RONDBLIK BUITEN DE GRENZEN

De „dreiging", welke van Finland op het Russische rijk uitging, schijnt zoó ernstig te zijn geweest, dat de Sovjettroepen tot daadwerkelijk optreden zijn overgegaan. Vorige week Donderdag trok het roode leger de Finsche grens over. De zooveelste overrompeling van een klein land door een machtigen buurstaat was begonnen.
Nog Vrijdag werd vanuit Moskou bericht, dat men daar officieel van geen aanval op Finland wist. Maar aan hetgeen de Russische regeering, in verband met dit „conflict" al dan niet zegt, kan geen feitelijke beteekenis worden toegekend. Het is, zonder meer, duidelijk dat het vredelievende (immers : communistische !) Rusland zijn eischen jegens Finland wilde doorzetten, zonder zich om iets anders dan het eigen belang te bekommeren. Herhaaldelijk is verzekerd, dat het Russische leger tot geen beteekenende activiteit in staat zou blijken te zijn, omdat de kundigste generaals „wegens landverraad" terecht waren gesteld. Of het ook hieraan te danken is, dat de Russische overweldigers niet zoo snelle vorderingen maken als, gezien hun numerieke meerderheid, verwacht werd, weten we niet. Feit is in ieder geval, dat de Finnen zich dapper en met betrekkelijk succes verdedigen. Zij beschikken over moderne wapens en hebben den tijd van gespannen diplomatieke onderhandelingen blijkbaar niet ongebruikt laten voorbijgaan. Tankvallen werden gegraven, casematten zijn gebouwd en bovendien profiteeren de Finnen van het water, dat als afweermiddel zulke belangrijke diensten kan bewijzen. Vooral nu het tegen den winter loopt (het heeft in Finland reeds gesneeuwd) is het opereeren in dit waterrijke land geen gemakkelijke taak. Het Ladoga-meer, dat in het Finsch-Russische grensgebied ligt, is gedeeltelijk dichtgevroren, al blijkt het voor de Russen nog geen betrouwbaren bodem te bieden. Als de winter voortschrijdt, komt ook de Finsche golf dicht te liggen en wordt een actie met de Russische vloot tegen Hangö moeilijker.
Waarom de Russen juist nu met hun militaire operaties begonnen zijn, is dan ook niet al te duidelijk. Waar het Rusland, met zijn actie tegen Finland, hoofdzakelijk om het bezit van strategische posities te doen is, (posities, die weer dienst moeten doen bij volgende operaties), ligt de veronderstelling voor de hand dat de toekomst-plannen van Rusland haast hebben. Men wijst in dit verband op de verlangens, welke Rusland ten opzichte van den Balkan koestert. Wanneer Moskou zich in de zuidelijke contereien wil laten gelden, is het zaak zijn noord-westelijke grens veilig te weten. Niet, dat die veiligheid door 't rustige Finland zou zijn bedreigd, doch wie weet of de plannen van Duitschland en Rusland, ten opzichte van den Balkan, wel zoo precies omschreven werden als met de Poolsche operaties het geval is geweest....
Intusschen : dit zijn veronderstellingen. En die zijn in dezen tijd riskanter dan ooit. Oordeelend op grond van hetgeen het heden te zien geeft, moet men echter wel tot de conclusie komen dat de Finsch—Russische oorlog Engeland en Frankrijk voor nieuwe problemen stelt. De geallieerden vechten voor „een Europa, waarin voortdurende agressie uitgesloten is". Doch zij hebben Rusland, t.o.z. van Polen, zijn gang (moeten !) laten gaan en durven den Russischen beer ook niet te lijf te gaan, nu deze zijn klauwen naar het Finsche grondgebied uitstrekt. Natuurlijk kunnen Parijs en Londen zich verontschuldigen met te zeggen, dat ze Finland niets hebben gegarandeerd, maar daarmede is toch niet alles gezegd. Italië stelt het nu voor, alsof Engeland, dat eerst de Russische actie in Polen ongehinderd liet en Moskou ook nu den voet nog niet dwars zet, Europa aan het bolsjewisme overlevert. Als Italië van de Russische agressie echter geen last zou dreigen te krijgen, wanneer straks de Balkan aan de beurt komt, zou Mussolini zich om het vernietigen van kleine Staatjes wel niet erg bekommeren. En door nu vooral op de „nalatigheid" van Engeland de aandacht te vestigen, behoeft hij zich niet openlijk en rechtstreeks te richten tegen Rusland dat immers zoo nauw met den Duitschen vriend verbonden is.
Nu zal 't Finsch-Russische „conflict" binnenkort door den
Volkenbondsraad besproken worden. Finland heeft daartoe een beroep gedaan op Geneve. Men zal zelfs in Helsinki niet de hoop koesteren, dat de Volkenbondsraad (letterlijk) „het verlossende woord" kan spreken. Wel is Rusland nog lid van den Volkenbond, (hoe triumfantelijk deed de nu gedegradeerde Litwinoff destijds zijn intrede), maar Italië en Abessynië waren óók Volkenbondslid. En na het sancties-experiment behoeft geen enkel oorlogszuchtig land meer vrees te koesteren voor daadwerkelijk optreden van den Volkenbond. Geneve kan straks „constateeren" en „afkeuren". Op den gang van zaken zal het een, noch het ander invloed hebben. De tijd dat men zich, fatsoenshalve, om formeele protesten bekommerde, is voorbij. Desondanks heeft Finland gelijk met zijn beroep op den Volkenbond. Elk middel om den waren aard van het communistische Rusland te ontmaskeren, moet aangegrepen worden. Reeds al te lang hebben de bolsjewieken als betrouwbare vrienden van den Volkenbond gepareerd.
Rusland heeft nu in Noord-Finland, een communistische tegenregeering gevormd. Met het wettige (vorige week gereconstrueerde) Finsche Kabinet wil Moskou niets van doen hebben. Het heeft reeds volledige overeenstemming bereikt met den communist, Otto Kussinen, een Fin, die de laatste 20 jaar niet meer in zijn land gewoond heeft en langen tijd als secretaris van de Komintern werkzaam was. Dit pseudo-Finsch heerschap voert nu, „namens het Finsche volk", onderhandelingen met Moskou.
Waar moet al die comedie voor dienen ?
 

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen