Van de heilige doop 3

Een ander beeld — om onze doop te verstaan.

Wij verstaan onze doop, als we twee dingen hebben gezien in ons leven: Het eerste is dit: De verstokte Farao is met al zijn volk in de Rode Zee verdronken.

En het andere is dit: Het volk Israël is droogvoets door die zee geleid. De wateren van de Rode Zee — daardoor wordt de dóóp beduid!

Want — Israël is verlost uit Egypte. Nu gaat het recht op het beloofde land aan. Zo denken we — maar dan komt Gods bevel: af te wijken naar de oever van de Rode Zee. Een omweg dus — maar het ergste is: nu loopt Israël vast — opgesloten. Want — vóór hen de zee, links en rechts steile rotsen, en — achter hen: Farao, met een verstokt hart — en omringd door zijn gehele legermacht. Een ware beproeving voor Israël!

Maar — dit wordt het wonder: God Zelf, Die hen uit Egypte, uit het diensthuis uitleidde, baant door de woeste baren en brede stromen hun een pad. En de vijand — achter hen? De wolkkolom, die voor Israël optrekt, die 's avonds een zachte glans uitstraalt, wijkt terug — en stelt zich nu achter het volk — als een bescherming voor Israël — tussen Israël en Farao in — zodat de Egyptenaren niets zien dan een dichte nevel, die hen verwart — en hun het snelle voorttrekken belet.

En dan — wanneer Israël droogvoets is doorgeleid — valt Farao mèt zijn leger in de diepte der zee — wanneer Gods hand de muur van water loslaat — dan vallen ze in een jammerstaat, waarin ze hulploos sterven. Wanneer dan Israël in de vroege ochtendschemering op de andere oever staat — ziet het de lijken der Egyptenaren aanspoelen — en dan is daar in de zekerheid geschonken: nooit zal het diensthuis van Egypte terugkeren — de HEERE, hun God, heeft hen uitgeleid! 'Ook zag Israël de grote hand, die de HEERE aan de Egyptenaren bewezen had; en het volk vreesde de HEERE, en geloofde in de HEERE, en aan Mozes, Zijn knecht'.

Dit is het beeld — dat we intussen kennen: Het beeld van de doop! Het water — het water des doods — voor de één ten dode, voor de ander ten leven — dwars dóór de dood heen. Opdat — God Zich zou verheerlijken!

Alleen — dit beeld heeft een ander wonder nog in zich — boven het beeld van de wateren uit de dagen van Noach. Dat bericht ons Paulus in zijn eerste brief aan Corinthe: Onze vaderen — schrijft hij — waren allen onder de wolk, en zijn allen door de zee doorgegaan. En allen zijn ze in Mozes gedoopt in de wolk en in de zee! Gedoopt — in de wolk en in de zee!

Gedoopt in de zee — in het water, in het element ondergegaan, dat scheiding brengt — dat Egypte doodt, en dat Israël behoudt, maar — dóór de dood heen.

Alleen—ook gedoopt in de wolk? Gedoopt in de wolkkolom? Maar — waar is nu voor ons de wolk, wanneer wij bij het doopvont staren in het water van de dood — waar is de beschermende wolkkolom? Want — gedoopt in water èn wolk — dat is pas de volledige doop — zo horen we hier. Nee — het water zélf immers reinigt niet van onze zonden, het water alléén niet...

Wel — de wolk duidt op de aanwezigheid van God, zoals Hij ons beschermend en leidend nabij wil zijn — en tegelijk: verborgen voor ons oog als in een wolk.

De wolk beduidt — God, de Heilige Geest! Dus gedoopt in de wolk en in de zee — wil zeggen: gedoopt in water èn Geest! En dat is de doop volledig — dat is de volledige herrijzenis uit de dood — de wedergeboorte door water en wolk.

Zodat we nu — met dit beeld van onze tekst voor ogen — in alle helderheid zien en verstaan kunnen het woord van Christus: 'Zo iemand niet geboren wordt uit water en Geest — hij kan in het Koninkrijk Gods niet ingaan'. Tenzij geboren — herboren door water èn Geest — kunnen we niet droogvoets geleid door de doodswateren de andere oever bereiken, waarachter het beloofde Kanaan gelegen is.

En daarmee schittert opnieuw helder de volheid van Christus voor onze ogen: Hij heeft dit pad gebaand — dwars door het water des doods — en daarom in Zijn koninklijke opstandingskracht beschikt Hij over de wolk, over Zijn verworven Geest — om Zijn volk als herboren achter Zich te doen komen.

Zodat we in dit helder licht, dat van Christus uitstraalt — kunnen lezen het woord van Johannes de Doper, die alleen kon dopen met water, die alleen het teken van de doortocht kon geven — maar die niet beschikte over de wolk: Ik heb u wel gedoopt met water, maar Hij — dat is: Christus — zal u dopen met de Heilige Geest! Alleen Christus — kan bij het wa­ter van de doop voegen de beschermende wolkkolom — de Heilige Geest!

En zo — meldt ons Paulus — zijn allen gedoopt in de wolk en in de zee. In Mozes gedoopt — in de wolk en in de zee. Eigenlijk lezen we: tot Mozes gedoopt. Gedoopt tot Mozes — dat is: gedoopt tot één lichaam — want deze gemeenschappelijke doortocht door de diepte kan geen ander fundament leggen, dan dat het volk op de andere oever één volk, één lichaam geworden is — in één hoofd: Mozes! En Mozes is hier niemand anders dan: type van Christus — het Hoofd van Zijn lichaam, de Middelaar tussen God en mens. Welnu — ook wij, allen — predikt Paulus op een andere plaats — zijn door één Geest tot één lichaam gedoopt. Gedoopt — in Christus! Zó gedoopt in Christus — dat we als het volk op de andere oever alleen meer kunnen geloven in de HEE­ RE, en aan Mozes, Zijn knecht. Zoals Israël — door het geloof doorgetrokken. Iets anders blijft ons niet over. Want — gedoopt zijn we — we kunnen niet terug. Allen gedoopt — in de wolk en in de zee.

Ja — en dat is nu mijn antwoord wellicht — gedoopt ben ik: met water! Maar — niet in de wolk, niet met de Heilige Geest!

Laten we dan in een stil ogenblik nu terugzien — naar ónze doortocht.

Was er geen wolk? Durven we hardop voor God uit te spreken, dat we niet óók gedoopt zijn in de Naam van... de Heilige Geest?

Durven we hardop te ontkennen — dat de Heilige Geest ons verzekerde door het heilig sacrament, dat Hij in ons wilde wonen — dat Hij ook mij tot lidmaat van Christus heiligen wil — dat Hij mij wil toeeigenen, wat in Christus gereed ligt, namelijk: de afwassing van mijn zonden —

en de dagelijkse vernieuwing van mijn leven... ? Allen gedoopt!

Maar — en nu valt opnieuw, of voor het eerst de scheiding als we dit lezen — in het meerder deel van hen heeft God geen welgevallen gehad — want zij zijn in de woestijn terneder geslagen. Niet ingegaan in Kanaan!

Daarvoor is maar één reden aan te wijzen — die alleen bij onszelf te zoeken is. Want — God maakte Zich vrij van ons leven in het uur van onze doortocht door het doopwater, in de belofte, die Hij toen op onze voorhoofden schreef. Die reden ligt alleen bij ons: Niet ingaan — vanwege ons ongeloof!

Het ongeloof — in de wolk! Het verhardend ongeloof — in God, de Heilige Geest!

Daartegenover — is slechts één andere weg gebaand: op de andere oever de HEERE te vrezen — de Vader, Zoon en Heilige Geest — gedoopt in water en wolk — en zo met Luther mee te zingen:

'Zo teder als een mens kan zijn, zo staat de Zoon des mensen, de Zoon van God hier jong en rein, ons bidden en ons wensen vervullend met aanwezigheid. Een stem, een duif daalt neder, O heilige Drievuldigheid, op aarde schoon en teder, o God aan ons vergeven.'

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen