RONDBLIK BUITEN DE GRENZEN

Het tragische einde van den Finsch—Russischen oorlog heeft indirect voor Frankrijk politieke gevolgen gehad. In parlement en pers heeft men niet nagelaten er op te wijzen, dat de geallieerden achter het net vischten met hun bijstandsverklaring aan Finland. Wanneer de Duitschers druk hebben uitgeoefend op Zweden en Noorwegen, dan hadden de geallieerden maar voor contra-druk moeten, zorgen, zoo redeneerden vele Franschmannen. Er werd bovendien een zekere onbehaaglijkheid openbaar, toen men van de ontmoeting tusschen Hitler en Mussolini hoorde. Het was de geallieerden dus nog steeds niet gelukt om de „as" te breken ! Waarom werd door de eigen régeering toch niet wat meer initiatief en activiteit aan den dag gelegd ? — zoo vroeg de van nature ongeduldige Franschman zich af. In een geheime zitting van de Fransche Kamer heeft Daladier het oorlogsbeleid der geallieerden verdedigd. Hij zal daarbij wel zoo ongeveer diezelfde argumenten hebben gebruikt, als die, welke daags te voren door Chamberlain in het Lagerhuis naar voren werden gebracht. Maar het is den Franschen premier niet gelukt om de Kamer te overtuigen. Wel had Daladier zich met zijn doelbewust regeerbeleid, te veel sympathie en vertrouwen verworven dan dat de Kamer een motie van wantrouwen wilde indienen doch bij de stemming over de motie van vertrouwen werden toch zooveel blanco stemmen uitgebracht, dat het Kabinet-Daladier meende te moeten aftreden. Men krijgt den indruk, dat de Kamer dit besluit achteraf betreurt. Van wantrouwen in de regeering was immers, naar men nadrukkelijk verklaarde, geen sprake. Het volk wenschte alleen tot uitdrukking te brengen dat het een meer-actieve oorlogspolitiek begeert. Maar dat was voor den Franschen premier, die „het volk is koning" in toepassing wilde brengen, voldoende reden om af te treden. Het parlementaire gebruik in dit over-democratische land brengt nu eenmaal mede, dat vrijwel geen enkele koerswijziging binnen 't kader van een zittend Kabinet tot stand kan worden gebracht. Vandaar dat een nieuw Kabinet, onder leiding van Reynaud, zijn intrede deed. Erg hartelijk heeft de Fransche Kamer dezen nieuwen premier niet ontvangen. Zijn motie van vertrouwen kwam er slechts „met de hakken over de sloot" door. Als het geen oorlogstijd was, zou ook het Kabinet-Reynaud waarschijnlijk reeds weer demissionair zijn op dit oogenblik. Maar thans heeft de Fransche regeering met deze minimale blijken van instemming genoegen genomen.

Het is zeker niet uit gebrek aan waardeering voor de bekwaamheden van den nieuwen premier, dat de Kamer hem zoo aarzelend tegemoet trad. Integendeel : tijdens zijn ministerschap in het afgetreden Kabinet-Daladier, evenals in het verleden, deed hij zich als 'n bekwaam staatsman kennen. Dat Frankrijk in zoo'n korten tijd van de financieele koorddanserij der Volksfrontregeering genezen werd, is voor een belangrijk deel te danken aan het feit, dat Reynaud den laatsten tijd de koordjes van de beurs in handen hield. Maar het Kabinet, dat nu onder zijn leiding werd gevormd, voldoet niet aan de verwachtingen, welke men zich van deze, als oorlogskabinet bedoelde, nieuwe regeering had gesteld. Dat Reynaud alle krachten zal inspannen om den oorlog tot een goed einde te brengen, daaraan valt niet te twijfelen. Niemand minder dan Daladier, nu ontslagen van de beslommeringen, aan het premierschap verbonden, heeft de portefeuille van defensie onder zijn berusting genomen. En in de krachtiggestelde regeeringsverklaring heette het : „De regeering, die zich aan u voorstelt, heeft geen andere reden van bestaan en wil ook geen andere dan deze: alle Fransche krachten opwekken, verzamelen en richten op den strijd en de overwinning, en het verraad, vanwaar het ook kome, verpletteren". Maar, naar het oordeel van vele Fransche politici, is het nieuwe Kabinet te omvangrijk. Het zal, naar zij vreezen, niet snel genoeg op de snel-wisselende omstandigheden kunnen reageeren. Reynaud had dit bezwaar voorzien. Daarom heeft hij een Oorlogscomité en een interministerieele raad in het leven geroepen. Maar behalve deze bezwaren van practischen aard, hadden sommigen ook politieke bedenkingen. Zij vreesden dat de socialisten, die in het nieuwe Kabinet met zes man vertegenwoordigd zijn, weer te grooten invloed zullen verkrijgen. Zij toch hebben al te lang en al te innig samengewerkt met de nu tot staatsvijand-nummer-één verklaarde communisten, om hen een zoo groote regeeringsverantwoordelijkheid te kunnen opdragen. De politieke meeningsverschillen, door de krachtige persoonlijkheid van Daladier een tijd lang tot zwijgen gebracht, dreigen nu weer een woordje te zullen meespreken. Overigens valt er van het politieke terrein weinig bijzonders te vermelden Men praat nog wat na over Finland en over de conferentie aan den Brennerpas. De Finsch-Russische „vrede" schijnt nu in kannen en kruiken te zijn. De Russen hebben pogingen iu het werk gesteld om de buit nog iets grooter te maken, dan in de vredesvoorwaarden was bepaald, en dezer dagen werd, als gevolg van de gewijzigde omstandigheden, de vorming van een nieuwe Finsche regeering verwacht. De Scandinavische landen haasten zich om hun defensie op peil te brengen. Met name legt Zweden in dit opzicht een activiteit aan den dag, die, ware ze eerder gekomen, zeker niet zou hebben nagelaten indruk te maken op Rusland. Er gingen geruchten over een militaire samenwerking tusschen Noorwegen, Zweden en Finland. Maar het schijnt, dat Rusland niet hebben wil dat het „onafhankelijke" Finland aan zulk een samenwerking deelneemt. Het juiste van deze zaak is echter niet bekend. De Britsche vloot geeft den laatsten tijd ook weer van grobte belangstelling voor de Scandinavische wateren blijk. Het verdriet Londen reeds lang dat Duitschland nog maar kalmpjes van dit „lek in de blokkade" profiteert, terwijl Zweden en Noorwegen voor den doortocht naar Finland geen toestemming aan de geallieerden wilden geven. Beide gevallen liggen, principieel, natuurlijk geenszins op hetzelfde vlak, doch ze beteekenen in ieder geval : voordeel voor Duitschland, ten koste van de geallieerden. Met hun officieel-neutrale houding ten opzichte van den Finsch-Russischen oorlog, hebben Zweden en Noorwegen zich dan ook nog geen garantie voor blijvende onzijdigheid gekocht !

Over de ontmoeting tusschen Mussolini en Hitler is deze week geen verder nieuws verschenen. Tenzij men het bezoek van den Hongaarschen ministerpresident aan Rome, in verband zou willen brengen met de conferentie aan den Brennerpas. Veel fantasie is daarvoor niet noodig. Maar concrete feiten voor het leveren van een commentaar ontbreken toch. Waarmede we maar zeggen willen, dat het geheim van de coupé-conferentie nog steeds niet ontsluierd werd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen