Communisme

MARXISME. Willen wij de geestelijke achtergrond van het Communisme verstaan, dan moeten wij ons eerst een voorstelling maken van het Marxisme, genoemd naar de geestelijke vader van dit stelsel, Karl Marx.

Het Marxisme wil zijn : „wetenschappelijk Socialisme". Hoewel dit stelsel zich hoofdzakelijk bezig houdt met economische en daaruit voortvloeiende sociale aangelegenheden, is voor ons in de eerste plaats van belang door welke geest dit stelsel gedragen wordt. Daarom zullen wij een bijzonder kenmerk van het Marxisme, de z.g.n. „meerwaarde-leer", voorbij gaan, om ons alleen bezig te houden met de levensbeschouwing van het Marxisme, die genoemd wordt „historisch materialisme".

Materie betekent stof. Het materialisme wil zich dan ook alleen bezinnen op stoffelijke dingen, aangezien immers alles stof is of uit stof geformeerd werd. Zelfs de gedachten van een mens zouden een product van een bepaalde stofwissehng zijn. Volgens Engels is de geest dan ook het hoogste product van de stof. Daarom is hier geen plaats voor een zelfstandig geestelijk wezen. Er is dus geen plaats voor God, die immers Geest is. Hier is dus ook geen plaats voor ons christelijk geloof in de Schepper van hemel en aarde, die alles uit niet heeft voortgebracht en nog door Zijn voorzienig bestel onderhoudt en regeert.

Marx stond sterk onder invloed van de wijsgeer Hegel. Deze leerde, dat alles in wording en dus in beweging is. Bovendien slaat alles volgens de wet der evolutie om in zijn tegendeel, maar steeds in een hogere vorm.

Deze gedachte heeft Marx nader uitgewerkt in verband met de economische ontwikkeling. In de maatschappij treedt telkens een nieuw stadium in, waarbij het oude verdwijnt. De oorspronkelijke vorm der menselijke samenleving was een onvolmaakt Communisme. Daarna ontstond het privaat bezit, en dus het kapitalisme. Ook dit kapitalisme moet echter noodzakelijk volgens de lijn der historie ten onder' gaan. Hierop zal dan de volmaakte vorm van het Communisme volgen, n.l. het collectivisme. Dit alles zal echter niet zo, nder strijd geschieden. Door de economische tegenstellingen ontstaat de „klassenstrijd", doch door de barensweën van deze strijd heen wordt uiteindelijk de heilstaat geboren. De klassenstrijd is daarom de „locomotief der geschiedenis", die ons verder voert tot het einddoel. Natuurlijk is die strijd revolutionair, maar de omslag kan ook alleen door de revolutie tot stand komen. Die heilstaat is de klassenloze maatschappij.

Dit wordt bereikt wanneer de bezitloze klasse de productiemiddelen der private eigenaren in bezit neemt. Dan is een nieuw stadium in de geschiedenis der mensheid bereikt, waardoor de "voorgeschiedenis" is geëindigd. Wanneer deze klassenloze maatschappij is bereikt, zullen ook de mensen zelf totaal veranderen, nieuwe mensen worden. Immers wanneer de economische „onderbouw" verandert, zal ook de „bovenbouw" veranderen. Onder „bovenbouw" wordt dan verstaan godsdienst, zedelijkheid, cultuur, enz.

Deze allen zouden immers worden beheerst (om niet te zeggen voortvloeien uit) door de sociale verhoudingen binnen de maatschappij.

Dit sluit dan ook in, dat er in de komende heilstaat geen politiek en ook geen godsdienst meer zal zijn. Deze zijn immers een product van de economische wantoestanden, zoals deze thans heersen. En geestelijk leven op zichzelf bestaat immers niet!

Dit is in korte trekken de inhoud van het beruchte „Communistisch Manifest" van 1848, waaraan Marx een belangrijk aandeel had. En het eindigt met de woorden : „Mogen de heersende klassen sidderen voor een communistische revolutie, de proletariërs hebben niets te verliezen dan hun ketenen. Zij hebben een wereld te winnen. En daarom proletariërs van alle landen, verenigt u".

In deze korte trekken is niettemin de basis van het Marxistisch Socialisme en het Russisch Communisme duidelijk geworden. In deze levensbeschouwing van het „historisch materialisme" is geen plaats voor het Evangelie van Jezus Christus.

Het huidige Communisme beweert het echte Marxisme te zijn, en wij geloven dit gaarne. Dat de Communisten in ons vaderland zich zeer nauw aansluiten bij het Russisch Communisme, blijkt duidelijk uit hun beginselverklaring, die aldus luidt: „De Communistische Partij Nederland (C.P.N.) verdedigt en propageert het wetenschappelijk socialisme, gegrondvest op de leer van het dialectisch materialisme van Marx en Engels, verrijkt en verder ontwikkeld door Lenin en Stalin . . . . ."

Ook de moraal wortelt bij de C.P.N, dus in de levensbeschouwing van het dialectisch materialisme. Wij zien dus duidelijk, dat het huidige Communisme in heel de wereld zich aansluit bij Lenin en Stalin. Men zou dus ook van Leninisme en Stalinisme kunnen spreken.

De grondslag van dit Communisme is dus het consequent materialisme : „alles is stof". Men loochent dus ook het zelfstandig bestaan van de geest. Hiermee valt de christelijke levensbeschouwing, dié de mens ziet als een twee-eenheid van lichaam en ziel. De mens is op materialistisch standpunt louter „vlees" en God kan niet bestaan als rein geestelijk wezen. Dit Communisme leeft dus zonder God en de mens leeft zonder ziel. God is immers een gedachtenproduct van de mens. Maar dit gedachtenproduct is weer een product van de stofwisseling. Dit is de grote kloof, die het Communisme van het Christendom gescheiden houdt. Wij belijden te geloven in God, de schepper van hemel en aarde. Deze God is het, die ons Zijn heilige Wet gaf, die onze zedelijkheid bepaalt. In Zijn openbaring ligt onze godsdienst en onze moraal verankerd.

In de levensbeschouwing van het Communisme is echter God van Zijn troon gestoten. Hier wordt de mens zelf God, die bepaalt wat goed en kwaad is en die eigen toekomst in handen heeft.

Daarom kan een christen nooit communist zijn en dit anti-christelijk stelsel aanhangen. Niet dus vanwege het ideaal van een communistische maatschappij, die klassenloos zou zijn, maar vanwege het diametrale verschil in levensbeschouwing. Hier wordt ons het dierbaarste ontnomen, waarvan Christus heeft geze0gd :

„Wat baat het u, zo' ge de hele wereld wint en schade lijdt aan uw ziel!" Maar volgens het Communisme bestaat de ziel niet en dus ook geen leven na dit leven. Dood is dood.

Zo begrijpen wij, dat deze. materialistische beschouwing eigen gedachten koestert over de mens, de maatschappij en de klassen in de maatschappij. Wij willen dit kort nagaan.

DE MENS. De marxistische definitie van de mens is : „een wezen, dat zijn eigen bestaansmiddelen produceert". De mens is daarom meer waard, naarmate hij meer produceert. Daarom koestert men in Rusland een schier afgodische verering voor de ontwikkeling der productie door middel van de industrialisatie. Deze mensbeschouwing ziet dus de mens louter als stoffelijk wezen en ontneemt hem daarom zijn menselijke waardigheid. En het is te meer opmerkelijk, omdat men juist aan het kapitalisme deze mensbeschouwing verwijt. Het hoogste levensideaal voor deze communistische mens is dus het bereiken van de heilstaat, waar geen leed meer zal zijn voor de proletariër.

Of dit ideaal de mens zonder meer gelukkig kan maken en of hij in de ideaal-staat waarlijk gelukkig zal zijn, dat is een vraag, die door ons christenen ontkennend beantwoord moet worden. Wij, die weten van de bittere werkelijkheid der zonde in het menselijk hart, kunnen geen betrouwen stellen op de heilstaat van de mens, doch wij verwachten het Koninkrijk Gods. Onze Leider is geen sterfelijk mens, maar Jezus Christus, de opgestane Heer van leven en dood!

(Wordt vervolgd).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen