De Rivier van het water des levens

Het is voor ons, nuchtere westerlingen, die gewoon zijn, om met ons critisch ingesteld, pluizerig, cijferig verstand, te redeneren, dikwijls heel moeilijk, om ons te verplaatsen in de mentaliteit van de oosterling, die niet redeneert maar schildert. Het interesseert de doorsnee-oosterling niet, of alles wel met mathematische nauwkeurigheid en preciesheid gezegd wordt. In zeker opzicht (let wel: in zeker opzicht!) is de gehele Bijbel doortrokken van beeldspraak. Christus Zelf kleedde Zijn onderricht in de mantel van de gelijkenis. Hij ontleende Zijn voorbeelden aan het natuurlijke en culturele leven van Zijn dagen; vertelde eenvoudige verhalen van een zaaier en zijn akker, een visser en zijn net, een bruidegom en zijn feestmaal. Maar in die eenvoudige verhalen ging een diepe gedachte schuil. In de ganse Heilige Schrift, het oosterse Boek, bestemd óók voor westerlingen, wordt ons Christus als voor ogen geschilderd. Doch met name is het laatste Bijbelboek te vergelijken met heilig plaatwerk. Het is weerzinwekkend goedkoop, om op een lasterlijke, liederlijke wijze met de Openbaring van Johannes de spot te drijven en b.v. te vragen: hoe kan men zijn lang gewaad wit wassen in bloed? Overduidelijk treedt in dergelijke vragen, het onverstand en wanbegrip, neen erger: de vijandschap jegens God en Zijn Woord, van de vrager aan de dag.

In het laatste Bijbelboek komt Gods openbaring tot ons, gehuld in een gewaad van een nog weer andere snit, dan waarin deze openbaring over het algemeen gekleed is. Johannes schrijft voor de Kerk op, wat hij in visionaire toestand geschouwd heeft. Hij was in de Geest. Hij was „uit-zinnig". Ook Paulus had weet van gezichten en openbaringen des Heeren. In deze toestand ziet Johannes de nieuwe hemel en de nieuwe aarde. Het nieuw Jeruzalem, de heilige stad, die niet door mensenhand en mensenkracht hier beneden gebouwd wordt, doch die nederdaalt van God uit de hemel. Wat Johannes bijzonder getoond wordt door de engel, die hem weggevoerd had in de geest, op een grote en hoge berg, is de rivier van het water des levens, die dwars door de stad stroomt. Aan beide oevers van deze rivier groeit en draagt vrucht, de boom des levens. De vruchten van deze boom zijn voedzaam en verkwikkend. Ja, zelfs de bladeren bezitten geneeskracht.

Water! Het is een onmisbaar element. In ons natte landje, naar de smaak van velen, gezegend met vaak te overvloedige regenval, in ons landje, met zijn grote rivieren en rivier-delta's, beseffen wij doorgaans te weinig de uitzonderlijk-grote betekenis van het water. Als de zomer eens extra-warm en droog is, dan gaan zelfs stadsmensen naar een verkwikkende regenbui verlangen. Maar boeren en tuinders hebben dan reeds lang gehoopt, dat de sluizen des hemels ontsloten mochten worden. Want de weiden worden bruin, als waren schroeiende vlammen er over getogen. De bladeren van de veldvruchten hangen slap, en dorren meer en meer. Er dreigt gebrek voor mens en dier. Water! Het land, de akker, schreeuwt om water! Zonder water geen mogelijkheid tot ontkieming, groei; tot bloesemen en vruchten dragen. Water: dat betekent leven. Aanhoudende droogte: dat betekent de dood!

Water heeft echter niet alleen levenwekkende kracht. Het is ook het reinigingsmiddel bij uitnemendheid. Bezoedeld, bestoven door het fijnverdeelde stof; bezweet door langdurige, krachtige inspanning, is het een weldaad, om zich in rein, fris water te mogen baden. Als een vernieuwd mens, met vernieuwde kracht, vernieuwde moed, vernieuwde hoop, verlaat men het zwembad of de badkamer.

Gelet op de uitermate belangrijke betekenis van het water, is het geen wonder, dat dit element in de Bijbel zo menigmaal gebezigd wordt als beeld voor de hoogste geestelijke goederen. Als inbegrip van alle heil, dat de Kerk in haar Borg en Middelaar ontvangt: wijsheid, rechtvaardigmaking, heiligmaking, volkomen verlossing. Welke Bijbellezer kent ze niet, de woorden van de Evangelist van het Oude Verbond, Jesaja: „O, alle gij dorstigen, komt tot de wateren? " Of de verzekering van de Heere Jezus, gericht tot de Samaritaanse vrouw, aangaande het levende water, dat de dorst waarlijk stilt? „Die dorst heeft kome, en die wil. neme het water des levens om niet", aldus het getuigenis van de Geest en de Bruid. Het verbaast dus allerminst, dat ook dwars door de Grote, Heilige Stad, een zuivere rivier stroomt, klaar als kristal. In het Paradijs, waar de geschiedenis der mensheid een aanvang neeriit, stroomt een rivier. In het Paradijs, waarmee de mensheidsgeschiedenis eindigt, vloeit eveneens een rivier. Het water van de rivier is volstrekt zuiver. Van enige verontreiniging, welke dan ook, is geen sprake. Zuiver, klaar als kristal is het. Verontreinigd water kan bestanddelen bevatten, die gevaarlijk zijn voor de gezondheid en zelfs de dood kunnen veroorzaken.Doch kristal helder water verkwikt en schenkt, met diepe teugen, in geval van dorst, gedronken, grote bevrediging. De rivier, die loopt door de Heilige Stad, is vol water. Droogt nooit uit. De wateren van Siloah, die zachtkens vlieten, de beekjes der rivier, zijn fonteinen des heils, waaruit de verlosten steeds met vreugde scheppen mogen. Het heil is des Heeren! De rivier ontspringt uit de Troon Gods en des Lams! Wat de gezaligden volop en altijd genieten, ontvangt de Kerk, die nog niet de triumferende, doch de strijdende Kerk is, met mate. Want het volmaakte is nog niet gekomen. Maar het is hetzelfde „water", hetzelfde „levende water", dat Gods volk, daarboven, hier beneden, drinkt. De levende Gemeente van Christus ontvangt dat water als gave van vrije gunst, om 't eeuwig welbehagen! De rivier komt voort uit de Troon Gods en des Lams: alles, alles wat de Kerk behoeft en ook vraagt voor tijd en eeuwigheid, naar lichaam en ziel is vrucht van de genade, die een Drieënige God aan een in Adam en inzichzelf verloren mens wil bewijzen.

Ach, hoe spoedig verdampen de wateren van menselijke prestaties, hoe waardevol ze voor deze tijd ook zijn mogen! Drabbig en brak is het restje vocht, dat zich bevindt in de gebroken bak van het menselijk kennen en kunnen. De begeerlijkheid der wereld gaat voorbij. De eerste teug uit de beker van de wellust is zoet. De nasmaak is bitter.

Een Egyptische vorstin liet soms een gunsteling drinken uit een beker, op de bodem waarvan een slangenfiguur, met giftig-groene ogen was aangebracht. Het heil in Christus is het waarachtige heil. Geen fictie, maar een feit. Geen droom, of drogbeeld, maar realiteit. Dat is voor al Gods volk levende bevinding. Om dat heil, die weidaan deelgenoot te worden, is het noodzakelijk om in te gaan in de wateren van de Rode Zee van Christus' Bloed. Om zich, als een melaatse Naaman, in deze Jordaan te baden. Om met Christus begraven te worden door de doop in de dood. Dan, als wij wedergeboren zijn uit water en door de Geest, dan is het einde, ook van ons leven niet een eeuwig verzinken in de zwarte kolken van een troebele, kwalijk riekende doodsjordaan, maar, na een vermoeiende, afmattende, uitputtende zwerftocht, het vinden van de eeuwige ruste aan de oevers van de rivier van het water des levens.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen