De toevlucht

David gaat ons beschrijven wat het is, op de Here te betrouwen: en ik neem mijn toevlucht onder de schaduw Uwer vleugelen. Wat een prachtig beeld. Ziet u de wijd uitgespreide vleugelen van een moedervogel voor u, van een adelaar bijvoorbeeld? Die vleugelen bieden bescherming, schaduw wordt het hier genoemd. David mag bij de Here schuilen, niet voor de eerste maal, o nee. Hij is hier in een bekende omgeving, de beschermende macht des Heren breidt zich behoedzaam en genoegzaam over hem uit.

Wat een beeld overigens. De Here woont in hoogheid en heiligheid. En ziet nu eens: Hoe dierbaar is Uw goedertierenheid, dies de mensenkinderen onder de schaduw van Uw vleugelen toevlucht nemen. Hoe zijn Uw vleugelen uitgebreid, zingen we, en een grote, stille verwondering maakt zich van ons meester. In Christus Jezus breidt God die vleugelen uit, en Hij wenkt en lokt: kom er maar onder, het is er zo goed.

David bidt soms: Verberg mij onder de schaduw van Uw vleugelen; dan weer belijdt hij: Hij zal u dekken met Zijn vlerken en onder Zijn vleugelen zult gij betrouwen. Waar moet hij anders blijven. Maar hij vindt de veiligheid en de vrede, onder deze vleugelen. Zij reiken ver genoeg, om een klein vogeltje, dat koud en nat aan komt fladderen, te verwarmen en te koesteren.

De schaduw Uwer vleugelen. De zon brandt onbarmhartig, de hitte trilt om ons heen. Schaduw, ieder schreeuwt om schaduw. Hier in het heiligdom, in het toevluchtsoord, is de schaduw Uwer vleugelen. De psalmist denkt aan de tempel. God troonde boven de ark; waar Hij troonde waren vleugelen uitgebreid, beeld van de beschermende macht des Heren. Waar God woont, daar groeien geen brandnetels, daar is geen versperring van prikkeldraad, daar zijn vleugelen. Kruip er maar onder weg.

Vergeet niet, dat ze boven het verzoendeksel uitgebreid zijn, waar het bloed werd gesprengd. Anders zou het niet kunnen. In de vleugels schuilt een grote kracht! Een klap met zo'n sterke vleugel, zou ons heugen, 't Is maar een vergelij­king en hij gaat mank. Dat de vleugelen Gods genadevleugelen zijn, dat is aan Christus' werk te danken. In de tempel spreekt alles van Hem, de vleugelen vertellen zijn eer. Toen dood en duivel Hem achtervolgden kon Hij er niet onder wegschuilen. Waar moest Hij Zijn toevlucht nemen? Was er voor Hem geen ruimte onder de vleugelen des Heren, dan alleen opdat Hij voor velen plaats zou maken. Opdat wij in en door Hem ons bij de Here zouden bergen. David geeft het voorbeeld: en ik neem mijn toevlucht. Wie valt hem bij? Wie volgt hem na? Het klinkt vastberaden, terwijl hij alle reden had om te wankelen. Het is een kloek besluit, dat is zeker. Toch is het geen hoogdravend woord, laat staan hoogmoedig. De toevlucht nemen, dat is langs een lage weg tot God gaan. Zich eerbiedig voor Hem buigen en zich nederig bij Hem bergen. Hier neem ik mijn toevlucht!

U ook? Zit u in de spelonk, kom mee naar de tempel. Denk er aan, dat het een eeuwig verschil uitmaakt ver van God, of nabij God. Mij aangaande, het is mij goed nabij God te wezen. Ik neem. Wat anderen er van vinden, ik voor mij ben vastbesloten. Ik kan nergens anders heen en hier ben ik welkom. De vleugelen spreken mij van een hartelijk welkom, het welkom der genade. Nog is er plaats, ik schik al wat op, zo kunt u er ook nog bij.

Onder de schaduw Uwer vleugelen verwachten wij het alleen van de Here. Het is God, die het voor mij voleinden zal. Wat de vijanden met u vóór hebben, doet er niet toe, althans hier niet. God heeft het goede met mij voor, en Hij verzekert mij dat met nadruk. Daarom ben ik niet bang. Er worden wel verzuchtingen geslaakt onder de schaduw van Zijn vleugelen, maar het zijn geen machteloze verzuchtingen, ze zijn vol verwachting.

Onder de schaduw van deze vleugelen zitten we niet schuw ineengedoken, nee, we roepen tot God en we roemen in God. Leest de psalm er eens op na. Waak op, gij luit en harp. Er zit muziek in. Ik zal U psalmzingen. Want Uw goedertierenheid is groot tot aan de hemelen en Uw waarheid tot aan de bovenste wolken. U hoort hem zingen in de meest hachelijke omstandigheden, in de spelonk, als hij vlood voor Saul. Verschrikking en vervolging kunnen de vreugde niet doven en de psalm niet dempen. Want onder de schaduw van Gods vleugelen wordt vrolijk gezongen. Wat een bemoediging. Hoe worden wij gemaand het daar te zoeken, een en andermaal. Als ziekte en zwakte het u moeilijk maken, als ouderdom en dood u benauwen. Kortom, wanneer de verdervingen om u heen en achter u aan zijn. Neem dan de toevlucht onder de schaduwen van die vleugelen. Verdervingen. Het is een meervoud, een veelvoud. Het is alle onheil, dat een mens bedreigt. U mag het uwe invullen. Geestelijke verdervingen, machten en krachten die uw ondergang bedoelen. De zonde, die u aangrijnst en aangrijpt, u bent een prooi van de dood. Doch evenzeer de lichamelijke verdervingen, kruis en druk. De geestelijke boosheden in de lucht en de dagelijkse boosheden in gezin en werkkring. Het leven schijnt vaak een aaneenschakeling van verdervingen. Daar hebben we, als we nog jong zijn zo geen erg in, maar gaandeweg komen we het aan de weet. Wat kan ons allemaal niet aan verderving te wachten staan, naar ziel en lichaam.

Ik neem ... Daar ben ik veilig voor de verdervingen. Blijven ze dan niet even werkelijk en even vreselijk? In zekere zin wel. Maar ze kunnen niet bij ons komen, ze kunnen ons geen kwaad doen. Geen verdervende machten wagen zich aan de macht des Heren.

De vleugelen blijven uitgebreid en de verdervingen ... gaan voorbij. Ze zijn, hoe ontzettend ook, van voorbijgaande aard. Gods goedertierenheid duurt immers de ganse dag. Paulus heft de lof des Heren aan: Want onze lichte verdrukking, die zeer haast voorbij gaat, ze gaan voorbij. U zal geen kwaad wedervaren, echt niet. Onder de schaduw van Gods vleugelen is de enige, en de eeuwige toevlucht. Zo lang houden de verdervingen niet aan.

Voor u wel, die u buiten God en buiten Christus toch veilig voelt, veilig waant. Voor u wel. Schijnen ze nog ver weg, ze halen u snel in; hoort u hun schreden niet? Ze nemen u gevangen, ze voeren u weg naar de eeuwige ondergang. In de hel zijn niets dan verdervingen, voortdurende en toenemende verdervingen. Bedenkt u nog, als u dit leest, bekeert u nog. De vleugelen zijn nog uitgebreid.

Voorbij zijn gegaan. Ze dúren niet, voor allen die hier hun toevlucht vonden. En ze worden doorgestuurd. Wij worden er van verschoond, wij mogen overnachten — het wordt soms wel donker — onder de schaduw van de Almachtige.

David kijkt ver vooruit, hij ziet het einde der tijden. Dan is Gods eer verheven boven de hemelen en over de ganse aarde. Dan doet God recht aan allen, die op Hem hopen. De verdervingen nemen dan een einde. Dat is de toekomst; het heden strekt zich uit naar die toekomst. Wat is ons nodig, nu, en later en in het uur van onze dood? Dat wij blijvend de toevlucht nemen, onder de schaduw van Gods vleugelen. En laat het dan verder, laat het in die dag maar aan de Here over. Totdat de verdervingen zullen zijn voorbijgegaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen