Het anker

Er is geen schip, dat uitvaart zonder anker. Dat deden zeker niet de kleine zeilscheepjes in de tijd van het Nieuwe Testament. Bij het begin van de reis kan de zee wel ongevaarlijk lijken en een zorgeloze reis beloven. Maar men wist beter. De zee is onbetrouwbaar. Er kunnen en zullen stormen opsteken. Dan wordt het kleine schip een speelbal van de hoge golven. Het wordt onbestuurbaar. Het dreigt vast te lopen op gevaarlijke banken of te pletter te slaan. Dan is het anker nodig. Als dat zich eenmaal vastgebeten heeft in de harde zeebodem ligt het schip vast temidden van de kokende golven.

Zo heeft onze ziel, ons leven een anker nodig. Want het leven - ook het leven met God, juist dat leven - is geen spelevaart. Het kan stormen en hoe! Er staan sterke stromingen om ons uit het goede vaarwater te zuigen. De hoge golven dreigen ons van onze koers af te brengen. Daar is de zonde, die duivelse macht in ons leven, die telkens weer probeert in allerlei gedaanten om ons van het doel af te brengen, dat de Here ons leven gewezen heeft. Het goede, dat we willen, doen we niet, het kwade is altijd vlakbij. Wat kan het stormen als het verdriet komt en het lijden. We begrijpen Gods weg met ons niet meer. Dan lijkt het of al Gods golven en baren over ons heen gaan en we alles kwijtraken en alles verloren is. Waar is dan houvast? Zal de storm het winnen?

Er is een anker! Dat anker is de hoop. De hoop behoort tot het wezen van het echte geloof. Geloven is hopen. Deze hoop is de vastheid, waaruit steeds nieuwe kracht en nieuwe moed geput mag worden. Deze hoop is het anker der ziel.

Maar: lezen we dat wel goed? De hoop is het anker der ziel. Is het niet zo, dat de hoop nu eens sterk is, dan weer zwak, ja we moeten het bekennen, soms is onze hoop helemaal weg. Er zijn tijden in het geloofsleven waarin de hoop de kracht vernieuwt en de vreugde heiligt, maar er zijn ook tijden, waarin alles dof en krachteloos is: waar is mijn hoop, mijn moed gebleven? Hoe kan die hoop, die op en neer gaat als de golven van de zee, het anker der ziel zijn? Als er iets is, wat we van een anker verwachten, dan is het vastheid, betrouwbaarheid!

Toch staat het er: de hoop is het anker der ziel. We moeten echter goed lezen. Het gaat hier om de voorgestelde hoop, de hoop, die voor ons ligt. Het gaat om datgene, waarop gehoopt wordt. Niet het verlangen, dat in ons hart leeft, maar het grote goed, waarop het verlangen zich richt: het is de toekomst van God, de vervulling van Zijn beloften, de erfenis, die bewaard wordt voor allen, die arm en ellendig in zichzelf wedergeboren zijn tot een levende hoop. Deze hoop zet het leven op aarde in een nieuw licht. Met deze hoop kan het kruis door ons gedragen worden en de goede strijd gestreden. Deze hoop geeft kracht tot heiligmaking, want ieder, die deze hoop heeft, reinigt zichzelf. Deze hoop geeft vastheid en eenheid aan het leven. Door deze hoop rusten mensen, die weten Gods oordeel verdiend te hebben in de zekerheid van de verzoening.

Deze hoop is het anker der ziel. Is deze hoop gegrond? Er wordt zoveel hoop door de harde feitelijkheid van het leven de bodem ingeslagen. Het is voor een schip niet genoeg, dat er een anker aan boord is. De ankergrond moet deugen. Het anker moet zich erin vast kunnen bijten, onwrikbaar vast.

Het anker der ziel gaat in in het binnenste van het voorhangsel. Een schip werpt het anker uit in de diepte. Het echte geloof werpt het anker niet naar beneden, maar omhoog, in de onzichtbare dingen, die boven zijn. Met het binnenste van het voorhangsel wordt het Heilige der Heiligen bedoeld, niet van de aarde, maar van de hemelse tabernakel, waar Jezus Christus is' en zit aan de rechterhand van zijn Vader en voor ons bidt. Jezus Christus de Ho­gepriester, die op deze wereld verzoening bracht door zijn dood, die gerechtigheid bracht door Zijn opstanding en met Zijn overwinning ten hemel voer. Daar eist Hij als loon op de arbeid van Zijn ziel: Vader Ik wil, dat waar Ik ben, ook zij zijn, die Gij Mij gegeven hebt. Hij is de Voorloper: de Zijnen zullen volgen. Dat is de grond voor de hoop, daarin ligt het anker der ziel onwrikbaar vast.

Wil een anker zijn dienst doen, is het niet voldoende, dat het de vaste grond gevonden heeft. Er moet verbinding zijn tussen anker en schip. De verbinding tussen dit anker en de ziel is het geloof. Wie zijn verbonden aan dit vaste zekere anker? Wij, die de toevlucht genomen hebben. Toevlucht nemen veronderstelt gevaar, nood. In het heiligdom van Israël stond het altaar. Aan dat altaar waren hoornen. Daarheen vluchtte de misdadiger, omdat daar de Here vrijheid had besteld.

In de schuld van ons leven, in de angst en het gericht, heeft God het anker uitgeworpen in vaste grond: het volbrachte werk, de overwinning van zijn Zoon Jezus Christus. Hij is de hoop. De touwen van alle anders ankers, die wij mensen uitwerpen, staan op breken, al onze gronden zullen blijken drijfzand te zijn. Déze hoop beschaamt nooit.

Waar we zo als verlorenen, schuldigen, die voor de heilige God de moed verliezen moeten, de zaligheid en vastheid buiten onszelf zoeken en niet in onszelf, daar zullen we het wéten in aanvechting en bekommernis, in vreugde en verdriet, in storm en strijd, in leven en sterven: het anker houdt, het schip ligt vast.

Renkum.  M. J. G. v. d. Velden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen