Binden en ontbinden

V.

Lang heeft de kerk geduld met den dwalende. „Zoo wie hardnekkig de vermaning van den Kerkeraad verwerpt, evenzoo wie een openbare of anderszins een grove zonde gedaan heeft, zal van het Avondmaal des Heeren afgehouden worden" (D.K.O. 76).

En als hij dan nog niet tot inzicht wil komen ? Dan maar uitbannen ? Neen : zoo spoedig ging men daar niet toe over !'

Het formulier immers spreekt van „op onderscheidene tijden bij zekere trappen" als het doelt op de manier, waarop zonde en zondaar der gemeente zijn medegedeeld.

„Aleer men tot de afsnijding komt, zal men de hardnekkigheid van den zondaar aan de gemeente openlijk te kennen geven, de zonden verklarende, mitsgaders de naarstigheid aan hem bewezen in het bestraffen, afhouden van het Avondmaal en menigvuldige vermaningen, en zal de gemeente vermaand worden hem aan te spreken en voor hem te bidden. Zoodanige vermaningen zullen er drie geschieden. In de eerste zal de zondaar niet genoemd worden, opdat hij eenigszins verschoond worde. In de tweede zal met advies der Classis zijn naam uitgedrukt worden. In de derde zal men de gemeente te kennen geven, dat men hem, tenzij dat hij zich bekeere, van de gemeenschap der Kerk uitsluiten zal, opdat zijn afsnijding, zoo hij hardnekkig blijft, met stilzwijgende bewilliging der Kerk geschiede. De tijd tusschen de vermaningen zal aan het oordeel des Kerkeraads staan. Dit 77ste artikel van de Dordtsche Kerkorde bewijst wel, dat men allerminst overhaast te werk ging en bij dergelijke hoogst ernstige gevallen te rade ging met de andere gemeenten van dezelfde Classis.

De eerste afkondiging had ten doel, dat de gemeente voor den haar nog onbekenden overtreder bidden zou ; de tweede, dat meerderen hem ook dringend in liefde vermanen zouden, „ten einde hij door uw Christelijke vermaningen en gebeden tot God zich mocht bekeeren en (2 Tim. 2 vs. 26) uit den strik des duivels (die hem gevangen houdt tot zijn wil) los geworden zijnde, ontwaken mocht tot den wil des Heeren".

En nu klinkt wel oprechte en diepe droefheid door in ons Formulier, als verklaard moet worden, dat dit alles niet heeft mogen baten. „Met groote droefheid" moet worden geconstateerd, dat van „eenig berouw over zijn zonde, of eenig teeken van ware boetvaardigheid" geen sprake is. Zijn „niet kleine" overtreding maakt hij op deze wijze „door zijn hardnekkigheid dagelijks nog grooter" nu moet de ban volgen : de afsnijding van de gemeente.

Om hem te verschoppen ? Zooals de Joden een ketter of afvallige uit de synagoge en den omgang bannen, terwijl bij die gelegenheid verschrikkelijke vervloekingen over hem worden uitgesproken en allerlei onheilen hem worden toegewenscht ?

Alzoo zal het in het midden der gemeente van Christus niet zijn! Daar immers wordt alle heil niet van de eigengerechtigheid verwacht (zooals in de synagoge ; en eigengerechtigheid maakt immer hardvochtig), maar van de gerechtigheid van Christus ; daar wordt rechtvaardiging van den goddelooze beleden.

En nu moge het tot droefheid stemmen, wanneer tot den ban moet worden overgegaan, deze is toch nog bedoeld als „de uiterste remedie" ; het laatste geneesmiddel, als God de Heere het daartoe zegenen wil. Moge de afgesnedene „tot schaamte over zijn zonden gebracht worden" !

Neen, de zonde wordt allerminst verbloemd, doch juist in haar gevaarlijke, wijl infecteerende karakter onderkend.

(Wordt vervolgd).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen