NIENKE

(Met toestemming Uitgever J. H. Kok te Kampen) 90)

Ten slotte was het toch zóó, dat elk mensch hoorde in zijn eigen kring en zijn eigen stand. Daarin had vader toch eigenlijk wel gelijk. Of Tjerk daarom werkelijk wel gelukkig zou kunnen worden met zoo iemand als Nienke ?

Maar 't onderscheid tusschen deze twee was ook niet gelijk aan dat tusschen Gabe en vrouw Paulussen!

Foei, waar had zij het over ! Wat konden de gedachten van een mensch toch wonderlijk door elkaar loopen, vaak zonder eenig verband en over onderwerpen, waar nooit eerder aan gedacht werd. Zou dat met andere menschen ook zoo wezen, of zou zij dat alléén hebben, tengevolge van dat lange en vele alléén liggen in haar tentje, vaak met niemand bij zich dan Nero en de spinnetjes en de mugjes en de vogeltjes, die om elkaar heen liepen en dansten, tot zij elkaar opaten ? Moeder had vaak gezegd, dat zij veel te diep nadacht en op zulke kleinigheden geen acht geven moest.

Maar die brief moest af. „Lieve Nienke", stond er boven. Klonk dat niet wat vreemd ? Waarom schreef zij haar ? Een Santema, die gewoon was zich in zijde en fluweel te steken en de nieuwste snufjes uit de modemagazijnen te ontbieden, al zou 't alleen maar wezen om er een patroon van te knippen, zoo intiem met een, hoe noemde vader het ook weer. Maar neen, dat was heelemaal verkeerd en dat vond zij verschrikkelijk. Waren degenen, die den Heiland liefhadden, niet verbonden in Hem, en vormden zij niet samen het lichaam van Christus ? Viel hier alle verschil in rang en stand, in naam en aanzien niet weg, enkel en alleen omdat men zich één wist in Hem, Die al de Zijnen met een eeuwigen liefdeband verbonden heeft? En schreef zij ook niet terwille van Tjerk, die haar zoo na lag en in alles haar als raadgeefster koos ? Neen, zij wilde niet haar verstand in de eerste plaats, maar haar hart aan het woord laten, daardoor meteen eigen leed vergeten en van God de genade bidden om alle hooge gedachten van zich zelve op te geven en niets anders te willen dan de eere Zijns Naams en het heil van de naasten.

Toen vloog de pen over het papier. En het was of de zon door de wolken brak.

Hoofdstuk XV.

Bij Pier Boukes.

Bijna geheel verscholen onder het groen van een lommerrijk prieeltje, door Pier Boukes in zijn vrijen tijd zélf getimmerd met het uitzicht op de graven, zaten Ds Buitenveld en hij in ernstig gesprek bijeen. 't Was in heel Zevenhuizen wel bekend en niemand ergerde zich daaraan, dat de dominé hier dikwijls vertoefde en den reeds bejaarden koster onder zijn beste vrienden rekende. Pier Boukes was eigenlijk zooveel als de rechterhand van den dominé en wanneer zijn betrekking als koster en doodgraver dit niet belet had, dan was hij ongetwijfeld al jaren lang ouderling geweest. Nu stond hij buiten den kerkeraad, wat evenwel niet wegnam dat hij door dat college meermalen in vele zaken geraadpleegd werd en bijna een adviseerende stem had. Want het was óok bekend, dat hij tot het Koninkrijk Gods behoorde en de kerk dus lief had en daarbij vanwege zijn kennis en ervaring velen vooruit was. Bovendien was hij een man van karakter. Iemand, die gewoonlijk niet veel sprak; die liefst stil zijn weg ging ; maar die des te meer dacht en als hij iets zeggen ging, denken deed aan een wijze, die uit de verborgen schat zijns harten telkens nieuwe en oude dingen weet voort te brengen, zooals men dat niet bij velen vond. In de gemeente werd Pier Boukes weleens een wijsgeer genoemd en dominé had onlangs zijn woorden bij gouden appelen op zilver gebeelde schalen vergeleken.

Sinds eenige jaren was Pier Boukes weduwnaar. Vlak aan het kerkpad, schuin tegenover het raam van zijn kamertje, waar hij gewoonlijk zat, lag zijn vrouw begraven. Hij had zelf in de morgen-vroegte, toen nog geen mensch op was, haar graf gedolven, iets wat sommigen niet konden hebben, omdat men dit niet oorbaar vond, maar wat hij aan niemand anders had willen toevertrouwen.

„'k Heb tot het laatste toe voor mijn oudje gezorgd, 'k wil óók met eigen hand haar laatste woning hier beneden in orde maken", had hij tegen Gurbe gezegd, die hem zijn hulp bood. Vanaf dien tijd leefde Pier Boukes alleen. Zijn kinderen waren groot en woonden elders. Eens per week kwam Antje bolleloopster om het ruwe werk te doen en alles een goede beurt te geven, doch Voor de rest was hij op zichzélf aangewezen èn op zijn bibliotheek, die gezien mocht worden en waarin zich tal van werken bevonden, afkomstig van vooraanstaande personen op het Christelijk erf.

(Wordt vervolgd.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen