Contact met Jezus (1)

Contact — het is een vreemd woord — en toch: wie weet niet wat contact is?

Als u in uw auto stapt en het contactsleuteltje omdraait dan maakt u contact. Als u de stekker in de stop steekt, dan maakt u contact.

In onze tijd van elektrotechniek weet ieder wel, wat een contact is. Het is hèt punt waar twee geleiders van elektrische stroom elkaar aanraken, zodat de stroom van de ene geleider op de ander kan overgaan.

Contact het betekent niet anders dan: aanraking. Als die aanraking niet tot stand komt, dan kan de elektrische stroom geen kracht doen! Zonder contact kon uw radiolamp niet branden en kan de motor niet draaien. Zonder contact geen kracht. Dat geldt niet enkel in de elektrotechniek, maar evenzeer in de mensenwereld. Ook daar geldt: zonder contact geen kracht.

Zal er van de ene mens op de ander enige invloed uitgaan, hoe dan ook, nu dan moet men met elkaar in contact komen en dat niet alleen aan de buitenkant, maar juist naar de geest!

Ja, dat is het nu juist. Er moet inwendig contact zijn tussen twee mensenharten, wil de één de ander kunnen verstaan of helpen.

Zonder dat contact is een gelukkig huwelijk onmogelijk, is de familieband schijn, is de ware vriendschap onbestaanbaar, is geestelijke band ondenkbaar! En wat nu in de elektrotechniek niet mogelijk is, dat is in de mensenwereld wel mogelijk, n.l. dat er aanraking is en toch geen contact. Dan gaan twee mensen wel met elkaar om, en toch is er geen waar contact!

Zij verstaan elkaar niet en zij blijven vreemden voor elkaar. Vaak zorgen we daar met opzet voor. Wij proberen met vele beleefdheidjes en vriendelijkheidjes te voorkomen, dat er contact zou ontstaan. En dat is best te begrijpen, want het is nu éénmaal ondoenlijk met ieder contact te hebben. Bij alle uitwendige aanraking mijden wij dan ook vaak het inwendig contact. Is dat nu ook mogelijk ten aanzien van de Here Jezus Christus? Kan er ook bij Hem slechts uitwendige aanraking zijn, terwijl het inwendig contact ontbreekt.

Ja, moet ik wel zeggen: dat kan. Dat zien wij aan de menigte uit ons verhaal, die Jezus wel aanraakt en toch geen contact met Hem heeft. Er is dus blijkbaar tweeërlei aanraking van Jezus. Eigenlijk mijden wij allen, zoals we geboren zijn, het inwendige contact met de Heiland. En toch is dat tot onze schade.

Maar ..... hebt u daar nu echt verdriet over, nu dan heb ik goed nieuws voor u. Hij is oneindig veel liefdevoller dan wij. Hij wil nog door de stroom van de Geest contact leggen met zulke afkerige, schuldige harten, als wij hebben — en, dat geve God, Hij wil ook nog contact leggen tussen u, ziek of gezond, jong of oud, en mij, hoewel wij elkaar heel niet kennen misschien.

Een contact, gelegd door Zijn Geest, die bindt aan Christus en zo ons tezamen bindt aan elkaar in en door Hem, de Zoon van Gods welbehagen, de Heiland van zondaren.

En nu voer ik u maar gelijk mee naar Kapernaum, een klein stadje bij de zee van Galilea. Daar wringt zich een enorme mensenmassa door de benauwend volle straat heen. De mensen dringen tegen elkaar aan. Wie het middelpunt is van al dat gedrang? Dat is Jezus. Als die mensen verdringen zich om Hem. Het valt echt niet mee om onder die opdringende schare de Heiland te bereiken. Toch is dat één gelukt. Het is Jairus. Zo goed als het kon, heeft men ruimte voor hem gemaakt, want hij is de overste van de synagoge. Hij heeft een noodbericht. De nood maakt kort en bondig; Hij valt aan Jezus voeten en bidt: mijn dochtertje is op uiterste. Kom Gij en leg Gij de handen op haar, opdat zij behouden worde en zij zal leven! De Heiland laat zich verbidden. Wat een liefde. En Hij ging met hem. Nu, naar de woning van Jairus is Jezus met de schare op weg. De menigte wil immers niets missen van wat Jezus daar doen gaat.

„Zij verdringen Hem zelfs". Ja, Jairus mag trappelen van ongeduld; de menigte voelt niets van zijn vaderangst. Zo is de menigte vaak. Onbewogen met het lot van een ander, zoekt zij zichzelf. Maar laat me van die menigte niet enkel kwaad zeggen. Zij heeft ook iets goeds. Zij stuwt een lijdende vrouw mee. Wat zou zij graag de Heiland heel even naderen. Haar ellende is immers zo groot. Zij heeft een ziekte, die haar volgens de wet van Mozes, tot een onreine maakt, die door ieder moet worden gemeden.

Temidden van de massa, is ze een eenzame! Zó voelt ze zich al jaren. Zoals men zich ook nu nog wel temidden van veel mensen eenzaam voelen kan. Nu, luister maar goed, Jezus heeft aandacht voor eenzamen. Ja, zij was zelfs uitgesloten van de samenkomst van de gemeente, zolang ze in haar onreinheid bleef. Zeg ik te veel als ik zeg: Hier ziet ge een verstotene, een verlorene! Al haar gebeden zijn tevergeefs. Al wat ze leest uit de bijbel, het schijnt voor haar niet te wezen. Het Heil blijft uit. Ze is voor God een verstotene en voor zijn gemeente. Al de middelen, die zij aanwendt, en het zijn er wat — haar hele kapitaal gaat eraan! — God zegent ze niet. Het wordt veeleer erger! Ach, is dan alles verloren?

Die vrouw en haar ziekte, zoals zij hier voor ons staat, is voor ons allen een spiegel. Ze laat ons zien, hoe wij er „ondanks ons mooie uiterlijk, ons knappe voorkomen, heel onze chique" van binnen uitzien. Ze laat ons zien: Zo mens staat Gij erbij voor Gods heilige wet, zolang en voor zoveel, u geen barmhartigheid geschied is.

Onrein, verloren zijt gij, onmachtig u te heiligen. Een zondaar, die niet anders kan dan de zonde elke dag meer maken, wat en hoe we ook onszelf oplappen of laten oplappen. Inderdaad: Zo moogt u dit vandaag wel zeggen: Deze meditatie is er beslist op uit om u ziek te maken.

Weet u wel, dat de Here Christus ontzaglijk veel woorden eraan besteed heeft om zijn hoorders te zeggen, dat ze ziek waren, dodelijk ziek - van binnen ziek?

En dat Hij van de ootmoedige erkenning daarvan Zijn verdere bemoeienis met hen heeft afhankelijk gesteld? Als ze daar niet aan wilden, kon Hij niets voor hen doen. „Die gezond zijn hebben de medicijnmeester niet nodig, maar die ziek zijn". Ik ben niet gekomen om te roepen rechtvaardigen maar zondaars tot bekering, zo zegt de Heiland. Bent u een zondaar? Hebt u al uw lapmiddelen reeds als ondeugdelijk onderkend?

Aanvaardt u dat, nl. dit: Die onreine zijt gij! Nee, niet maar uitwendig, theoretisch als „Stuk der ellende" in uw catechismus, maar ervaren als reële levensnood. Zoals de dichter zong: Here, mijn hart is boos en schuldig. Wonderlijk, als dan de nood aan de man komt, dan is de Here daar. Hij helpt, wanneer niets meer helpen kan! Is het uw vraag geworden: waar moet 't met mij heen? Nu dan wordt er een weg geopend, een uitnemende weg, die van verwondering en verbazing een verlorene doet opspringen van vreugde.

Ja, en nu grijp ik naar het hart van mijn bediening — Nu zet ik alle registers open. — Die weg is niemand anders en niemand minder dan de Here Jezus zelf. Dat ervaart ook de vrouw uit Marcus 5. Zij hoort van Jezus. Zij hoort, dat Hij er is en waar Hij is. En terwijl ze van Hem hoort, ontsteekt de Heilige Geest het geloof in haar hart. En wat gaat ze dan geloven van de Heiland? Nu: ze gaat geloven: Hij is de machtige. Hij redt en helpt waar maar een ongelukkige is, die de wijk neemt tot Hem. En Hij neemt niets. Hij geeft alles. Hij geneest melaatsen (Marcus 1) Hij vergeeft de zonde (Marcus 2) Hij doet immer goed, ook op de Sabbat (Marcus 3) Hij heeft zelfs de storm in Zijn macht (Marcus 4) en Hij triomfeert over de duivel (begin Marcus 5) ja en dat weet zij nog niet! Maar Hij wekt zelfs doden op. Jairus wacht een grote blijdschap. En zo richt Hij de tekenen op van Zijn komend Koninkrijk waar geen ziekte, geen verdriet, geen zonde, geen onreinheid en geen rouw meer wezen zal. Bij Hem kan men terecht met alles!

Ook met mijn ziekte, vraagt u? En of! Ook met mijn zondenood? Voorzeker! Alleen Hij begeert: geef gij uw hart aan Mij. Wat zal het in haar binnenste hebben gejuicht, toen zij van Jezus vernam. Ja, geloofd zij Zijn Reddersnaam. Er is een machtige Heiland voor een ongelukkige. En die ongelukkige, ze weet het, dat is zij. En zie: daar gaat ze nu heen en breekt door alle barrières heen naar Jezus toe en ze weet: Nu ben ook ik geholpen.

Nu: dat kan ik ook u aanbevelen! U, die tobt met een kwaal, u, die gebukt gaat onder de grootste kwaal van uw leven: uw zondenood waaruit alle andere kwalen voortkomen, u die geen hulp of heil meer voor handen hebt, u die door de wet zijt aangewezen als een onreine — hoe kan ik u dat aanbevelen, de toevlucht te nemen tot deze machtige Heiland.

Bij Hem vindt u alles. Genezing, vergeving, verlossing, vernieuwing... leven! Ik stel Hem u voor. Ik draag Hem u uit. In al Zijn macht en majesteit. In al Zijn liefde. En als zij van Jezus hoorde, nu wat te toen? Toen zag ze in Hem haar redding. Toen zei zij „als ik maar Zijn klederen mag aanraken, ik zal gezond worden". Toen bukte zij diep, bukte zij zich onder alle mensen; toen raakte zij de zoom van Zijn kleed aan, toen zuchtte zij: o, mijn God, ontferm u over mij! Gelukkige patiënt, die zoveel geloof heeft! En wondere ontferming! Daar in het voorbijgaan, op weg naar het dode meisje, redt haar de Heiland!

Daar richt Hij temidden van de massa op haar het oog. Vrije ontferming! Daar krijgt zij contact met Jezus; deelt zij in Zijn werken; schenkt Hij haar gemeenschap met Hem, Arts der artsen. En haar zeggen, haar doen beschaamt Hij niet.

(Wordt vervolgd).

Werkendam. J.Koolen

Toespraak gehouden voor de N.C.R.V.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen