„Fundamenten en Perspectieven”

Artikel 3

„Maar God, die Zijn eer aan geen ander geeft en die niet wil, dat de zondaar sterve, maar dat hij zich bekere en leve, laat niet varen de werken Zijner handen, maar houdt Zijn Koningschap vast. Daarom heeft Hij te midden der van Hem vervreemde volkeren zich in Israël een volk uitverkoren en geroepen, opdat het Hem een priesterlijk koninkrijk en een heilig volk zou zijn en zou ervaren, dat in het leven uit Gods koninklijke gunst en wet het heil en de vrede der mensen gelegen is. Zo heeft God in Israels wetgeving, offerdienst en koningschap een profetie geschonken van Zijn komende Rijk, van Zijn bedoeling met de ganse aarde.
Maar het volk Gods heeft, reeds naar het getuigenis van 't Oude Testament, deze genade-ordening Gods niet verstaan. Het heeft zijn heil gezocht bij de machten der aarde of bij eigen vroomheid en werken. Zo heeft Israël de belofte niet verkregen, maar het is keer op keer te schande geworden onder Gods oordelen
Niettemin heeft het uitverkoren volk ook in zijn ongeloof Gods plan moeten dienen. Het is gesteld als een spiegel, waarin wij ons zelf aanschouwen, als een teken van de onwil en onmacht aller mensen om uit Gods gezag en genade te leven.

Een vreemdsoortig tendentieus stuk, dat de bedoehng heeft ,, een handleiding te geven voor ons lezen van het O. T." Dit wil dus zo iets zijn als het O. T. in drie woordden : 1. Gods bedoeling met Israël, 2. de uitkomst een schijnbare mislukking, 3. door deze uitkomst wordt de bedoeling niet verijdeld, maar (op negatieve wijze) vervuld : in het O. T. blijkt wie de mens, ieder mens, in zichzelf is, een rebel tegen God.
   Dit laatste zinnetje is zeker niet! onjuist, en het lijkt ook wel in de lijn van Genesis 3. Het is stellig een kant van de openbarende werkzaamheid Gods, dat de mens zich zelven leert kennen als een rebel tegen God. Er is echter nog wel wat meer te zeggen, als men een handleiding voor het O. Testament wil geven zonder te theologiseren over de bedoelingen Gods.
Wij ontmoeten dat telkens in dit geschrift. De eerste zinsnede is reeds zeer gewrongen. God houdt aan Zijn Koningschap vast en daarom heeft Hij Israël uitverkoren, opdat het Hem een priesterlijk koninkrijk en een heilig volk zou zijn. Maar het volk Gods heeft deze genade-ordening Gods niet verstaan. Niettemin heeft hét in zijn ongeloof Gods plan moeten dienen.
Het is geen wonder, dat men van een zij het dan ook „schijnbare" mislukking moet gewagen.
Immers het Koningschap Gods wordt niet te niet gedaan door Israels ongeloof en ongehoorzaamheid. De genade beschikking Gods is geen waagstuk, want Hij weet wat van Zijn maaksel is te wachten. Evenmin is de gang der openbaring en Gods handelen met Israël een soort mislukking volgens het getuigenis van Christus: Onderzoekt de Schriften, want gij meent in dezelve het eeu­wige leven te hebben, die zijn het, die van Mij getuigen. Wij denken ook aan de geloofshelden in Hebr. 11. Wij denken aan de profetische religie, aan het leven der gemeente, waarvan o.a. de Psalmen getuigen, aan het overblijfsel, waarvan Jesaja spreekt, aan het nieuwe verbond, door Jeremia geprofeteerd, aan Paulus' woord : Het is niet alles Israël, wat Israël genoemd wordt.
   Daarom wensen wij ook niet tekort te doen aan wat dit artikel zegt omtrent de profetie, welke ons door God geschonken wordt in Israels wetgeving, offerdienst en koningschap van het Rijk Gods, hetwelk in Christus zijn vervulling heeft en door Hem tot openbaring wordt gebracht.
   De uitdrukking : „een profetie van Zijn (Gods) bedoeling met de ganse aarde", is echter minstens voor ernstig misverstand vatbaar. Dat die geschiedenis van Israël als een spiegel is, waarin wij ook onze onwil en ongehoorzaamheid kunnen aanschouwen, ondanks de tekenen van Gods genade, zal geen gelovig mens ontkennen;

Doch, als wij de dingen zó stellen, hebben wij in verschillend opzicht een eenzijdig eschatologische beschouwing, welke achter dit artikel schuilt, doorbroken, door er op te wijzen, dat het niet alles Israël is, wat Israël genoemd wordt. Ook de Israëliet, in welke geen bedrog is, heeft door Gods genade de geestelijke kracht van het Koninkrijk der hemelen verstaan temidden van een wettisch en afgodisch Jodendom.
   Het eigenlijke profetische Israël wordt niet getekend met de woorden : „Het heeft zijn heil gezocht bij de machten der aarde of bij eigen vroomheid en werken", maar heeft met Job getuigd van de verborgenheid Gods, die over zijn tent was. (Vgl. Psalm 25, 65, 73 e.a.).
   Dat God Zijn eer aan geen anderen geeft, heeft Israël heel zijn geschiedenis door ondervonden in de oordelen, die telkens weer het ganse volksbestaan schenen te bedreigen, maar dat Hij is lankmoedig en groot van goedertierenheid en barmhartigheid, is in het geloofsleven van Israël niet minder openbaar geworden.
   Niet in het ongeloof, maar in de profetie, in de Godsopenbaring ligt de betekenis van Israël. En als wij openbaring zeggen, zeggen wij ook geloof, geloof, dat de openbaring omhelsde en bewaarde. Zo ligt ook de betekenis der kerk niet in het ongeloof, maar in het geloof, dat het Woord Gods bewaart.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen