De Eerstgeborene uit de doden en de Overste van de koningen der aarde

Tekst: Openb. 1 : 5a: en van Jezus Christus, ... de Eerstgeborene uit de doden en de Overste van de koningen der aarde”.

Terwijl ik deze meditatie schrijf is onze kroonprinses van haar eigen woning overgebracht naar het ziekenhuis en heeft de rijksvoorlichtingsdienst bekend gemaakt dat nog deze week haar bevalling verwacht kan worden. De aandacht van het Nederlandse volk concentreert zich op de aanstaande geboorte van een koningskind. Helaas niet meer in volledige saamhorigheid, de rookbommen der provo's hebben het herhaaldelijk uitgewezen. Waar het „vrezen van God" verdwijnt, verdwijnt ook het „eren van de koning”.

De gedachten vermenigvuldigen zich: Zal de troon van het komende koningskind, immers een kroonprins(es), gesteld dat in deze dagen alles goed mag gaan, staan blijven, temidden van ons volk? Momenteel staat die van Griekenlands vorst te wankelen, en al zovelen zijn gevallen. God geve Zijn zegen aan vorstenhuis en volk! — het is toch niet verkeerd dat wij dat bidden?

Intussen, welke troon ook valt, niet die van de Eerstgeborene, de Overste van de koningen der aarde. In die verwachting leeft de christelijke gemeente, een verwachting, waarin zij zich op Hemelvaartsdag in 't bijzonder oefent.

Pasen en Hemelvaartsdag liggen in de tekst, zou men kunnen zeggen, zo dicht bij elkaar, dat ze bijna één zijn. Dezelfde die opstond is onze Koning; en we hebben een Koning die de Opgestane is. Op het knekelveld van deze aarde is er Eén ontwaakt, en, sterker nog dan Simson, nam Hij de deuren op Zijn schouders, waardoor Hij zichzelf en Zijn gemeente bevrijdde. Hij overwon de dood, die gevreesde! en tegelijk alle samenzweerders : duivel, hel en alle machten en krachten, die de mens en de aarde terroriseren. Zo werd Hij de Overste van de koningen der aarde.

De beeldspraak van de tekst is treffend, onze Heere heet een „geborene", en wel een „eerstgeborene". De aarde is hier de moeder, die Hem voortbracht; Hij kwam uit de schoot der aarde. We weten van een eeuwige geboorte uit de Vader als de Zoon Gods, van een tijdelijke geboorte uit Maria als de Zoon des mensen, en hier dan een geboorte uit de aarde, als een Koning en Over­ste. Zijn eerste geboorte eist verwondering voor het mysterie, de tweede aanbidding van het heil, en de derde een totale onderwerping.

De Opstanding een geboorte — er kwam dus iets nieuws. Er trad iets aan het licht dat niemand kende, namelijk dat er dageraad is, gerechtigheid en leven; en dat niet alleen, maar dat het in Hém is, in Deze!

De machten zijn nog niet dood, al zijn ze overwonnen: de zonde is nog elke dag present in ons leven, de duivel stookt nog allerwege het vuur, de vlam van de hel is niet gedoofd, de „koningen der aarde", dat wil zeggen de machten die God en Zijn gemeente weerstaan, worden vetter dan ooit; vandaar dat we — als we ware christenen zijn —, zelfs al behoren we tot de blijmoedigste, menigmaal zuchten. Er is maar één troost: door de bril van het Woord kijken in 't lege graf. De bril is daarbij wel nodig, anders zien we het wónder niet; God geve ons een gelovig hart.

Vier of vijf zondagen hebben we gezeten onder de Paasprediking en de naklanken daarvan, waren we reeds in de hof, en wat hebben we gezien? Zagen we Hém, en Zijn gerechtigheid en dat leven, dat nieuwe en ongekende, dat er toch nog toekomst is, in Hem en door Hem? En was er geloof, of bleef het verhaal slechts verhaal en de prediking een stortvloed van koude woorden?

Intussen, de tekst spreekt niet enkel van een geboorte, maar een „eerstgeboorte". Geen mens kan ontkennen dat daar een belofte in schuilt. Een christen kijkt beurtelings naar achteren en naar voren, of beter: onder het Woord komen verleden en toekomst beide op hem toe. Achter ons het lege graf in de hof van Jozef en voor ons ... ons eigen lege graf. Nu de aarde één keer een Levende gebaard heeft, draagt zij het zaad van vele levenden in zich. Ook een christen wordt drie keer geboren: uit zijn moeder, uit de Geest en uit de aarde. Driedubbele stof tot dankzegging.

De dood is nog altijd 's mensen grootste probleem. Wie hem ooit goed in de ogen heeft gekeken, met Gods rechter­ stoel op de achtergrond, kan dat nooit vergeten, 't Prikkelt hem dat de wereld, tegenwoordig meer dan ooit, doet alsof hij bijkans overwonnen is. Zij juttert het leven op totdat het kookt en overkookt. De ideale leeftijd ligt tussen 15 en 25, daarna ben je geen foto-model meer. Maar wat nog meer ergert is een theologie en een prediking, die aan de dood voorbij-denkt en praat. Zo verliezen wij christenen het beste wat we hebben: Wat is uw enige troost in leven en sterven ...?

„Indien wij alleen in dit leven op Christus hopende zijn, zijn wij de ellendigste van alle mensen". (1 Kor. 15 vs. 19). Hij is de Eersteling, de Eerstgeborene uit de doden; de laatste vijand die teniet gedaan wordt is de dood.

De Overste van de koningen der aarde. 't Woord „koning" is hier nog te schraal, archoon staat er in 't Grieks; daar zit niet alleen in dat Hij machtig is, maar ook dat Hij de eerste van allen is, dat alles wat macht heeft dat van Hém heeft. Zo’n Koning hebben we, wij hier op deze aarde; levend in deze wereld. Een wereld waarvan men al sinds lang zegt dat zij „apocalyptisch" wordt, dat wil zeggen: gaat lijken op de wereld die in het boek Openbaring op het doek is gebracht, geschilderd met felle kleuren

Die wereld van nu te schetsen, behoeft niet, u leest en hoort er dagelijks van. Is zij nog te kerstenen, onder Christus te brengen? Of is voor Christus' gemeente, het „kleine kuddeke", aan wie de Vader het koninkrijk zal geven, de tijd gekomen om uitsluitend om te zien naar de Overste van de koningen der aarde? Wie durft hier beslissen?!

Hoe het ook zij, Hij is wat van Hem hier gezegd wordt, en daar dienen we alle dagen mee te rekenen; het is ook onze troost. De kerk zal wel nooit haar taak aan deze wereld mogen prijsgeven, maar het eigenlijke zal HIJ straks doen. „Dezelfde, die gij hebt zien heenvaren naar de hemel, zal alzo wederkomen.”

We keren terug tot het uitgangspunt: Genade zij u en vrede. Van de Vader, de Geest en ook van Hem, de Eerstgeborene uit de doden en de Overste van de koningen der aarde. Liet de Opgestane ook uw schuld achter in het graf? Is de vrede van de Koning aller koningen ook al op u neergedaald?

U vraagt hóé? Gods weg is eenvoudig. De gemeente die Johannes voor ogen heeft in zijn Openbaring is een gemeente die vraagt, wacht en gelooft. Wat God aanbiedt wil Hij zeker geven. De naam van de Drieënige staat er garant voor, vandaar dat zij hier in de vredegroet, in de verzen 4 en 5, zo wijdlopig gespeld wordt. We worden met al onze nood en vragen, behorend tot het aardse bestaan van Gods gemeente, geworpen op de eeuwige God zelf, die is en was en komen zal, en op de zeven Geesten voor de troon en op Jezus Christus, de getrouwe Getuige, de Eerstgeborene uit de doden en de Overste van de koningen der aarde; om van deze Drieënige God genade en vrede, het behoud en een eeuwig koninkrijk te verwachten en te ontvangen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen