ISRAËL IN GODS HEILSPLAN

III

Israël, geroepen van Godswege, met de belofte van het volle heil, is blijven staan voor het kruis van Christus in zijn vlees en vijandschap. Het is niet gekomen tot de volgende schakel van de keten van het heil: „die Hij geroepen heeft, die heeft Hij ook gerechtvaardigd".

Indien dit het laatste was van Israels geschiedenis, dan zou geen mens zalig kunnen worden. Komt niet bij al de geroepenen des Heeren in de weg van ontdekking, in de gang naar het gericht Gods, de tegenstand openbaar? Wat hebben de discipelen zich verzet. Petrus roept uit: „Heere, dat zal U geenszins geschieden".

Daar is echter een voorbiddende Middelaar, Die de Zijnen in hun blindheid en afkerigheid vasthoudt. Als Hij aan het kruis geslagen wordt, vervloekt Hij Israël niet. Het klinkt van Zijn lippen: „Vader, vergeef het hun, want zij weten niet wat zij doen". Hij, Die getuigde, dat de Vader Hem altijd hoorde, vindt toch zeker verhoring als Hij in de hoogste gehoorzaamheid aan de Vader Zichzelven in de dood geeft.

Zeker, de Heere zal het Israël doen ervaren, dat het hard is, de verzenen tegen de prikkels te slaan. Hij zal de zonde ordelijk voor ogen stellen en de bitterheid daarvan doen ervaren, 't Zal door het oordeel heen gaan. Bij Zijn afscheid van de tempel spreekt de Heere het uit: Matth. 23 : 37-38: „Jeruzalem, Jeruzalem, gij die de profeten doodt en stenigt, die tot u gezonden zijn, hoe menigmaal heb Ik uwe kinderen willen bijeenvergaderen, gelijkerwijs een hen haar kiekens bijeenvergadert onder de vleugelen, en gijlieden hebt niet gewild. Zie, uw huis wordt u woest gelaten". Maar dadelijk er op volgt vers 39: „Want Ik zeg u, gij zult Mij van nu aan niet zien, totdat gij zeggen zult: „Gezegend is Hij, Die komt in de Naam des Heeren". Er is een overgeven in het oordeel, maar: totdat.

Eenmaal zal Israël Hem, de Gekruisigde, wel erkennen. Dit hangt niet van Israël af. De Heere zal het doen, op Zijn tijd.

Als Hij de Geest der genade en der gebeden zal uitstorten over Zijn oude Bondsvolk. Dan zullen zij rouwklagen, gans Israël, ziende op Hem, Die zij doorstoken hebben (zie Zach. 12).

De discipelen hebben Israël niet losgelaten, ook niet na de verwerping van Jezus aan 't kruis. De Pinkster Geest dreef hen tot dat Israël, opdat Israël overtuigd zou worden van zonde. Van zonde, omdat zij in Hem niet geloofd hebben (Joh. 16 : 8 en 9).

Met welk een verlangen zagen zij uit naar de doorbraak van het Koninkrijk Gods in Israël. Ze vragen in het laatste samenzijn met de Heere Jezus voor Zijn hemelvaart: Hand. 1: 6b: „Heere, zult Gij in deze tijd aan Israël het koninkrijk weder oprichten? "

Dit wordt vaak uitgelegd, als zouden de discipelen hier nog een vleselijke koninkrijksverwachting hebben. Indien dit zo geweest ware, wat zou de Heere dan bestraffend geantwoord hebben: „Verstaat gij nu nog niet, wat Ik u geleerd heb. Hebt gij nog uw verharde hart? "

Hoe anders is echter het antwoord van de Heere in vers 7: „Het komt u niet toe te weten de tijden of gelegenheden, die de Vader in Zijn eigen macht gesteld heeft, maar gij zult ontvangen de kracht des Heiligen Geestes die over u komen zal, en gij zult Mijn getuigen zijn, zo te Jeruzalem als in geheel Judea en Samaria en tot aan het uiterste der aarde".

Dat Koninkrijk in Israël zal zeker komen, maar „de tijden zijn in mijn eigen macht van de Vader". Wanneer het zijn zal, blijft nog een verborgenheid. Zij moeten niet menen dat het terstond zal komen. Eerst zal daar nog een lange tijd zijn, waarin het getuigenis door de kracht van de Heilige Geest moet uitgaan.

In Lucas 19 : 11 lezen we: „En als zij dat hoorden, voegde Hij daarbij en zeide een gelijkenis, omdat Hij nabij Jeruzalem was, en omdat zij meenden, dat het Koninkrijk Gods terstond zou openbaar worden". Het verkeerde lag niet hierin, dat zij het Koninkrijk Gods in Jeruzalem, in Israël verwachtten, maar dat zij dat terstond verwachtten.

Met Pinksteren worden wel duizenden uit Israël bekeerd en in Christus gerechtvaardigd, maar 't is ook nog niet: het zalig worden van gans Israël. Trouwens, is het Pinksterfeest niet het feest van de eerstelingen? In de eerstelingen ligt de belofte van de volle oogst, die eens binnen zal komen. Op het Pinksterfeest volgde in Israël het Loofhuttenfeest. Dit Loofhuttenfeest wacht nog op de geestelijke vervulling. Het is toch opmerkelijk, dat de Christelijke Kerk wel het Pinksterfeest viert, maar niet het Loofhuttenfeest. Eenmaal zal ook dit anders worden. Wanneer Israël naar de profetie van Zacharia 12 en 13 tot de kennis van de gekruisigde Christus komt, dan sluiten de profetieën van Zacharia met de profetie: Zach. 14 : 16 t.m. 19: „En het zal geschieden, dat alle overgeblevenen van alle heidenen, die tegen Jeruzalem zullen gekomen zijn, die zullen van jaar tot jaar optrekken om aan te bidden de Koning, de Heere der heirscharen, en om te vieren het feest der Loofhutten. En het zal geschieden, zo wie van de geslachten der aarde niet zal optrekken naar Jeruzalem, om de Koning, de Heere der heirscharen te aanbidden, zo zal er over henlieden geen regen wezen. En indien het geslacht der Egyptenaren, over dewelke de regen niet is, niet zal optrekken noch komen, zo zal die plaag over hen zijn, met welke de Heere die heidenen plagen zal, die niet optrekken zullen om te vieren het feest der heidenen".

(Wordt vervolgd.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen