Het Malthusianisme

Schrik niet, lezers, van dit vreemde woord. Ik zal 't u onmiddellijk verklaren. Malthus was een Engelsch staathuishoudkundige, geboren in 1766 en overleden in 1834. Hij. is sedert 1805 professor geweest in de geschiedenis en staatshuishoudkunde aan het college der O.-Indische Compagnie te Haileybury. Van zijn hand verscheen een verhandeling over bevolkingsleer.

Malthus was bang, dat er ie veel menschen in de wereld geboren werden. Daarentegen ging de toename van de middelen van bestaan veel langzamer. Hij drukte het zoo uit, dat de toename van bevolking zijn uitdrukking vond in een meetkundige reeiks, terwijl de toename van de middelen van bestaan werd weergegeven in een rekenkundige reeks. Om nu even duidelijk te maken, wat hiertusschen het verschil is, schrijf ik twee rijen van cijfers op : 1, 2, 4, 8, 16, 32, 64, 128, 256. Ge ziet, dat de volgende term dezer reeks ontstaat door het voorgaande getal met twee te vermenigvuldigen.

Nu neem ik een andere reeks, n.l. de rekenkundige : 1, 2, 3, 4, 5, 6,7, 8, 9. Deze reeks ontstaat door bij elk getal er telkens één op te tellen. Bij de meetkundige reeks kom ik na 9 termen tot het getal 256. Bij de rekenkundige reeks is de laatste term slechts 9. In twee eeuwen zouden we dan gekomen zijn volgens Malthus tot de wanverhouding : 256 : 9. Dus met andere woorden, hij verwachtte een buitengewoon snelle toename van de bevolking en een zeer trage toename van de productiemiddelen.

Met bezorgdheid sloeg Malthus den gang der economische ontwikkeling gade. Hij dacht, dat het op de een of andere manier stellig spaak moest loopen.

Ellende, ondeugd en misdaad aan de eene zijde, en beheersching vóór en in het huwelijk moesten de wanverhoudingen zooveel mogelijk voorkomen, volgens Malthus.

Met het Nieuw-Malthusianisme heeft Malthus eigenlijk niets te maken. Dat is pas later opgekomen. De aanhangers van dat Nieuw-Malthusianisme leeren, dat het kindertal aanzienlijk moet worden beperkt met allerlei ten dienste staande chemische middelen.

Nu zien we dit verschijnsel onder ons volk, dat er tal van gezinnen zijn, die kinderloos blijven. Anderen zeggen, dat ze hoogstens één of twee kinderen willen hebben. In sommige deelen van ons vaderland zijn groote gezinnen een uitzondering.

Er zijn jonge menschen, die wel de lusten, maar niet de lasten van het huwelijksleven wenschen. Ze gaan liever 's avonds met elkaar naar de bioscoop of naar de danszalen. Er is geen denken aan, dat ze thuis zouden blijven om op de kleine kinderen te passen.

Let wel, dat het er ons geen oogenblik.om te doen is om een kinderloos gezin zonder meer te blameeren. Het kan immers gebeuren, dat God de Heere het alzoo gewild heeft, dat een echtpaar kinderloos zal blijven. Hanna, de vrouw van Elkana, had eerst óók geen zoon. O, wat heeft het haar gesmart aan haar hart. We hebben ze ook gekend, die echtparen, die zoo vurig verlangden om een kind aan het hart te mogen drukken. Maar de Heere beschikte het anders. Anders wordt het echter, wanneer een mensch den kinderzegen veracht en niet meer gelooft, dat het huwelijk heilig is ; niet meer gelooft, dat de vrucht des buiks een belooning is, zooals de psalmist het heeft uitgedrukt.

Niet straffeloos kan de mensch zich vergrijpen aan de ordirtantiën Gods. Schrikkelijk zijn vaak de gevolgen van een ongebreideld zedeloos Ieven. Vrouwenartsen zouden u er meer van kunnen zeggen, hoe funest de werking van de Nieuw-Malthusianistische middelen is op het lichaam en inzonderheid op het zenuwleven van de vrouw. Wat is het al vaak gebeurd dat God het eenigs't kind door den dood wegnam. Het is altijd verschrikkelijk, een kind te moeten rnissen De rouwklage over een eenigen zoon is toch al zoo aangrijpend. Maar nog erger wordt het, als men zichzelf moet verwijten dat men den meerderen zegen niet heeft gewild.

Door de middelen van het Nieuw-Malthusianisme is de onzedelijkheid toegenomen. Ik herinner mij nog levendig een gesprek met een liberaal heer uit Rotterdam, die zoo geweldig afgaf op de Veluwe met zijn gedwongen huwelijken. Het gedwongen huwelijk komt inderdaad nog al eens voor op de Veluwe. Of het echter erger is dan elders, geloof ik niet. Genoemde heer durfde te beweren, dat de moraal in Rotterdam op een veel hooger standpunt stond. „Daar kwam zooiets slechts sporadisch voor", zoo hoor ik hem nog zeggen.

Weet gij, lezers, wat ik hem toen geantwoord heb : och, mijnheer, dat kan wel zoo wezen, want in Rotterdam weet men er wel andere raad op.

Helaas, thans kan men van het platteland ook al niet meer zeggen, dat men daar gelukkig van die slechte practijken niet op de hoogte is. Dit ontzettende kwaad dringt door tot in onze kerkelijlke kringen.

De gevolgen zijn verschrikkelijk. Let eens op Frankrijk. Daar waren departementen rondom de rivier de Seine, waar het aantal sterfgevallen het aantal geboorten overtrof. Hoe het er op het oogenblik mee gesteld is, weet ik niet. Wél weet ik, dat Frankrijk aan onze jonge mannen op het oogenblik verlokkelijke aanbiedingen doet. Als de bevolking van Frankrijk niet door het buitenland werd aangevuld, zou het Fransche volk spoedig uitgestorven zijn.

In ons land is er een opmerkelijk verschil tusschen het. Zuiden en het Noorden des lands. Rijdt maar eens door Noord-Brabant en Limburg en 't valt u onmiddellijk op, dat er zooveel kinderen op de straten spelen. Het Roomsch-Katholicisme maakt reuze propaganda voor de groote gezinnen.

Vlak voor het uitbrelken van den oorlog stonden er alarmeerende berichten in de Protestantsche bladen, dat het aantal kinderen, hetwelk lager onderwijs genoot, voor ± 50 % Roomsch-Katholiek was. Vroeger werd het steeds opgegeven, dat het 33% was.

Hoe het zij (want men heeft dit cijfer in twijfel getrokken) de R. Katholieken vliegen vooruit. En één van de factoren, die den achteruitgang van het Protestantisme verklaren kunnen, is stellig de droeve practijk van 't Malthusianisme. O, welk een schrikkelijke gedachte, dat de volkeren der aarde bezig zijn om door het Malthusianisme zich zelf te vernietigen.

Hier baat geen antipapisme, dat alleen maar raast en scheldt. Daarover bekommert Rome zich niet. "Neen, wat noodig is is dit: dat we ons volk weer terug roepen tot de heiligheid van het huwelijk. Ook in het huwelijksleven moeten we weer terug tot de Wet en tot de Getuigenis. Dat alléén kan nog redding brengen. Weg met al die bladen op onze tafel, waarin de practijken van het Nieuw- Malthusianisme bedektelijk worden aangeprezen. Terug naar de heiligheid van het huwelijik, op straf, dat de wraak Gods ons volk zal treffen als het zich niet tot Hem bekeert.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen