Vermeerder ons het geloof

Mijn lezer (es), deze vraag van de apostelen werd nu niet bepaald gunstig beantwoord. Want in het gegeven antwoord des Heeren lag min of meer een verwijt. Wanneer een geloof als een mosterdzaad zeggen doet tegen een moerbeziënboom : „Word ontworteld en in de zee geplant", hoe is dan de vraag vermeerder ons het geloof daardoor veroordeeld.

ls het niet in ons aller oog zeer goed en verdienstelijk om vermeerdering van het geloof te vragen? In onze dagen wordt veelal alleen gezocht naar vermeerdering van wijsheid, vermeerdering van geld, vermeerdering van roem en eer, doch weinigen is het te doen om vermeerdering van het geloof.

Wie rouwt er in onze tijd over, dat zo weinig geloofskracht en geloofssterkte gevonden wordt! Daar zijn zoveel andere vragen, die hier meer aan bod komen. Met vermeerdering van goed, geld en eer, meent de mens van onze tijd beter te passen in deze wereld,

En toch, ook heden ten dage blijft zonder het geloof geen grond voor de hoop over. Alle hoop buiten het geloof zal in dit leven ontvallen, omdat die hoop een luchtkasteel blijkt te zijn. Door te geloven — alleen door te geloven —- blijft er plaats voor de hoop over.

Wat is de reden, dat deze bede min of meer een verwijt uitlokte? Een vraag als deze, diende naar ons aller mening ten volle te worden ingewilligd. Als zó'n verzoek geen verhoring vindt. welk verzoek kan dan inwilliging bij de Heere vinden.

Hoe nodig is dit verzoek van de apostelen te zien, in verband met het voorafgaande en het volgende. Wij laten buiten beschouwing of het de voorkeur heeft in deze het tekstverband van Mattheüs te volgen wij houden ons dus aan de beschrijving van Lukas. Daar was een waarschuwend en vermanend woord tot de apostelen gesproken. Het bevel was van de Heere tot zijn jongeren uitgegaan om vergevensgezind te zijn, zelfs al zou dit zevenmaal daags worden gevraagd. Het „zo zult gij het hem vergeven" was als een zwaar verantwoordelijk bevel tot hen gekomen. Zouden wij dit bevel des Heeren als vanzelf aanvaarden? Is daar bij enige kennis van eigen arglistig hart heel veel verschil tussen zevenmaal daags te vergeven en zeggen tegen een moerbeziënboom : „Word ontworteld en in de zee geplant? "

Hebben wij de apostelen hard te vallen, wanneer zij vanuit dit eisende woord van Christus Hem vragen om meer geloof? Daarin wordt beleden, dat hun geloof ontoereikend is om dit, wat van hen gevraagd wordt, te volbrengen,

Alleen bij vermeerdering van het geloof kan deze gegeven opdracht worden aanvaard. Hier gaat het niet over hun willen, maar hier staan zij voor een onmogelijkheid,

Mijn lezer(es), hoe nodig het ook is in het geestelijk leven, dat het niet kunnen van ons ook geopenbaard moet worden, toch zal nooit geleefd kunnen worden bij een niet kunnen. Vooral niet, wanneer zoals hier, dit niet-kunnen min of meer God aansprakelijk stelt. Als de Heere Jezus Christus dan ook antwoordt, is dit antwoord daarom zo leerrijk, omdat niet de graad van het geloof uitmaakt of iets kan of niet kan.

Want een geloof als een mosterdzaad is in staat om bergen te verzetten. Hoe hadden de apostelen dit onderricht nodig, opdat zij niet in de mate van hun geloof, doch in Hem, in Wien zij geloofden, zouden zoeken de kracht voor geloofsgehoorzaamheid.

Doch deze les was ook daarvoor zo nodig, opdat in deze geloofsgehoorzaamheid hun geloofsvermeerdering zou worden gevonden,

De apostelen hebben nooit kunnen leven van hun geloofskracht, doch leerden leven door het geloof van Hem, in Wien zij geloofden. Het geloof wordt wel eens genoemd de hand, waardoor de gave genomen wordt. Daar is een onlosmakelijk verband tussen geloofsgehoorzaamheid en geloofsversterking. Een verband, dat door de apostelen in ons overdachte woord te weinig gezien werd, maar niet minder in onze tijd veelal uit het oog verloren wordt, Nooit of te nimmer zal de rust en de zekerheid gevonden kunnen worden in eigen geloofskracht. Daarom, waar deze zonde gevonden wordt, is het 's Heeren grote barmhartigheid, wanneer de zodanige er met al zijn geloofssterkte aan gaat, zodat de mens niet bij eigen geloofskracht kan leven, maar door het geloof het alleen weer hebben moet van onverdiende genade.

In dit licht wordt het woord van de Heiland verstaan, wanneer het geloof als een mosterdzaad zegt tot de moerbeziënboom: „Word in de zee geplant". Niet het zeggen van het geloof is hier het voornaamste, maar de nadruk wordt gelegd op het woord: , , hij zoude u gehoorzaam zijn".

Het zou dus geschieden. Niet om het geloof, maar alleen doordat het geloof in Christus' Woord vast verankerd ligt. Het geloofsleven is toch alleen vast en zeker, voorzover deze vastheid en zekerheid in Christus gelegen is. Omdat in de Christus der Schriften alle vastheid en zekerheid te vinden is voor een ieder, die gelooft, is in de weg van de geloofsgehoorzaamheid de heerlijke geloofsversterking gelegen. Steeds groter zal deze Christus worden in alles, wat Hij is en wil zijn voor een arm verloren zondaar.

Mijn lezer(es), is ook zo Christus uw een en uw al? Verstaat gij in uw leven, wat de apostelen hebben moeten leren, dat niet in de graad van hun geloof, maar dat het in Hem alleen gelegen is, waardoor bergen van menselijke onmogelijkheden worden verzet. Hoe groot zijn de bergen van schuld, van onbekeerlijkheid en van zondigheid! Hoe onmogelijk is de redding en de zaligheid van een doemwaardig mensenkind! Wat een duisternis, wanneer elk uitzicht door dit alles ontnomen wordt!

Maar wat heerlijk is dit antwoord van Christus, aan Zijn jongeren gegeven. Het geloof in Jezus Christus zegt het niet alleen, maar dit zeggen des geloofs wordt heerlijk vervuld, want bergen moeten wijken en onmogelijkheden worden mogelijkheden. En dat niet omdat onze geloofskracht dit bewerkte, maar omdat door het geloof in de rijke Christus der Schriften alle menselijke onmogelijkheden er een voor een aangaan.

Alleen door dit leven des geloofs zal in leven en in sterven troost, eeuwige troost gevonden worden in de ons van Godswege geschonken Middelaar.

Hoe menigeen wil leven niet door het geloof in Jezus Christus, maar bij zijn geloof in Hem. Als ons geloof maar groter was, als ons vertrouwen maar sterker was, als God in uw leven en in mijn leven maar meer vermeerdering van geloof zou geven.

Mijn lezer (es), is door hét geloof in de Christus der Schriften niet alles te vinden, wat nodig is om getroost te leven en eenmaal getroost te sterven?

Het is vaak een harde les om datgene, waardoor wij ons geestelijk op de been wilden houden, te moeten verliezen. Maar dit verlies van al het onze, brengt eeuwige winst, wanneer de gelovige in die Christus alles zoekt, wat hij nodig heeft om voor God te kunnen bestaan.

Gedachtig aan het woord van de Catechismus wordt het ons voorgehouden dat alleen degenen, die door een oprecht geloof Christus zijn ingelijfd en door datzelfde oprechte geloof Zijn weldaden aannemen, weder zalig worden door Jezus Christus alleen.

Zalig hij, die in dit leven, Jakobs Gods ter hulpe heeft. Hij, die door de nood gedreven, Zich tot Hem om troost begeeft. Die zijn hoop, in 't hach'lijkst lot. Vestigt op de Heer, zijn God. (Psalm 146 vs. 3).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen