De Antichrist

(I)

Wie in onze tijd wat op de hoogte wil blijven van wat er zoal op bijbels gebied verschijnt, kan te kust en te keur teröfcht. Vooral wanneer hij zich oriënteren wil op het punt van de laatste dingen - de wederkomst van Christus, de tekenen der tijden en de beroering dienaangaande onder de volken - wordt een schat aan boeken aangeboden. Vooral boeken van Amerikaanse herkomst vinden een overweldigend debiet. Gelukkig komt er van velerlei zijden tegen al te vlotte conclusies in die werken danig tegenweer. Het gaat ons er nu evenwel niet om kritiek te leveren op die geschriften. Anderen hebben daartoe al hun werk gedaan. Onze bedoeling in deze kolommen is eenvoudig aan de hand van een bijbels hoofdstuk de sporen na te gaan, die Gods Woord in deze trekt. Het kan niet worden ontkend-de Schrift is niet overal even helder. Als wij zien hoe reeds vele uitleggers verschillen, is het geen wonder als ook dogmatische schrijvers langs elkaar heen lopen in het ontwarren van bijbelse gegevens. Door de eeuwen heen is verschillend over de antichrist gedacht. Wij zullen u een staalkaart van meningen besparen. Ons doel is enkel aan de hand van het tweede hoofdstuk van de tweede brief aan de Thessalonicensen de lezer in te leiden tot een beter verstaan van het Woord van God. Wij schetsen dus het optreden van de antichrist zoals Paulus in het genoemde bijbelgedeelte hem aan de jonge gemeente van Thessalonica voorstelt, terwijl wij daarbij het ophelderend licht van andere bijbelboeken niet zullen weigeren.

Voorbereid

Wie zijn bijbel naast het weekblad neerlegt, bemerkt, dat in de eerste zeven verzen van 2 Thess. 2 de apostel aan de gemeente de trekken toont, die aan het woeden van de antichrist voorafgaan. Aangaande de wederkomst vermaant de apostel tot bezonnenheid, die geheel zoek was. Men meende in Thessalonica dat Christus weldra zou weerkomen. Zij moeten niet direct hun hoofd op hol laten brengen en opgewonden raken, noch door geest, dat is door iemand, die beweert te spreken onder de drang van de Heilige Geest, zoals dat in de eerste gemeente voorkwam, noch door mondelinge of schriftelijke uitspraak van Paulus stammende. De waarschuwing geldt de verkeerde opvatting als zou de dag van Christus zijn aangebroken.

De voorstelling, dat Christus' komst direct aanstaande is, noemt hij misleidend en hij waarschuwt daarvoor. Aan Zijn komst moet eerst tweeërlei voorafgaan. De afval én de mens der wetteloosheid. Onder afval zal te verstaan zijn een algemeen loslaten van Gods inzettingen in het leven. Deze afval zal zich toespitsen in de omschrijving van de mens der wetteloosheid. Hij wordt hier gedacht als een tegen-beeld van Christus. Hij zal ook geopenbaard worden. Er is ook sprake van zijn 'komst'. Wij duiden deze mens gewoonlijk aan met antichrist. 'Zoon des verderfs' wijst aan, dat hij geheel in de macht van het verderf is.

Deze antichrist nu stelt zich tegen en verheft zich boven al wat God genaamd of als God geëerd wordt, alzo dat hij in de tempel Gods als een God zal zitten, zichzelf vertonende dat hij God is. Hier worden de aard en de wijze van optreden van de antichrist getekend. De tekening is gebaseerd op uitspraken van het Oude Testament over opstandige machten en vorsten. Opzettelijke opstandigheid tegen al wat God is, zal hem drijven. Vijand van alle eredienst zal hij zijn. Bovendien zal hij zichzelf goddelijke eer aanmatigen en demonstraties geven van zijn goddelijkheid. Uitgaande van de tempel in Jeruzalem, doet de apostel hier een voorzegging, die veel verder reikt dan deze tempel.

In dit verband moeten wij nog een vraag beantwoorden. Zal de antichrist min of meer plotseling verschijnen en opeens in zijn volle afzichtelijkheid voor ons staan? Of wordt zijn komst geleidelijk voorbereid naar het spreekwoord, dat grote gebeurtenissen hun schaduw lang vooruit werpen? Het antwoord op deze vraag wordt ons in de Schrift zelf gegeven. Wij hebben alleen maar de eerste algemene brief van Johannes op te slaan. Daar vermaant hij in het vierde hoofdstuk de broeders om niet zo maar een iegelijke geest, die zich bij hen aandient te geloven. Zij moeten vooraf de geesten beproeven of zij uit God zijn, omdat de wereld vol valse profeten is. En welke maatstaf moeten zij bij die beproeving of toetsing aanleggen? Ziehier het antwoord: Hieraan kent gij de Geest van God: alle geest, die belijdt, dat Jezus Christus in het vlees gekomen is, die is uit God; en alle geest, die niet belijdt, dat Jezus Christus in het vlees gekomen is, die is uit God niet, maar dit is de geest van de antichrist, welke geest gij gehoord hebt, dat komen zal en is nu alreeds in de wereld.

Johannes zegt hier, dat hij in de toekomst zal komen. Maar hij zegt ook, dat hij er reeds is.

Golden deze twee elementen voor de tijdgenoten van Johannes, dan gelden zij in veel hoger mate voor ons, die zoveel eeuwen later leven. De bedoeling kan natuurlijk niet zijn, dat de antichrist er persoonlijk reeds is en toch nog komen zal. De zin is veeleer deze, dat de beginselen die de antichrist bezielen, thans reeds in de tijd werkzaam zijn. Zij zullen in de loop van de tijd al verder doorwerken en op steeds meer mensen besjag leggen, om zich eindelijk in één persoon te belichamen, namelijk in de antichrist zelf, wiens dag dan aangebroken zal zijn.

Ter toelichting diene nog het volgende. De gekerstende mensheid heett allerlei levensgewoonten, een zedeleer, een letterkunde, een maatschappijvorm, een gezinsleven, een opvoedkunde, ook een staatsleer, en voorts een menigte idealen, die alle min of meer duidelijk een christelijk stempel dragen. Vierkant tegen deze verschijnselen in zien wij nu een antichristelijke geestesstroming, die zich baan breekt en al dat oude en geheiligde zoekt terug te dringen en te vervangen door nieuwe beginselen, die wetteloos zijn en een antichristelijke geest ademen. Voor de aloude godsdienst iets nieuws, men weet nog niet wat, óf de godsdienst van het atheïsme. Voor de ouderwetse zedeleer iets nieuws tot op seksueel gebied toe: proefhuweiijken, kameraadshuwelijken, vrije liefde, communes. Voor de oude boeken, gewaagde letterkunde. Voor het malle gezin . . . helemaal geen kinderen meer of, wanneer ze er nu eenmaal zijn, dan moet de staat ze in crèches opvoeden. Voor de opvoeding geen ouderlijk gezag. Anti-autöritaire opvoeding. Voor de maatschappij met haar orde en wet bij voorkeur een communistisch stelsel met onafscheidelijke dictatuur. Voor de rechtsstaat de anarchie. En deze nieuwe levensvormen met al hun ellende zijn nog slechts een beginsel der smarten: het is de antichrist, die reeds in de wereld is, het is slechts de verwijderde voorbode van de antichrist persoonlijk, die met zijn nietsontziende heerschappij komen zal.

Weerhouden

Uit wat wij op grond van bijbelse gegevens over de antichrist schreven is ons duidelijk geworden dat hij niet onvoorbereid zal verschijnen. Reeds eeuwen tevoren is zijn geest te herkennen in de satanische beginselen, denkbeelden, voorsteUingen, levensgewoonten, idealen en zeden, die de vorst der duisternis onophoudelijk uitzaait en onder de mensen doet wortelschieten als welig onkruid tussen de tarwe, dat wil zeggen tussen de beginselen der HeiUge Schrift, waarvan Christus de bron is. Het antichristelijke is er dus lang vóórdat de antichrist zelf optreedt, zoals het christelijke reeds onder de oude bedeling zich in allerlei verschijnselen aankondigde, voordat Christus zelf in het vlees verscheen. Intussende volledige ontplooiing der antichristelijke macht wordt weerhouden oftewel tegengegaan. Het uiterste is nog niet gekomen. Dat betoogt Paulus is vers 6 en 7. 'En nu wat hem wederhoudt, weet gij, opdat hij geopenbaard worde te zijner eigen tijd: want de verborgenheid der ongerechtigheid wordt airede gewrocht; alleenlijk die hem nu wederhoudt, die zal hem wederhouden, totdat hij uit het midden zal weggedaan worden'. Hoeveel duisternis er ook in deze woorden mag liggen, zoveel is in elk geval wel klaar, dat er een macht is, die het doorbreken van de volle macht der heerschappij van de antichrist tegengaat. De lezers wisten, zegt Paulus, wat dit voor een macht was, omdat hij er vroeger met hen over gesproken had, maar wij weten het niet met zekerheid. Er zijn in de loop der eeuwen allerlei verklaringen over gegeven. Misschien wordt de weerhoudende macht opzettelijk niet gepreciseerd, omdat zij in de loop der tijden meermalen een andere kon zijn. Stel, dat Paulus in zijn dagen het oog had op de strenge rechtsstaat voor het romeinse rijk, waarin de handhaving van ieders recht een weerhoudend bolwerk was tegen een al te wilde stormloop van de antichrist, in ónze dagen zouden wij misschien eerder denken aan de algemene levensnormen, die door allen gerespecteerd worden en daarom een weerhoudende macht zijn tegen de uiterste openbaring der goddeloosheid en ongerechtigheid. Hoe dit ook is. God zorgt voor een dam tegen de vloed, die uit de antichristelijke hoek komt opzetten. Hij houdt die tegen, maar niet altoos door. Wanneer het de vastgestelde tijd is, slaat de dam weg en dan stort de antichristelijke macht zich ongebreideld over de mensheid uit . . . wie zal dan bestaan, zo God hem niet vasthoudt? Zien wij in onze levensperiode niet zeer duidelijk dat de eerste bressen in die dam worden geslagen en het water begint door te sijpelen? Wat zal het dan eens wezen wanneer de vloed over land en volk en wereld losbreekt en alles, alles meesleept?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen