De verschijning aan Jacobus

De Heere Jezus heeft ongelofelijk veel moeite gedaan om de Zijnen te doen geloven, dat Hij werkelijk opgestaan was, in de weken tussen Pasen en Hemelvaart.

Paulus somt het op. Want het praatje moet de wereld uit, dat dood dood is en dat de opstanding des vleses onzin zou zijn.

Ook Jacobus kan het u vertellen, dat we een levende Heiland hebben, bedoelt Paulus te zeggen. Wij weten zomaar niet, wie Jacobus was. Is het de zoon van Alfeüs of de zoon van Zebedeüs of de vader van Thaddeüs?

Hieronymus, de oudste kerkvader, zegt, dat het een broer van Jezus was, een van de kinderen van Maria en Jozef.

In Corinthe kenden ze hem, als de bekende dominee van Jeruzalem, van wie wij nog een brief hebben, naar zijn naam genoemd.

Jacobus is lang ongelovig geweest. Hoe is dat mogelijk in de omgeving van Maria en Jezus? Als zoon van zo'n vrome moeder en als broer van de Heiland zelf?

Hoe is het mogelijk zeggen wij vandaag, dat kinderen van zulke gelovige ouders, dicht bij de bijbel opgegroeid, christelijk onderwijs genoten, trouw mee naar de kerk toch niet tot het geloof zijn gekomen en ongevoelig zijn voor de roepstemmen van God? Wat een verdriet voor de ouders.

Probeer niet te peilen hoe groot het verdriet van de Heere Jezus is geweest, toen Hij veel eerder grote tegenwerking dan medewerking ondervond van hen, die het dichtst bij Hem leefden. Jacobus kon niet geloven, dat Jezus de Zoon van God was.Met zijn andere broers heeft hij gezegd: 'Deze Jezus is buiten zijn zinnen.'

En toen Jezus aan het kruis ging, heeft hij helemaal gelijk gekregen: dat kan nooit de Messias zijn, want de gehangene is Gode een vloek.

Aan deze Jacobus is Jezus verschenen na Zijn opstanding. Wat een genade.

Wij zouden zeggen: met hem hoef je niet te praten. Maar laten we voorzichtig zijn. We mogen nooit mensen opgeven, zolang God ze niet opgeeft.

Maar vooral: geef jezelf nooit op. Zeg nooit van je zelf: met mij kan het nooit wat worden.

De Heere werkt nog, zoekt nog op, openbaart zich en overwint zijn ongeloof.

Dat is een zeer persoonlijke kwestie geweest. Een gesprek onder vier ogen.

Wat er besproken is, weet ik niet. Maar ik ben zeker niet ver mis, als ik stel, dat Jezus hem heeft willen duidelijk maken, dat Hij de Christus was, die al die dingen moest lijden en zo tot Zijn heerlijkheid ingaan (denk aan het gesprek met de Emmaüsgangers).

In zo'n ontmoeting met de levende Christus wordt het: je nog verder afwenden of bukken, tot een zegen of tot een oordeel. Want het Woord doet altijd wat.

Hier is de levende Heiland, die het verlorene zoekt. Hij toont, dat Hij Zijn bloed ook voor Jacobus heeft gegeven, ook voor hem gestorven en opgestaan. Hij is de Christus, die leven wekt in een hart, dat zo donker is als het graf. Hij maakt van vijanden vrienden, van haters liefhebbers.

Jacobus is bekeerd, zoals alle kinderen Gods bekeerd worden. Ze leren zich kennen, als in zichzelf verloren zondaren, ervaren de opzoekende liefde Gods, worden door het geloof Jezus ingelijfd en ingewonnen voor Koning Jezus.

Wat Maria tot haar verdriet niet kon nl. de kinderen overtuigen van het Messiasschap van Jezus, dat kan Jezus wel.

De bekering van Jacobus betekent, dat alles kan, ook wat wij nooit zouden durven denken of geloven. Maar we hebben een God, die gadeloze wonderen werkt.

En de wonderen zijn nog de wereld niet uit. Het kan ook nu nog. Of denkt u, dat het voor u niet kan? Waarom denkt u dat? Is Jezus' macht kleiner geworden?

Genade is geen erfgoed. De zonde wel. Die erft u van uw ouders.

Maar de Heere wil toch genade bewijzen in de weg der geslachten.

Want Zijn trouw rust zelfs op het late nageslacht.

Daarna is Hij gezien van Jacobus.

Dat heeft in Jacobus' leven een grote ommekeer gegeven. Hij mocht Hem kennen en de kracht Zijner opstanding.

Zo sterk zelfs, dat hij door Paulus 'een pilaar der gemeente Gods' wordt genoemd.

Door zijn werk en prediking, vooral in Jeruzalem, heeft hij velen mogen trekken en troosten en is een middel in Gods hand geweest om hen tot het geloof te brengen.

Hij is een man met gezag, zoals blijkt op het apostel-convent in Handelingen 15.

Hij was een vroom en zeer rechtschapen mens. Door de Joden werd hij genoemd: 'de rechtvaardige'. Er wordt van hem verteld, dat hij zoveel bad om de vergeving van zonden van zijn volk, in wat ze Jezus hadden aangedaan, dat hij eelt op zijn knieën had.

Uiteindelijk is hij de marteldood gestorven. Om zijn geloofsgetuigenis grepen de vijanden hem, zetten hem op het paasfeest op de tinne van de tempel, met de eis om de joden aan te raden bij het oude Jodengeloof te blijven.

Maar Jacobus kon van Christus niet zwijgen. Boven op de muur preekte hij van Christus als de opgestane en verheerlijkte Heere. Plotseling gaf iemand.van achteren hem een duw, zodat hij meters diep neerstortte, waar hij tenslotte doodgeknuppeld werd.

Hij verheerlijkte Christus in zijn leven en in zijn sterven.

De mensen hebben het kunnen merken, dat Jezus hem opgezocht had.

Kunnen de mensen het aan ons merken, wie wij in Christus en door Christus zijn? Is Hij al Koning in uw leven? ?

Het moet anders worden met ons. Dat is geen mensenwerk. Daar moet de Heere zelf aan te pas komen. Hij wil het.

En als het door de Heilige Geest anders geworden is in uw leven, dan verblijdt u zich niet alleen, dat ook Jacobus Hem heeft mogen zien, maar dan mag u het weten: wat een wonder van genade: ook ik heb Hem mogen ontmoeten.

Zijn opstanding is mijn opstanding, Zijn leven is mijn leven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen