ADVENTS-SPANNING

't Wordt- Kerstfeest!

Nog slechts enige dagen en de Kerstboodschap zal weer gepredikt 'borden.

Met de herders in Efratha's velden zullen wi] verstild luisteren naar de Engelenzang, naar het ,,Ere zij God in de hoogste hemelen en vrede op aarde, in mensen een welbehagen."

Met de wijzen uit het Oosten zullen wij opblikken naar de starre van Bethlehem, om daarna, hetzij met de herders, henensnellend door de stille nacht, hetzij met de Wijzen, gaan.de door het rumoer van Jeruzalem's straten henen, te komen in de stad Davids, op de plaats waar God Zijn beloften heerlijk vervulde en waar voor het geestelijk oog alles tot aanbidding noopt.,

't Wordt Kerstfeest!

Maar is er bij óns nu ook Advents-spanning? Want echt Kerstfeest wordt nooit gevierd zonder persoonlijke advents-spanning. En advents-spanning v/ordt niet gemaakt, maar geboren.

Zullen wij het geboortefeest van Christus recht leren waarderen, zal het voor ons iets meer zijn dan voor de feesthoudende wereldling, dan zal onmisbaar zijn de wederbarende werking van Gods Heilige Geest.

Zo alleen wordt men levend lid van de Advents-kerk.

Van de Advents-kerk! Ja, want Gods gemeente is een Advents-gemeente, van adventsspanningen vol.

Advents-spanning !

In zeer bijzondere zin heeft Maria daarin geleefd, in de tijd die aan de geboorte van Christus vooraf ging.

Verplaatsen wij ons echter 60 eeuwen terug, in de omgeving van het Paradijs, dan treffen wij daar een schouwspel aan, dat uitwendig enige gelijkenis vertoont met de gebeurtenis in de stal van Bethlehem.

D.w.z. : ook een moeder — Eva — met haar eerstgeborene. Ook bij haar was er, op grond van de belofte des Heeren, reeds geweest de advents-spanning, de advents-verwachting. Dit kwam uit in de naam die zij haar eerstgeborene gaf, n.l."Kaïn, hetgeen zeggen wil: „Ik heb een man van de Heere ontvangen".

Eva meende dat het toen reeds Kerstfeest was. Doch Eva vergiste zich. 40 eeuwen zou het nog duren voordat de Moederbelofte, in het Paradijs gegeven, vervuld zou worden.

4000 jaren van advents-spanning zouden er nog volgen.

4000 jaren, waarin alles getuigde van de komende Verlosser : beloften, profetieën, offers, ceremoniën. Een sprake ging er van uit : de Messias komt!

En bij de godvruchtige Israëliet, was er steeds weer : advents-spanning.

Wat zal er in het leven van een Abraham dikwijls advents-spanning geweest zijn.

Abraham, wiens leven één uitziend verwachten was.

Hij verwachtte de stad, die fundamenten heeft, welker Bouwmeester en Kunstenaar God is.

Hij verwachtte, op hoop tegen hoop, de vervulling van Gods belofte, waarin de Messiasverwachting zulk een grote plaats innam.

En, bij die moeilijke, zware tocht naar de top van de Moria — waar zijn geloof door Gods genade mocht stand houden, waar hij alles, zelfs zijn enige zoon, die Hij liefhad, in gehoorzaamheid aan Gods bevel, wilde offeren, daar zorgde de Heere Zelf voor een lam ten brandoffer.

Heen-wijzing naar de komende Messias. En sterker zal in het leven van Abraham de advents-spanning zijn geworden.

Advents-spanning — in het leven van Jacob. „Op Uw zaligheid wacht ik Heere". Advents-spanning in het leven van Job. ,,Ik weet dat mijn Verlosser leeft" en „ik Hem zien zal."

Advents-spanning in het leven van een Jesaja. Hoe beschrijft hij in zijn Jesaja-evangelie ons de Man van Smarten en het Lam, dat ter slachting zou worden geleid.

Denk ook aan dat ontroerend tafereel dat de Bijbel ons tekent : Jeremia, vol diepe smart, zittend en klagend op de puinhopen van Jeruzalem.

Wat zal in die ogenblikken zijn ziel verlangd hebben naar de komst van Hem, Die aan de Vaderen beloofd was !

Zal het niet uit zijn hart, vol advents-spanning, zijn opgeklommen : Kom. Messias, kom haastelijk !

Advents-spanningen onder het oude Verbond. Waar zullen we beginnen, waar zullen we eindigen ?

ledere keer dat de vrome Israëliet zijn offer bracht, iedere keer dat er bloed bij het altaar geplengd werd, ieder lam dat geslacht werd, het sprak hem van zonde en genade.

En als hij dan de rol der Psalmen opsloeg, dan las hij daar :

Brandoffers, noch offers voor de schuld. Voldeden aan Uw eis, noch eer. Toen zeide Ik, zie Ik kom o Heer' De rol des Boeks is met Mijn Naam vervuld.

Dan gingen zijn gedachten verder dan naar het door hem gebracht offer, dan dacht hij aan de Beloofde.

Als wachters op de muren van Sion hebben de godvruchtigen uitgezien, gesnakt, naar de beloofde morgen.

En het bleef maar nacht.

In plaats van een Messias-Koning, zoals zij zo vurig hoopten, aanschouwden hun ogen vaak een residentie in puin.

In plaats van juichende onderdanen, zagen zij vaak jammerlijke optochten van ballingen, ver weg-gevoerd, uit het land der Vaderen, naar het land der ballingschap.

Vrucht van de ontrouw des volks. Vrucht van hun godvergetenheid.

Maar, zo min als de Joden aan Babels rivieren Jeruzalem konden vergeten, veel minder kond de vrome Israëliet vergeten de beloften des Heeren, die spraken van de komende Davidszoon.

Toch was er dikwijls strijd in hun ziel. De twijfel kroop wel eens tegen de wanden van hun hart op. Ze keken elkander wel eens aan en fuisterden :

Zou God Zijn gena vergeten ? Zouden Zijn beloftenissen, immer haar vervulling missen ?

Doch, gelijk een veer die ingedrukt wordt, daarna met des te meer kracht zich weer verheft, zo was het ook met hun advents-verwachting.

Soms was het, als zij zagen wat voor ogen was, of hun verwachting verstierf.

Maar daarna werkte Gods Geest weer de spanning in het hart en ze zongen het elkander toe :

Wacht op de Heere, godvruchte schaar houdt moed! Hij is getrouw, de Bron van alle goed.

God Zelf was het die de advents-spanning levendig hield.

Zó kwam het, dat 40 eeuwen na de eerste belofte, in Jeruzalem mensen gevonden werden, die de Vertroosting Israëls waren verwachtende.

Zoals Anna, Simeon en anderen.

Mensen, die het geloof hadden behouden. Mensen, die crediet voor Gods beloften hadden, ook al liet de vervulling lang op zich wachten.

En toen, in het dodelijkst tijdsgewricht van Israëls volksbestaan, toen in Gods Kerk, het echte, geestelijke leven schier verstard, versteend en verstild was, toen is het geschied, en, die een hart hadden om op te merken, stemden, ziende op de geboren Christus, in met de verheven psalm, met het feestlied :

Hij heeft gedacht aan Zijn genade. Zijn trouw aan Israël nooit gekrenkt. Dit slaan al 's aardrijks einden gade. Nu onze God Zijn heil ons schenkt.

De advents-spanning was gebroken. De advents-tijd voorbij, 't Was Kerstfeest!

't Was Kerstfeest! Doch de tijd snelde voort.

Het Kindeke klein, werd : de Man van Smarten, de Worm in Gethsémané, de Bespotte op Gabbatha, Zijn voeten zouden betreden de Via Dolorosa, om straks op Golgotha van God en mensen verlaten en verstoten, te sterven aan Kruis.

Hij was gekomen tot het Zijne, maar de Zijnen hebben Hem niet aangenomen.

Echter, zo velen Hem aangenomen hebben, heeft Hij macht gegeven, kinderen Gods te worden.

Ja, macht gegeven.

Want Christus is opgestaan 'en verheven aan de rechterhand Gods.

Hij kon getuigen : ,,Mij is gegeven macht, in hemel en op aarde". alle

Zo nam Hij afscheid van de Zijnen.

En terwijl een wolk Hem aan het oog der discipelen onttrekt, staan twee engelen naast hen, die zeggen : „Gij Gallilése mannen ! wat staat gij en ziet op naar de hemel ? Deze Jezus, Die van u opgenomen is in de hemel, zal alzo komen, gelijkerwijs gij Hem naar de hemel hebt zien henenvaren."

Op dat ogenblik werd Gods gemeente weer opnieuw advents-gemeente.

Weer zou de kerk haar weg gaan, nu de Nieuw-Testamentische kerk, vol advents-spanning.

Nu, in spanning naar Zijn wederkomst. De brieven der apostelen leggen daarvan getuigenis af.

Maar Gods tijd is niet onze tijd.

De kerk breidde zich uit, Gods Geest werkte mede. Dagelijks werden er toegedaan tot de gemeente, die zalig werden. Het was hoogtij.

Doch het Woord Gods zou ook aan die jonge gemeente vervuld worden : „Ik zal u tonen hoeveel gij lijden moet, om Mijns Naams wil". Vervolgingen braken uit. Brandstapels werden opgericht. Christenen werden voor de wilde dieren geworpen. Er was vaak geen plaats voor Gods gemeente op aarde.

Vandaar, dat onder de aarde, in de catacomben, vergaderd werd. Daar schaarden zij zich om het Woord des Heeren, daar vierden zij het Avondmaal en verkondigden de dood des Heeren, totdat Hij komen zou.

Wat zag die verdrukte kerk uit naar de wederkomst van haar Heere en Heiland. ,,Ach, Heere Jezus, waar blijft Gij zo lange, zo lange."

Adventsspanningen.

Daar wist die jonge christengemeente van te getuigen. Die advents-spanning, gewerkt door Gods Geest, deed hen blijmoedig de dood tegemoet gaan, deed hen juichen te midden der vlammen, weerhield hen er van hun Heiland te verloochenen.

Beiden, jongeren en ouderen, kenden de advents-spanning. Hun Heiland zou eenmaal wederkomen, — dat was hun blijde verwachting. Zelfs de marteldood, zou hen van die wederkomst niet scheiden, doch de hereniging slechts kunnen verhaasten.

De vreze des Heeren was in hun hart en zij kenden het Woord van hun Meester : „Die Mij verloochenen zal voor de mensen, die zal Ik ook verloochenen voor Mijn Vader Die in de hemelen is."

De kerk in de verdrukking, was wel zeer in het bijzonder, de kerk in advents-spanning. Het was, geestelijk bezien, niet haar slechtste tijd.

Een van die verdrukten uit de eerste christengemeente, één, die wel zeer naar de wederkomst van Christus verlangd had, één, door wiens ziel de advents-spanningen heentrilden, maar over wie ook het lijden der verdrukking heengolfde; viel het te beurt dat hij Hem, Die eens was het Kind in de Kribbe en de Man aan het Kruis, in de geest mocht ontmoeten in al Zijn heerlijkheid.

Het was de grijze Ziener van Patmos. En dan ontrolt zich daar voor zijn oog een onvergetelijk, aangrijpend schouwspel.

Vreselijke dingen worden hem getoond. Hij ziet hoe de machten der duisternis de strijd hebben aangebonden en zullen aanbinden tegen de Heere en Zijn Gezalfde en tegen allen die Hem toebehoren.

Hij hoort het geroep van de zielen der martelaren onder het altaar, die als in adventsspanning roepen om de Wederkomst van Christus, opdat Hij de wereld in gerechtigheid moge richten, en het bloed dier martelaren wreken.

Ja, zelfs de duivel leeft in advents-spanning. Want hij is er zich beter van bewust dan de meeste mensen, dat Christus wederkomt, en daarom vermenigvuldigt hij zijn inspanningen om Gods Kerk en de gelovigen in het nauw te brengen, en, indien het mogelijke ware, hun zielen te verderven.

Overweldigende indrukken gaan door Johannes' ziel heen.

Het is hem, of door al die visioenen heen, er één roep gaat, ja hij weet, het zeker dat het zo is, deze roep :

Hij komt! Hij komt! Om de aard te richten. De wereld in gerechtigheid. Al 't volk, daar 't wreed geweld moet zwichten. Wordt in rechtmatigheid geleid.

De boekrol met de zeven zegelen is geheel ontrold en kort voor het einde, getuigt Christus : „Ziet, Ik kom haastelijk". En dan hoort hij, hoe de Geest en de Bruid antwoorden : „Kom !"

.Adventstijd 1948!

Waar is thans de advents-spanning? Weet ge, wat er nodig is voor advents-spanning ?

Levend geloof.

Is dat misschien de wondeplek van het hedendaagse christendom, dat het is een christendom met zo weinig levend geloof ?

De Zoon des Mensen, als Hij wederkomt, zal Hij ook geloof vinden op aarde ?

Weinig geloof — dan is er ook weinig advents-spanning.

Toch, Gode zij dank, er is nog adventsspanning ! Zo nu en dan ontmoet ge ze, — mensen wier leven gericht is, naar de dingen die Boven zijn, mensen die kennen het leven des Geestes, mensen die met deemoed bekleed zijn, want door genade zijn ze, wat ze zijn, pelgrims, mensen, zowel jongeren als ouderen, wier lust het is de Heer te vrezen.

Ge kunt ze ontmoeten : in de kerk — op de kansel of in de banken.

Ge kunt ze aantreffen : op verenigingen, midden op straat of tijdens de alledaagse arbeid. En het geheim van hun advents-spanning ligt in het Woord van Christus : „Ik heb voor u gebeden, dat uw geloof niet ophoude."

Zalig zijn degenen, die advents-spanning kennen — want, zij zijn via Bethlehem en via Golgotha, op de thuisreis, ze hebben de Blijde Boodschap, het Evangelie van Gods genade in Christus, gehoord en geloofd, en daarom is het bij tijden, reeds nu, tussen de advents-spanningen in, feest in hun ziel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen