VOOR DE JONGEREN

Misschien, dat een van de jongeren bij het lezen van het woord, dat ik boven dit artikel schreef, zich afvraagt, wat dat nu toch heeft te beteekenen. Is de kleeding dan ook al betrokken bij die terreinen, waarover de principia zich hebben uit te spreken ?

Stellig is dit het geval, lezers.

Het is van groot belang, dat een jong menseh zich afvraagt, welke kleeding al of niet geoorloofd is. Ik begin met te erkennen, dat er een verkeerde drang kan wezen om zich krampachtig aan het oude vast te klemmen. Anderzijds kan de mode ook haar grillen overdrijven. Ik vind het bedenkelijk, dat vrouwen en meisjes van Christelijken huize zich zoo mondain gekleed vertoonen. En dan denk ik in de eerste plaats aan het onzedig gewaad. Vooral in den zomer zien we het gebeuren, dat vrouwen en meisjes zich op onbehoorlijke wijze in het publiek begeven. Zooiets kan niet anders dan verderfelijk wezen voor de zeden.

In het paradijs was het eerste menschenpaar naakt, en toch schaamden ze zich niet. Maar ziet, zoodra de menseh had gegeten van de verboden vrucht, trad onmiddellijk het schaamtegevoel op. Ze namen zich dan ook schorten van vijgeboombladeren, om de schande van hun naaktheid te bedekken. En het was de Heere, die het wist, dat de vijgeboombladeren niet genoegzaam waren om hen tegen de koude en tegen de hitte te beschermen, en daarom trok Hij hun rokken van dierenvellen aan.

Maar door het bedekken van het lichaam zou ook de zonde worden gebreideld.

Nu acht ik het een veeg teeken, als de menschen zoo schaamteloos gekleed zich in het publiek durven te vertoonen. Dat is voor mij een teeken van diep verval. Toen het krachtige Romeinsche volle, hetwelk de heele toenmaals bekende wereld veroverde, op het toppunt van zijn macht stond, kwam al heel spoedig het verval. En wat kreeg men toen te zien ? Die krachtige Romeinen werden verweekelijkt. We hooren er Facitus, den Romeinschen geschiedschrijver, over klagen. Op het forum Romanum, de markt te Rome, liepen de menschen in de dagen van verval ook naakt of halfnaakt gekleed. Daar mogen Christenmenschen niet aan meedoen. Onze jonge menschen behoeven werkelijk niet gekleed te gaan als een oude matrone uit de vorige eeuw. Maar die kleeding moet toch gepast wezen. Die kleeding zij eenvoudig, doch netjes. Arm is immers de menseh, die zijn mooie kleeren slechts heeft om er mee te pronken en er anderen de oogen mee uit te steken, te laten zien, dat men toch eigenlijk enkele sporten hooger kon klimmen op den ladder van den maatschappelijken welstand. Neen, zoo moet het niet zijn.

Wat is echter op dit terrein de wereldgelijkvormigheid groot. De grenzen tusschen kerk en wereld schijnen totaal te worden weggedoezeld. Er zijn menschen, die nog wel naar de kerk gaan, maar soms nog droeviger gekleed dan een wereldling, die naar de bioscoop gaat.

Er zitten er soms in onze kerken, van wie we helaas moeten zeggen : Zulk een kleeding past in het huis des gebeds allerminst.

En nu weet ik het zeer wel, dat onze jonge menschen die mondaine kleeding mooi vinden. Men wil zoo graag de mode naapen. Ouders, laten we onze kinderen waarschuwen en er ons zooveel mogelijk tegen verzetten.

Ik weet wel, dat iemand, die zulke adviezen durft te geven, gevaar loopt bespot te worden.

We zullen tegen die wereldgelijkvormigheid toch moeten blijven getuigen.

Er is nóg een ernstig gevaar, waartegen ik waarschuwen moet. Er zijn tegenwoordig vrouwen en meisjes, die schier mannenkleeding dragen. Er is in de wereld een geweldige drang naar eenvormigheid. Op staatkundig gebied zien we het communisme. Op kerkelijk gebied wil men ook al van geen richtingen meer weten. Dat zien we ook aan onze nieuwe Synode. Maar ook op het terrein van de kleeding zien we den drang naar eenheid. Vroeger zag men in de verschillende deelen van de wereld allerlei schilderachtige kleederdrachten. Ik denk nog terug aan mijn gymnasiumtijd in Middelburg. Dan kwamen op elken marktdag vele Belgen en Engelschen in Middelburg de prachtige kleedij van de Zeeuwsche vrouwen en meisjes bewonderen. Als ik nu mijn blik eens door de verschillende kerken laat gaan, waar ik des Zondags optreed, dan constateer ik, dat de mooie kleederdrachten aan het verdwijnen zijn. Nog enkele tientallen jaren en het is gedaan met de kleederdrachten.

Maar de wegdoezeling van de grenzen bereikt haar toppunt in de mode van de vrouw om gekleed te gaan als de man, hetgeen toch absoluut in strijd is met de ordinantiën Gods.

Zou ook dit alles niet een teeken zijn van het verval der tijden ? Als het avond wordt in het rijk der natuur, is er ook geen onderscheid meer te zien tusschen de kleur van de roode klaproos en die van de witte lelie. In het duister worden alle kleuren grauw. Wordt het ook nu avond voor de menschheid ?

Eer ik mijn artikel besluit, luister ik nog even naar een opmerking, die men misschien mij wil toevoegen : „Het zit hem niet in de kleeren" — zoo hoor ik zeggen.

Aan de eene zijde stem ik het gaarne toe. Het kwaad, de zonde zetelt in het diepst van de ziel en niet in uw kleed. Maar aan de andere zijde komt wel terdege in het kleed, dat men draagt, tot openbaring, wat er leeft in het diepst van de menschenziel, en daarom, kan het niet anders of satan maakt ook gebruik van het onbetamelijke kleed, om de zonde onder de menschenkinderen te vermenigvuldigen.

En daarom wake men tegen onbetamelijke mode en zedelooze kleeding.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen