RONDBLIK BUITEN DE GRENZEN

Over de moreele zijde van de aanvallen op Denemarken en Noorwegen wordt niet meer gerept. Het is oorlog ! Denemarken, dat vrijwel geruischloos onder den voet werd geloopen, is voorloopig een afgedane zaak, terwijl Noorwegen als omstreden punt, nog slechts voorwerp van kansberekening uitmaakt.

De oorlogvoerenden maken ons het berekenen van een kans echter niet makkelijk. Met overrompelingstactiek bekend als weinigen, heeft Duitschland zijn slachtoffers eerst een prop in den mond gestopt alvorens verdere slagen toe te brengen. Telefoon- en radio-verbindingen werden afgesneden, dan wel door eigen menschen bediend. Zoo kon men reeds vanaf het begin der operaties, middels de officieele Deensche publiciteitsorganen, aan de wereld vertellen wat men nuttig oordeelde en de Noorsche regeeringsinstanties, — uit de Hoofdstad verdreven —, moesten zich bedienen van vreemde communicatie-middelen welke, als zoodanig, door den vijand makkelijk als „onbetrouwbaar" konden worden gekwalificeerd. Berichten „uit Oslo", die binnen- en buitenlands als afkomstig van de Noorsche regeering konden worden aanvaard, moesten nu plotseling als oorlogspropaganda, in dienst van den vijand, worden tegengesproken. Deze situatie heeft vooral de eerste dagen een verwarrenden invloed gehad op de Noorsche bevolking. Ze wist niet waar ze zich aan te houden had. Met name voor de militaire tegenweer hebben deze uren van verwarring funeste gevolgen gehad. Noorwegen was, (hoe is het mogelijk ? ) niet gemobiliseerd en de Duitschers hebben er in de door hen bezette plaatsen wel voor gezorgd, dat men voor mobiliseering ook geen gelegenheid meer kreeg. Ze hadden, zoodra ze voet aan wal zetten, reeds „een Noorsche regeering", onder leiding van een inmiddels al weer afgedankten meneer Quisling, tot hun beschikking en deze verkondigde dat Noorwegen niet tot mobilisatie zou overgaan. De Duitschers kwamen Noorwegen immers slechts beschermen ? „Uit Oslo" werd dan ook gemeld dat de Noren de Duitsche bescherming met dankbaarheid aanvaardden. Maar dit praatje heeft men toch niet zoolang kunnen volhouden tot het Noorsche verzet gebroken was. Integendeel ! Al spoedig drong het tot de bevolking door, dat meneer Quisling een Duitsche uitgave van Kuusinen was en toen de geallieerden zich volledig en daadwerkelijk achter de wettige Noorsche regeering plaatsten, kwam het zelfvertrouwen terug. Intusschen waren, behalve de hoofdstad, reeds verschillende belangrijke plaatsen in zuidelijk Noorwegen, in Duitsche handen. De berichten welke hierover gegeven worden kunnen daarom moeilijk anders dan tendentieus genoemd worden.

Voorloopig schijnen de geallieerden zich nog niet erg druk te maken om de Duitschers uit Noorwegen te verdrijven. Uit de juichtonen welke men in Londen en Parijs over dezen „Duitsche blunder" heeft laten hooren zou men zelfs kunnen afleiden dat de gang van zaken den geallieerden niet onwelgevallig is. Nu heeft de vijand, zoo redeneert men, zich tóch op twee fronten te verdedigen, terwijl hij juist het „monsterverbond" met Rusland aanging om zich geheel aan één front te kunnen wijden. En op dit tweede front zal dan zelfs nog hoofdzakelijk ter zee gestreden kunnen worden, waardoor de superieure Britsche vloot gelegenheid krijgt haar kracht te toonen. Inderdaad zijn Duitschland in de Noorsche wateren gevoelige klappen toegebracht. In verschillende Noorsche havens waren Duitsche vlooteenheden binnengeloopen. Het eerste streven van de Britsch-Fransche vloten was nu om den vijand den terugtocht af te snijden en hem vervolgens stuk voor stuk aan te pakken. Deze tactiek schijnt het gewenschte succes te hebben gehad. Maar willen de geallieerden Noorwegen geheel van Duitschers zuiveren, dan zullen operaties ter land niet achterwege kunnen blijven. Daar zal dan het expeditie-leger, (van welks verscheping reeds zooveel ophef gemaakt werd) voor moeten zorgen. Het maakt echter den indruk, dat de Noorsche troepen in het Zuidoosten vooralsnog op eigen sterkte zijn aangewezen. De luchtmacht der Duitschers schijnt ook hier weer een belangrijke rol te spelen. In dit opzicht hebben ze een overwicht op de Noorsche troepen.

Wanneer het de geallieerden echter gelukt om verderen toevoer van Duitsche troepen af te snijden, wordt de situatie voor hun bezettingsleger hachelijk. Van de territoriale wateren van Nederland af tot in het Skagerrak toe heeft de Britsche vloot mijnen gelegd. Later zijn er zelfs Britsche strijdkrachten, waarschijnlijk vliegtuigen, in geslaagd om ook in het Kattegat en in het zuidelijk deel der Oostzee mijnen te leggen.

De zwakke plek der Duitsche positie is op het oogenblik in het noorden. Het deel van Noorwegen, dat ten noorden van Drontjem ligt, is niet per spoor uit Oslo te bereiken. Hier moet dus de hulp naar de havens door de Duitschers, hetzij over zee, hetzij per vliegtuig worden gebracht. Het een noch het ander kan zonder groote risico's geschieden. De belangrijkste noordelijke haven van Narvik is dan ook reeds door de geallieerden heroverd. Narvik is, gelijk bekend, de uitvoerhaven van het Zweedsche erts. Dit „lek in de blokkade" kan Engeland dus nu stoppen. Maar er ging ook heel wat Zweedsche erts van hieruit naar Londen. En het Duitsche Nieuwsbureau troost zijn luisteraars nu maar met de mededeeling, dat Londen ook geen toevoer meer krijgt.............

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen