje van mrs. Chamberlain bestraft zijn. De wereldpers, het Lager- en Hoogerhuis, zullen zich er niet mede bemoeien. Deze lastige pottenkijkers hadden het den Premier daags te voren nog lastig genoeg gemaakt. Het Lagerhuis was er namelijk slecht over te spreken, dat Chamberlain weigerde de verzekering te geven, dat de annexatie van Tsjecho-Slowakije door Duitschland, niet zou worden erkend zonder voorafgaande raadpleging van het Lagerhuis. Chamberlain's weigering is inderdaad veelzeggend. Het heeft er alle schijn van, dat Chamberlain niet zal aarzelen tot erkenning van het „voldongen feit" over te gaan, zoodra hij daarvoor den tijd en de omstandigheden het meest geschikt acht. Maar wanneer hij het juiste tijdstip wil afwachten, kan hij zich moeilijk aan eenigerlei toezegging aan het Lagerhuis binden. Landen, die zich overigens weinig om de openbare meening bekommeren, schijnen er toch wel aan te hechten, dat men hun nieuwe aanwinsten achteraf ook openlijk als zoodanig erkent. De erkenning vcin Tsjecho-Slowakije is dus nu weer een troef in handen van Chamberlain, die hij op de meest voordeelige wijze zal trachten uit te spelen. Een der opposanten in het Britsche Lagerhuis voegde de regeering nu wel toe, dat zij „een dergelijke erkenning zelfs niet in overweging behoorde te nemen", doch een dergelijke pertinente uitlating zal Chamberlain zeker niet onderschrijven. De jongste geschiedenis heeft wel geleerd, dat een verstandig mensoh met soortgelijke verklaringen voorzichtig te werk moet gaan. De gang van zaken met Tsjecho-Slowakije heeft Chamberlain zonder eenigen twijfel zeer ernstig geschokt. Maar wat gebeurd is, is gebeurd. Daar dient men de consequenties van te dragen. Hoezeer was men in Nederland niet verontwaardigd over den laffen aanval op Abessynië, doch onze regeering was een der eerste die het Italiaansche Imperium erkende. En nadien zijn vrijwel alle landen gevolgd. We zeggen dit slechts om deze zaak wat dichter bij ons te brengen. De critiek is gemakkelijker dan de kunst
We hebben er reeds vaker op gewezen, dat het moeilijk met zekerheid vast te stellen valt, waarom de spanning in het politieke leven enkele dagen later plaats maakt voor ontspanning. Zeker, er zijn dikwijls bepaalde oorzaken aan te wijzen, doch niet zelden blijven deze oorzaken ook verborgen. En ieder heeft daarop ook zoo zijn eigen kijk. In Engeland en Frankrijk zal men op 't oogenblik zeker van gevoelen zijn, dat het bestaan van het non-agressiefront tot het voortduren van den vrede heeft bijgedragen. En het is niet voor tegenspraak vatbaar, dat Duitschland en Italië zich tamelijk kalm gehouden hebben, sinds Engeland, voor zijn buitenlandsche politiek, doelbewust een andere koers gekozen heeft. De Duitsche pers daarentegen suggereert, dat de „democratische landen" een omsingelingspolitiek voeren, die noodwendig tot oorlog moet leiden. Deze redeneering zal, op haar beurt, niet nalaten op de Duitsche lezers indruk te maken. Wanneer men aanneemt dat alles, wat Duitschland doet, tegelijkertijd goed, billijk en recht is, dan kan men het het buitenland slechts kwalijk nemen, wanneer dit aan Duitschland den voet dwars zet. Als men de „dynamische" Staten maar rustig hun gang liet gaan, was er immers geen kans op oorlog.
Hoe dit zij : het Britsch-Fransch-Russische accoord schijnt nu toch wel voor elkander te zullen komen. Of Moskou volkomen zijn eischen ingewilligd gekregen heeft, weten we niet, doch het schijnt wel dat Rusland als volwaardig partner zal worden erkend. Volgens de voorloopige berichten althans. Doch ook wanneer we, voor het trekken van verdere conclusies, de officieele berichten willen afwachten, kan wel worden vastgesteld dat de verhouding Moskou—Londen aanmerkelijk is verbeterd. Maarschalk Worosjilof, de opperbevelhebber van het Sovjet-Russisehe leger, werd bereids uitgenoodigd de manoeuvres in Groot-Brittannië bij te wonen. En in den herfst zal, naar nu reeds verluidt, de Britsche minister van Defensie de legeroefeningen in Sovjet-Rusland gaan bijwonen. Deze berichten wijzen op een militaire samenwerking tusschen Londen en Moskou, zooals men die voor enkele maanden terug niet verwacht had. (gevreesd? ). Het is niet ondenkbaar, dat Rusland Engeland den „pin op den neus" gezet heeft; door Londen namelijk te dreigen dat Moskou met Duitschland zou gaan samenwerken, wanneer niet spoedig overeenstemming met Engeland werd bereikt. Nationaal-socialisten en communisten schelden elkaar om 't hardst. Maar per slot is het verdrag Londen—Parijs—Moskou ook niet tot stand gekomen, omdat men over en weer zulk een groote sympathie voor elkander voelde. Rusland is wat het is, doch het is — naar Lloyd George's woorden — , de grootste militaire mogendheid ter wereld". En die heeft ook Berlijn liever tot bondgenoot, dan tot vijand. Zaken zijn zaken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen