Nachtegalen zingen

Eenmaal heb ik op een donkere avond temidden van de bossen een vogel horen zingen. Ik vermoedde, dat het een nachtegaal was. En het klonk in de stilte van het nachtelijk duister ontroerend schoon. Maar ontroerender dan de woordenloze zang van dit dier, moet de lofzang geklonken hebben in de vunzige gevangenis van Filippi, eenmaal, heel lang geleden.

Zwaar gewond vanwege de vele slagen, als gebroken mensen lagen Paulus en Silas daar, hun voeten in de stok, de dood nabij wellicht. Het was in Filippi zo goed begonnen en het scheen, dat de vestingmuren van Europa voor het Evangelie gevallen waren, toen Lydia's hart door Paulus' prediking was ingewonnen voor Christus. Maar al spoedig had de duivel ook zijn kansen schoon gezien en via een volkstumult de twee moedige getuigen Gods in de gevangenis gewerkt. Daar lagen ze nu. Hun dagen waren geteld. Jezus' zaak dreigde een verloren zaak te worden.

Het was nacht, droef symbool van de sinistere gebeurtenissen. Maar opeens werd die stilte verbroken. Paulus en Silas baden en zongen, alsof er volop reden was om God te danken voor al het goede, aan hen bewezen. Wat is het geloof toch een wonderlijke zaak. Zij baden zonder te knielen. Zij zongen zonder begeleiding. En het ging goed. Hun bidden moet een jubelen en hun zingen een bidden zijn geweest. Het drong door wolken en sterren en ontketende geweldige krachten: de aarde ging beven, gevangenisdeuren sprongen open. Want in de hemel werd het luiden van deze klokken des gebeds gehoord. Het geloof zal deze zwaar beproefde mannen een mond gegeven hebben, die liefde gaf hun een hart en de hoop woorden. Zij lagen voor de poorten van de dood en zij zongen, dat de hemel ervan druiste. Ja, hun lied van genade en triomf was een preek voor de medegevangenen. Zij hoorden naar hen. Wereldoverwinnend geloof! God heeft altijd al kroongetuigen gehad die in gevangenissen als koningen floreerden: een meisje aan Naamans hof, een man als Daniël in de leeuwenkuil.

Van wie toch hebben Paulus en Silas dit zingen in de nacht geleerd? En wie leert het vandaag nog aan Gods kinderen? Voor het antwoord op deze vraag denk in aan Hem, Die als geen ander het gevangeniswezen heeft leren kennen en die ook onvergelijkelijk schoon gezongen heeft. In Mattheus 26 lezen we nl.: „En als zij de lofzang gezongen hadden, gingen zij uit naar de Olijfberg". Jezus! Aan de ingang van Zijn lijden heeft Hij gezongen en de engelen zullen hun adem hebben ingehouden: „God heb Ik lief, want die getrouwe Heer', hoort Mijne stem!" „Ik lag gekneld in banden van de dood...!" Jezus is met de lofzangen, zoals we die vinden in de psalmen 113—118, het Gethsémané van Zijn bitter lijden ingegaan. En Hij heeft tenslotte, zelf als een brandoffer, Gode gewijd, lofzingend gezegevierd, toen Hij riep: „Het is volbracht". De lijdensbeker werd door Hem tot de laatste druppel geledigd en zo heeft Hij voor armen en verlorenen de weg gebaand naar de eeuwige vrijheid, naar het land der rust, waar de drijver ophoudt en de zonde is gebannen. Hij heeft het Zijn Kerk beloofd bij Zijn heengaan uit deze wereld: „Ik ben met Ulieden al de dagen tot aan de voleinding der wereld"! „Vrees niet. Ik heb de wereld overwonnen".

Met die hoop op een eeuwige toekomst in het hart en in dat geloof, dat zich bewust is van 's Heeren nabijheid, kan er door de Kerk gezongen worden, in de somberste omstandigheden, in de schaduw van het bitterste kruis. Hij, Jezus, heeft de prikkel uit het lijden weggenomen.

Nu reis ik getroost onder 't heiligend kruis

naar 't erfgoed daarboven in 't Vaderlijk huis:

Mijn Jezus geleidt mij door 'd aardse woestijn:

Gestorven voor mij, zal mijn zwanenlied zijn!

Deze Jezus heeft Paulus en Silas zingen geleerd. Hij was hun Voorbidder. Zij ervoeren Zijn kracht. En hun toekomst was bij Hem veilig. Zo hebben deze twee leden uit het gemengde koor van zangers temidden van de vloekers van Filippi's gevangenis hun hart uitgebeden en uitgezongen.

Zingen wij mee? Zij, die God vrezen, kunnen niet altijd zingen. Ik denk aan de tijd, waarin het geweten wakker werd geschud. Toen kwam God de Heere hen bekendmaken met hun schuld en toen was de schrik des Heeren in hen. Als een gekooide vogel zaten ze in een hoek. Een eenzame mus op het dak! Toen was het: „''k Wou vluchten, maar 'k kon nergens heen!" „Voer mij uit mijn gevangenis, tot roem uws Naams, die heerlijk is".

En ook als het de gelovigen vergaat, zoals Israël, toen het in ballingschap vertoefde vanwege de overtredingen en afwijkingen van 's Heeren wegen, verstomt het lied van triomferende genade op de lippen. „Zingt ons één van de liederen Zions", vroeg men in Babel aan het volk van God. Maar het had de harpen aan de wilgen gehangen. Als Gods hand dag en nacht zwaar op ons is en onze schuld drukt ons van binnen, zonder dat deze in een hartelijke belijdenis uitgesproken wordt, nee, dan wordt er niet gezongen.

Maar als Gods Geest op de dode snaren van het hart tokkelt en er het lied van Christus' schuldvergevende liefde op speelt, dan zingen we met de lijdende Borg mee, in het diepst van het lijden: „God heb ik lief!" 'k Zal Zijn lof, zelfs in de nacht, zingen, daar ik Hem verwacht". Het is met deze geloofszang, als met het riet, waarvan een dichter sprak: Een herder sneed het af en maakte er een fluit van. En wanneer de adem van de herder in het riet was, zong het. Anders zweeg het stil. Ja, als de adem van Gods mond, Gods Geest in het dorre en smakeloze riet van ons bestaan is, dan zingt het de hoogste tonen.

Laat krijgen en schanden en moorden en branden

Verwoesten, verwoesten de landen.

Laat komen de donder, de winden, de stromen,

Wat schaadt het, wat schaadt het de vromen?

En Gods Geest, die Gods Kerk het zingen leert, maakt daarbij gebruik van het Boek, waarin de muziek van Gods beloften staat geschreven: De Bijbel. Als de Opperzangmeester leert Hij de Zijnen op deze tonen zingen. Als daarom uw mond stom is en alle lust tot zingen u is vergaan, als donkere wolken zich samenpakken boven uw hoofd en ge vreest te zullen omkomen, wil dan pleiten op Gods beloften en stel u Hem voor. Die lofzingend naar Gethsémané en Golgotha ging! Laten de donkerste gevangenissen, jarenlange ziekte, vijandschap van mensen, inzinkingen in het geestelijk leven, u niet weerhouden om op Hem te zien. Eens sprak een man, die twaalf jaar in de gevangenis gezeten heeft (Bunyan): „Ik heb vaak gedacht, dat de beste Christenen gevonden worden in de slechtste tijden en dat wij ongetwijfeld daardoor niet beter Christenen zijn, omdat ons niet meer verdrukkinig wordt opgelegd".

Die God, Die psalmen geeft in de nacht, leeft nog. Op het onverwachtst breekt Hij de dichte wolkenhemel, gevangenisdeuren springen open en onze mond kan niet langer zwijgen. Dan gaat de lofzingende Christus vooraan en wij volgen. Hij staat op de brug en wij volbrengen zijn bevelen als gehoorzame matrozen. Is iemand onder u in lijden? Dat hij bidde. Is iemand goedsmoeds? Dat hij psalmzinge!

Zalig leven! Beter dan het bezit van duizend werelden. En het resultaat? Luther heeft ons geleerd, dat de duivel door ons zingen op de vlucht gaat. Dat is groot. Maar er gebeurt nog meer. De gevangenen hoorden naar hen. Er vond in de gevangenis van Filippi een ongeorganiseerde, ongedwongen gevangenisevangelisatie plaats. Bewijs, dat een Christen evangeliseert niet door Christelijk te doen, maar door Christen te zijn. God weet zelfs het kromme in ons levenslot zo te gebruiken, dat anderen erdoor gezegend worden.

Kent gij dit gevangenislied? Gedenkt dan de medegevangenen! Zing voor hen een lied. God zoekt het verlorene. En daarom moet ook voor u niemand te zondig en goddeloos zijn om hen het evangeli e te verkondigen. De directeur van de gevangenis te Filippi kwam tot bekering. En ook als er niet zulke opzienbarende dingen gebeuren als toen en daar, zing toch uw lied. De eeuwigheid zal openbaren, hoevelen er getrokken zijn uit de zonde door het eenvoudige Christenleven. Houdt uw geestelijk leven niet binnen de muren van uw hart!

Men vertelt, dat zwanen nooit zo schoon zingen, als wanneer zij sterven gaan. Gods zwanen zingen, als zij heengaan uit de wereld, het onsterfelijk lied van het Lam: „Gij zijt geslacht en hebt ons Gode gekocht met Uw bloed!"

Maar ... als wij het lied van het Lam niet kennen? Dan staan we straks stom voor God, als Hij ons oordelen gaat! Dan verliezen we alle moed, als er gevangenisdeuren voor ons opengaan, welke dan ook. En dat komt dan allemaal, omdat we het oor geleend hebben aan de stem van de grote Verleider, die ons het lied der zonde voorzong. Dat is de zang der wereld, waarin het gaat om de schoonheid van mensen, de pret van de wijn, koren en most, macht en aanzien geld en goed. Dat lied bevredigt nooit. Als men er tijdens zijn leven niet van walgen leert, dan zal het na dit leven overgaan in een eeuwig wenen en knersen der tanden. En wat is een leven van aardse, vergankelijke vreugde, vergeleken bij een eindeloze smart, waarin alle blijdschap verstomt? ! Wendt u tot Hem, Die u het lied van het Lam, leren kan. Daarin wordt alle mensenwerk veroordeeld en het bloed van Christus alleen geprezen.

Is dit ook uw geheim? „Te middernacht sta ik op, om U te loven voor de rechten Uwer gerechtigheid. Ik ben een gezel van allen, die U vrezen en van hen, die uw bevelen onderhouden."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen