TORADJA'S AAN DE GLAZEN ZEE

V.

De Zendingsgedachte en de zendingsarbeid onder het Nieuwe Verbond.

Eindelijk is dan de tijd aangebroken, waarin de profetiën van het Oude Verbond in vervulling zullen gaan. De profetiën, die getuigden van het heil, dat ook de heidenen teft deel zou vallen.

De Kerstnacht daalde neer over het land der vaderen en herders, wakend bij hun kudde, zien plotseling de hemel geopend en horen uit engelenmond de Blijde Boodschap, , die voortge; dragen zal worden door de tijden en eeuwen heen. De Boodschap n.l., dat al den volcke wezen zal, van de geboorte van Hem, Die arm wilde worden, daar Hij rijk was, om armen met goederen te vervullen.

En bij de kribbe van Bethlehem zien we de eenvoudige herders neergeknield bij de geboren Koning der Joden. Maar bij de kribbe zien we óok als het ware de heidenwereld vertegenwoordigd in de Wijzen uit het Oosten. Is het niet als een profetie, hoe eens zowel christenen uit de Joden als christenen uit de heidenen in aanbidding zullen neerknielen, hier reeds op aarde nu, straks daarboven aan de overzijde van het graf? En hoe ze eens zullen staan als aanbiddende zangers aan de glazen zee, om het lied des Lams te zingen. Een grote schare, waaronder ook Toradja's niet zullen gemist worden.

Toch is het niet rondom de kribbe, doch voornamelijk rondom het Kruis, dat ons een venster geopend wordt op de wereld der heidenen. Want tussen Kribbe en Kruis valt nog nagenoeg niets van zendingsarbeid te aanschouwen en de gedachte aan het uitdragen van de Boodschap des heils onder de heidenen valt nauwelijks te bespeuren.

In deze jaren tussen Kribbe en Kruis zit hij, die eens de grote heidenapostel zal worden, n.l. Paulus, toen nog Saulus, aan de voeten van Gamaliel om de Farizese leer van eigengerechtigheid in te drinken als water.

En dit niet alléén. Doch wanneer we de Heere Jezus Christus tijdens Diens omwandeling volgen, dan horen we uit Zijn Mond woorden die, nog heel ver verwijderd liggen van, ja in strijd schijnen met het later door Hem te geven zendingsbevel.

Horen we Hem niet zeggen tot de Kananese vrouw, dat Hij alleen gezonden is tot de verloren schapen van het huis Israels ?

En als Christus de 12 apostelen uitzendt, dan luidt Zijn uitdrukkelijk bevel , , om niet te gaan op de weg der heidenen en zich niet te begeven in enige stad der Samaritanen". Ook de discipelen krijgen dus met nadruk de opdracht zich uitsluitend te wenden tot de verloren schapen Israels.

Het is waar, we treffen de Heere Jezus op zekere tijd aan buiten de grenzen van Israël. We zien Hem, gezeten bij de Jacobsbron, aan de Samaritaanse vrouw het hejl Gods boodschappen en daarna ook aan de Samaritanen die op het woord der vrouw tot Hem uitgegaan waren. Toch blijkt uit het verband dat het hier slechts een uitzonderlijk geval betreft. De Heere Jezus was hier op doorreis, doch niet met de bedoeling om Zich voor een tijd in het land der Samaritanen op te houden, teneinde daar het Evangelie te verkondigen. Want nog was de periode van Israels afzondering niet beëindigd, nog was de muur des afscheidsels niet afgebroken.

De muur des afscheidsels. Deze be, stond inuners uit de z.g. ceremoniële of schaduwachtige wetten. Geboden in inzettingen bestaande, de reinigingswetten, de tempeldienst, de verschillende feesten, enz. Deze allen waren het die als het ware een muur rondom Israël oprichtten, die het volk der Joden een aparte positie gaven in het midden van de volkerenwereld.

Vandaar dat we niet bij de Kribbe, doch bij het Kruis uitzicht krijgen op de zendingsarbeid.

Bij het Kruis is het immers dat we de muur des afscheidsels zien afgebroken worden, terwijl het voorhangsel scheurde van boven naar beneden. Bij het sterven vaft Christus toch waren alle schaduwachtige wetten volkomen vervuld. Krachteloos waren ze geworden.

Inplaats van de bloedige offers, had thans het Bloed van Christus, het Lam Gods, op Golgotha gevloeid. Het volmaakte Offerlam had Zichzelf Gode opgeofferd.

Rondom het kruis staande, staan we midden in het kernpunt der heilsgeschiedenis.

Israels val komt openbaar in de verwerping van de Messias. En het oordeel over Israël is gekomen : de natuurlijke takken worden afgehouwen. Maar daarentegen is thans het ogenblik aangebroken dat nieuwe takken zullen worden ingeënt. Takken die, van nature niet tot de wijnstok behoorden.

Eerst nu, op dit ogenblik, dat Christus door het volk des verbonds wordt uitgeworpen, wordt gekruisigd, is het tijdstip daar dat naar het Raadsplan Gods, de prediking der verlossing ten volle zal uitgaan tot de heidenen.

In de gelijkejiis van de boze wijngaardeniers en van het grote Avondmaal was 'deze gang van het Evangelie reeds aangekondigd.

Toen de boze wijngaardeniers de zoon gedood hadden, volgde het vonnis dat de wijngaard aan andere landlieden zou worden verhuurd.

En toen de genodigden tot het Avondmaal, n.l. het volk van Israël met zijn leidsiieden, hardnekkig weigerden te komen, toen gingen de boodschappers uit in de wegen en heggen om tot het Avondmaal uit te nodigen.

Zo zien we dan, dat de grote scheidslijn tussen het Oude en het Nieuwe Verbond ligt in het Kruis van Christus. De tijd van de afzondering, met Abraham en de aartsvaders begonnen, heeft een einde. Toen ging de weg uit Ur der Chaldeën, uit het land der ^heidenen, naar het land der Belofte, naar Kanaan. Dat was het begin van de grote afzondering, die de gehele geschiedenis van Israël eeuwenlang beheerst heeft.

Thans, bij en na het Kruis, is het keerpunt gekomen. Vanuit het land der Belofte, vanuit Kanaan, zal de banier des Evangelies geplant worden temidden van de heidenwereld en volk na volk zal bekend gemaakt worden met de Enige Naam die onder de hemel tot zaligheid gegeven is.

De vraag kan gesteld worden : Is de belofte aan Abraham gegeven, nu eigenlijk wel vervuld geworden, n.l. dat in zijn zaad alle geslachten des aardrijks zouden gezegend worden ? Want niet het zaad van Abraham, niet het volk Israël, is uitgegaan tot de heidenwereld om ook deze deelgenoot te maken van het heil des Heeren. Het is juist ondanks Israël, door de afval van Israël heen, dat de volken der aarde gezegend zijn.

Maar neen, de belofte aan Abraham gegeven, is niet krachteloos ter aarde gevallen. Immers, God zal Zijn Waarheid nimmer krenken. Zou Hij het zeggen en niet doen ? Nimmer toch missen Zijn beloften hun vervulling.

De apostel Paulus wijst er in Galaten 3 op, dat in de belofte aan Abraham gegeven, het woord „zaad" in het enkelvoud staat en in deze profetie uitsluitend betrekking heeft op Christus. Het had dus geen betrekking op „zaden" in het meervoud, maar op de waarachtige Israels, op Hem in Wien alle beloften Gods ja en amen zijn. Het ging om de Messias Die uit Israël geboren is.

De belofte Gods aan Abraham gegeven kwam in vervulling, doch niet in het volk als gehe.el, maar in Jezus Christus.

Ja, de belofte kwam wel heel anders tot vervulling dan de Israëlieten zich dat ingedacht hadden. Wat hadden ze zich alles op een aardse manier voorgesteld. Onder aanvoering van de Messias, zo hadden ze gedacht, zouden ze de heidenen aan zich onderwerpen. Heidenen zouden zich voor de Messias buigen en zo in Israël worden ingelijfd. De Israëlieten hadden zich zelf in gedachten een grote rol toegeschreven. Zo zouden dan de volken der aarde, gezegend worden.

Israël heeft inderdaad een rol gespeeld. Een grote rol zelfs. Doch geheel anders dan het ooit vermoed had.

Toen dat volk door de geestelijke, leiders misleid het uitschreeuwde, : , , Kruist Hem, kruist Hem !", toen het verblind uitriep : , , Zijn Bloed kome over ons en onze kinderen", toen het de Gezondene des Vaders verwierp, toen, in dat verschrikkelijke ogenblik, kon de belofte aan Abraham gegeven, tot vervulling komen. De val van Israël werd tot zegen voor de heidenen.

Wanneer we dit alles overdenken, moeten we dan niet met eerbied vervuld worden over de leiding Gods ? Het ongeloof van het volk des Verbonds werd door de Heere gebruikt om Zijn belofte waar te maken.

Zo stond daar het Kruis op Golgotha geplant. En daarmede was aangebroken het grote keerpunt. Want direct na Zijn opstanding gaf de opgestane Vorst des levens Zijn zendingsbevel.

Tot driemaal toe ging dit bevel uit. En telkens lag er-een ander motief aan ten grondslag.

Het eerste motief was : , , Gelijk de Vadex Mij gezonden heeft".

Het tweede : „Opdat de Schriften des Ouden Verbonds vervuld zouden worden".

En het derde motief : „Mij is gegeven alle macht in hemel en op aarde".

Op drieërlei manier verklaart dus de Heiland aan Zijn jongeren waarom het zendingsbevel door Hem gegeven werd.

Het is geworteld in de Drieënige God. Het rust op de eeuwenoude beloften. En het ligt onwrikbaar vast in de almacht van de Gekruiste en Opgestane.

De zendingsarbeid is de voortzetting van de eerste zending. God zendt Zijn Zoon. De Zoon zendt Zijn discipelen, zendt Zijn kerk. En de Heilige Geest wrocht mede. Het werk Gods gaat door.

De Evangeliën beginnen met de zending van Gods Zoon, ze eindigen met de uitzending der apostelen. Het zou gaan van zendingsreis tot zendingsreis, van volk tot volk en in die weg zou de bedoeling Gods met de wereld der volkeren openbaar komen.

En wanneer we na de Evangeliën, de Handelingen der Apostelen opslaan, dan zien we daaruit oprijzen een figuur, die als een lichtende gestalte de donkere heidenwereld ingaat. Een persoon, die voorheen zich openbaarde als een Parizeer uit de Parizeen, als een vervolger van Christus en Zijn gemeente, die, een behagen schepte in de steniging van de godvruchtige Stefanus.

Maar zie, hij die eertijds een vervolger was, is door de vrijmachtige, onwederstandelijke genade Gods, geworden tot een volgeling van Christus. Zijn enige hartstocht is thans Jezus Christus en Die gekruist te verkondigen aan Jood en heiden.

Met recht kan hij de apostel der heidenen genoemd worden. Meer dan andere apostelen heeft hij immers onder de heidenen gearbeid ? Hoe heeft hij in betrekkelijk korte tijd een groot aantal landen bereisd. En met een overgave en toewijding, die een ieder beschaamd kan maken, heeft hij op ontelbare plaatsen het Evangelie van de gekruisigde Christus gepredikt. Hij wist dat dit Evangelie de Joden een ergernis was en de Grieken een dwaasheid, doch hij wist ook bij eigen ervaring, 'dat het was een kracht Gods tot zaligheid een iegelijk die gelooft.

De apostel Paulus had de wereld tot arbeidsveld. Hij haastte zich om de bazuin des Evangelies overal te doen weerklinken. Vandaar dat hij in de meeste plaatseji slechts enkele weken of maanden vertoefde, uitgezonderd Corinthe, waar hij IV2 jaar bleef, terwijl hij zich in Efeze 3 jaar ophield. Telkens weer reisde hij verder naar andere steden. De roeping van Christus dreef hem, deze stond hem steeds voor ogen. De gehele wereld wenste hij het Evangelie van Jezus Christus en Dien gekruist te verkondigen. En hij hield daarbij als doel voor ogen de stichting van gemeenten.

De zendingsreizen van Paulus getuigen van een heilige activiteit, van een gedrongen zijn door de liefde van Christus. Zo zien we deze grote heidenapostel staan aan de ingang van de geschiedenis der zending.

Het ligt thans niet in onze bedoeling de geschiedenis der zending de lange rij der eeuwen door te volgen doch wij willen ons bepalen tot de arbeid van onze Gereformeerde Zendingsbond.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen