OPBOUW EN AFBRAAK

Twee patiënten, aangetast door dezelfde kwaal, verstaan elkaar. Zij kunnen met elkaar spreken over allerlei verschijnselen, die zich bij deze ziekte voordoen. Zij kunnen elkaar waarschuwen voor de terugslag, die af en toe bij het herstelproces optreedt. Zij kunnen het knagen van de pijn bij de ander aanvoelen.

En als de een herstel en genezing gevonden heeft, weet hij de ander op te beuren en moed in te spreken. De herstelde vindt een gewillig oor, omdat hij in levende lijve een toonbeeld is, dat er voor deze kwaal uitkomst bestaat, voorzover tenminste een mens kan rekenen.

Het woord patient betekent: iemand die lijdt, een lijdende.

In dit hoofdstuk is sprake van twee patiënten, die aan dezelfde kwaal, of liever : om dezelfde oorzaak lijden. Paulus is de ene. Hij wordt verdrukt en doorstaat vele benauwdheden terwille van de naam van Christus. De gemeente te Corinthe is de andere. Zij ondervindt eveneens verdrukking, omdat zij Christus volgt.

Paulus èn de gemeente te Corinthe worden beiden geminacht en verdrukt door de wereld. Zij dragen beiden de smaad van Christus. In vers 6 schrijft de apostel over „hetzelfde lijden, hetwelk wij ook lijden".

Nu tracht de ene lijdende de andere patient te sterken en te troosten en te bemoedigen. Paulus brengt het gesprek op een gebeurtenis uit zijn leven. In Azië overkwam hem een zware verdrukking, die ver boven zijn menselijke draagkracht uitreikte. Zoals een te zwaar geladen schip door de golven overspoeld wordt en gaat zinken, zo voelde Paulus de golven van de dood tegen zijn lichaam slaan. Er was geen ontkomen. Hij hield zich voor ogen dat alle wegen afgesloten waren, opdat hij niet meer op zichzelf zou vertrouwen, maar op God.

Zelfvertrouwen is een uiting van ons vlees. Zelfs Paulus voelt hoe hij er toe geneigd is. Ook de gelovige is zijn vlees niet kwijt!

De mens verwacht het in de eerste plaats van zichzelf. In noden en moeilijkheden zoekt hij zelf een uitweg. Hij zoekt zelfs de zaligheid bij zichzelf en is telkens geneigd zijn gerechtigheden te tellen en te wegen, in de hoop, dat hij zwaar genoeg bevonden wordt om het Koninkrijk Gods te beërven.

In een christenleven moet noodzakelijk dit zelfvertrouwen worden afgebroken. Het , , ik" met al zijn berekening moet terzijde, het vlees met al zijn verwachting en wat het verder moge hebben, moet uit de weg.

Het moet met Christus worden gekruisigd, opdat niet wij meer leven, maar Hij in ons. In de lijdensweken moge ieder, die achter Hem wil komen, weten, dat hij dit kruis op zich neme.

Als God gaat bouwen, begint Hij af te breken. Als de Heilige Geest leidt naar de rotsgrond, neemt Hij de zandgrond onder de voeten weg. En aangezien wij hardnekkig aan het zelfvertrouwen plegen vast te houden, is de Heere gedwongen (Hij doet het niet van harte) dilkwijls hardhandige middelen te gebruiken, opdat wij niets overhouden dan Zijn uitkomst alleen. Wie het lijden onder deze afbraak kent, zal tevens de vertroosting erin verstaan: , , Hij slaat en Zijn handen helen".

De apostel heeft tijdens de doodsnood in Azië geen andere hoop gekoesterd dan op God, Die. de doden opwekt. In dit vertrouwen is hij niet beschaamd. Hij kan hier de gemeente te Corinthe voorzingen:

„Als mij geen hulp of uitkomst bleek, wanneer mijn ziel in mij bezweek en overstelpt werd door d' ellend, hebt Gij, o Heer, mijn pad gekend".

Paulus heeft in die situatie wel blindelings, maar niet als een blinde al zijn hoop op God geworpen. Toen hij immers op reis naar Damascus tot levend geloof gebracht werd, is hem eerst de blindheid van zijn ogen en van zijn eigengerechtigheid en van zijn zelfvertrouwen door schellen getoond en daarna zijn deze blinde ogen geopend voor de levende God in het aangezicht van Jezus Christus. Hij zag de Borg aan het kruis, van Wiens genade hij moest leven. En hij zag de Opgestane Heiland, door Wiens opwekkingskracht ook zijn dood hart tot leven werd gebracht. Paulus kent deze God.

Door het levende geloof in Christus wordt God gekend. In de Borg aan het kruis openbaart God, hoe Hij genade geeft voor de goddeloze. In deze Herder, die Zijn leven geeft voor de schapen, openbaart God, hoe Hij het verlorene zoekt, het kranke heelt en het verbrokene verbindt. In de opgestane Heiland openbaart God, hoe Hij leven heeft voor de doden. Al wat verloren is, al wat de dood in zichzelf vindt, al wat zonder hoop is, heeft van God de kruis- en paaskoning gekregen, opdat het geholpen worde. Al wat hen ontbreekt, schenkt Hij.

Indien God Zijn eigen Zoon niet heeft gespaard voor mensen, die leerden belijden : „Ga uit van mij, want ik ben een zondig mens" ; indien God Zijn Zoon uit de dood heeft opgewekt, opdat hun harde harten zouden leven door Hem zou Hij dan in de omstandigheden van het dagelijks leven, hoe donker deze ook mogen schijnen, tekort schieten als Uithelper ?

Paulus wijst de Corinthiërs in hun beproevingen op deze God. Op Zijn hand zullen zij hopen! Laten ook in onze dagen de beproefde kleingelovigen daarom niet wankelen. Houdt j.n uw druk het hart op Hem gericht en d' uitkomst zal niet falen. Want Hij zal het zó maken, dat alle dingen medewerken ten goede.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen