Alweer het partijwezen

Naar wij vernemen heeft dr. J. G. Woelderink aanleiding gevonden om in „Enigheid des Geloofs" mede te delen, waarom hij zich , , in 1946 uit de Gereformeerde Bond heeft teruggetrokken". Hij laat zich daarbij als volgt uit:

„Naar mijn oordeel rust de afwijzing van de nieuwe kerkorde bij hen niet op foutieve principes in deze kerkorde, maar veel meer in de vrees, dat zij het partijwezen onmogelijk zal maken. Men voelt zich ten volle partij in de kerk en men voelt zich daar zo wel bij, ook te midden van alle partijstrijd, dat men veel meer uit ig^^p de groei van de partij of richting dan op het welzijn van de ganse kerk. Juist daarom kant men zich tegen alle afscheiding, want dat zou het einde zijn van de partijstrijd en men zou niet meer de verdedigers der waarheid zijn in een goddeloze kerk, een taak, die men beschouwt als een bijzondere gunst en eer van Godswege". , , Het is om deze reden", zo voegt dr. W^oelderink daaraan toe, , , dat ik mij in 1946 uit de Geref. Bond heb teruggetrokken".

T Het is niet onmiddellijk duidelijk wat zulk een verklaring met de bevordering van de Enigheid des Geloofs te maken heeft en het is ook niet onmiddellijk duidelijk door welke gegevens het , , oordeel" van dr. W, wordt bepaald.

Hij beweert, dat de Gereformeerde Bond de nieuwe kerkorde afwijst uit vrees, dat zij het partijwezen onmogelijk zou maken, en niet op grond van foutieve principes.

Dat zou dus betekenen, dat al het werk van onze studiecommissie, onze aan de synode uitgebrachte rapporten en amendementen, onze principiële bezwaren tegen de kerkorde slechts voorgewend zouden zijn.

De iGereformeerde Bond zou er dus eigenlijk niets van gemeend hebben. Wat een leugenstoffeerders. En dat om de vrees te camoufleren, dat de nieuwe kerkorde het partijwezen onmogelijk zou maken.

Het partijwezen zou ons zo lief zijn, dat groei van de partij ons veel meer zou ter harte gaan dan het welzijn der ganse kerk.

Daarom zijn wij ook tegen afscheiding, want dan zou dat dierbare spel een einde nemen en wij zouden geen verdedigers der waarheid meer kunnen zijn in een goddeloze kerk. (!) Dit alles naar het oordeel van dr. W^.

Wij zullen ons geen moeite geven om dit oordeel te weerleggen. Zoekt dr. W. zijn bedanken voor de Geref. Bond op zulk een wijze te rechtvaardigen ? Of wil hij iets onaangenaams zeggen van de Bond ?

Als hij waarlijk gelooft, wat hij hier schrijft, komt het ons voor, dat het alleen kan aantonen, hoe weinig dr. W^. is ingeleefd in het leven en streven van de Gereformeerde Bond. Wellicht zal hij zeggen, dat hij zulks ook niet begeert. Dat is trouwens begrijpelijk, als men daarin alleen het leven en streven van een partij kan zien.

Toch vragen wij ons af, wat dr. W. in 1946 dan wel gewenst zou hebben van de Gereformeerde Bond.

De zaak staat n.l. zo, dat wij inderdaad geloven, dat de Drie Formulieren van Enigheid een juiste omschrijving en belijdenis geven van het Evangelie der Schriften. Ik weet niet of dr. W. het lidmaat- , schap van de Geref. Bond heeft verwisseld met dat yan de Conf. Vereniging. Doch de Statuten van de Conf. Vereniging noemen ook de Drie Formulieren als overeenkomende met de Heilige Schrift.

Wij geloven niet alleen, dat het zo is, maar houden ons overtuigd, dat iedere reorganisatie of reformatie der kerk van deze belijdenis en haar Schriftgeloof moet uitgaan, en haar als het draagvlak van het kerkelijk geloof moet handhaven.

Het is gebleken, dat dr. W. op gewichtige punten bezwaren heeft tegen b.v. de Dordtse canones. Dit zou op zich zelf aanleiding kunnen zijn, dat hij zich in de Geref. Bond niet thuis voelt.

Wat zou hij nu gewenst hebben ? Dat de Geref. Bond zijn standpunt aangaande de kerkelijke belijdenis had gewijzigd, terwille van de gezichtspunten van dr. W. ? Of misschien ter wille van inzichten en leringen van andere theologen in deze tijd, die veeltijds generlei kerkelijke gemeenschap of kerkelijke belijdenis achter zich hebben ?

Of bedoelde zijn toespeling op onze afkeer van afscheiding, dat de Geref. Bond

maar moest gaan en de Hervormde Kerk overlaten aan een midden-orthodoxie, die omkijkt naar Arminius, en een gevarieerde vrijzinnigheid ?

En zou dr. W. dan geloven, dat het kerkelijk leven met de uittocht der Gereformeerden gebaat zou zijn en dat zulks aan de instandhouding der Hervormde Kerk zou ten goede komen ?

Dat zou toch het geval moeten zijn, als het juist was, wat hij beweert en indien er geen waarachtig kerkelijke belangen waren, welke de Gereformeerde Bqnd zoekt te dienen.

Overigens, als wij partij zijn in de kerk, worden wij tot partij gemaakt door degenen, die met ons niet , opkomen voor de rechten van de belijdenis der Ned. Hervormde Kerk, door degenen, die daaraan te kort doen of ze veronachtzamen en door degenen, die ze ganselijk niet erkennen.

Alle partijdigheid in de kerk van rechts tot links wordt bepaald door de houding, welke men ten aanzien van de confessie en haar rechten aanneemt. Het is dan ook allerminst rechtvaardig het partijwezen aan de Gereformeerde Bond op te dringen en hem daarvan verwijt te maken, en degenen die daarvoor verantwoordelijk zijn in de waan te laten, alsof zij als brave kerkbouwers geprezen moesten worden.

Wij zwijgen dan nog over de aanwrij­

ving van onwaarachtigheid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen