Samuël, een zoon der Wet.

20)

En nu wist Samuel, dat hij hier te lande volksgenooten had, die in het gewone leven de „taal van God" spraken —, maar dan zou het hier misschien toch ook wel gemakkelijker vallen om met en tot God te spreken. Hij nam zich dan ook vast voor, deze taal zoo spoedig mogelijk goed te gaan leeren.

Een eind verder opende zich weer een uitzicht naar het Westen en Zuiden. Langs de Saronvlakte zag hij de gele strandlijn zich - slingeren — aan den eenen kant de branding en aan den anderen kant een roodachtig-gele zandsteenmassa van matige hoogte. Zoo liep de kust gelijkmatig Zuidwaarts, zoover het oog reikte, hier en daar door voortkruipende kameelgroepen wat opgesierd. Meer landwaarts-in slingerde zich de Keizerweg naar Jaffa, en op enkele plaatsen verried een stofwolk, dat een snelrijdend voertuig zich daarop voortbewoog. Beneden waadden twee visschers met handnetten in de spiegelgladde zee.

Nu vermeed Samuel met opzet verder alle gebaande paden, en ging hij opzij, als hij een menscheilijke stem meende te hooren. Steeds verder-weg van die menschen met hun kruisteeken, die de breede hoogvlakte innamen, en ook van die anderen, die tol hieven van gebeden, ging hij nu den bergkam langs naar het Zuidoosten. Een lichte bries woei net als gisteren van de zeezijde. Als er een ademtochtje door het woud en onder de boomtoppen door ging, droeg dat den geur mee van de zee, die Samuel gedurende de zeereis had liefgekregen. Thans bemerkte hij, dat de streek werkelijk eenzaam werd, want meermalen zag hij een stuk wild, dat even keek en dan weer verdween. Een keer was het een ree, eens een heele troep van dergelijk wild, dat hij niet kende, hij wist niet, dat het gazellen waren.

Eens meende hij, dat hij een bunzing zag wegspringen, die een gevlekten pels droeg, als de koningsmantel van den Tsaar, maar het dier was al weer weg, vóór hij 't goed had kunnen waarnemen. Raven — oude bekenden — nestelden in de sparren, en ze schreeuwen hier, al net als in Rusland. Dicht bij een plek, waar de boomgroei over kale rotsklippen ophield, hoorde hij een heel fijn gezoem als van ontelbare insecten. Vergeefs spande hij zich in om in de lucht de gevleugelde veroorzakers van dit geluid te ontdekken — misschien was het wel het uit de vlakte opklinkend gelui van een klok. 

Maar toen hij wat dichterbij kwam, werd de klank voller, het was het gezoem van ragfijne vleugeldekjes, en trok zijn blik naar de rots, die hier gespleten was. Hij zag nu een groote massa bijen, die in een kleine ruimte zwermden, en die in den vorm van een dikken bal op elkaar drongen. Dat had hij reeds in Rusland gezien. Voorzichtig kwam hij dichterbij eq keek in de diepte van de spleet. Toen blonk daar iets geels, dat vloeibaar was, — honig ! Een groote massa honig. De honig lekte uit de raat, en vloot in een dikken gouden stroom op zij uit den gespleten bodem, en siepelde neer, terwijl de geur van ontelbare bloemen in fijne en vluchtige oplossing daaruit opsteeg.

Het bloemtapijt van de vlakten van Jizreël en Saron had in het voorjaar zijn geurige zoetheid aan deze honig afgestaan. De natuur had dit wonder stil en rustig volbracht, en Samuels oog zag dit thans voor het eerst!

(Wordt vervolgd).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen