Globaal bekeken

Jaarlijks wordt in Duitsland de grote Kirchentag (Kerl< endag) gehouden. Dit jaar waren er 120.000 mensen. Mevrouw Van der Veen-Schenkelsveld gereformeerd predikante te Krimpen a. d. IJssel, vertelt in het Centraal Weekblad, dat er op een bepaalde dag een godsdienstoefening voor motorrijders werd gehouden, op de grote markt in Neurenberg. De dominee had een zwart motorrijderspak aan. Aan het eind van de dienst werden, na aftellen van vijf tot één, alle motoren gestart en werden alle claxons in werking gesteld. Dit moest voorstellen een applaus voor Jezus. Commentaar is dunkt me overbodig.

Hervormd Nederland gaf uit De Banier vgn 12 februari 1899 het volgende aardige stukje over 'mopperen' door:

‘Geen lamp geeft thans meer licht genoeg Geen brandkast is meer dicht genoeg Geen woning is meer mooi genoeg Geen kellner krijgt meer fooi genoeg Geen spoortrein gaat meer gauw genoeg Geen taille is meer nauw genoeg Geen geldbeurs is meer vol genoeg Geen uitgaansdag meer dol genoeg Geen mode is meer dwaas genoeg Geen knecht is thans meer baas genoeg Geen kind is meer brutaal genoeg Geen werkman krijgt meer loon genoeg Geen reclame maakt vertoon genoeg Geen bruid heeft nog fortuin genoeg Geen klucht is meer schuin genoeg Geen dienstmeid is meer chiek genoeg Geen clown is meer komiek genoeg Geen orgel maakt lawaai genoeg Geen sportman is meer wild genoeg Geen aalmoes is meer mild genoeg Geen meisje is thans geleerd genoeg Geen vrouw geëmancipeerd genoeg Geen dagblad heeft meer stof genoeg Geen straattaal is meer grof genoeg 's Is onvolmaakt, op deze aard. Dat zooveel stof tot mopp'ren baart.’

Het had ook in 1979 geschreven kunnen zijn.

Ds. J. J. van Eckeveld, predikant van de Gereformeerde Geme'enten te Zeist, schrijft in het jeugdblad Daniël het volgende over de verstaanbaarheid van de prediking:

'Daarnaast zou ik willen pleiten voor een verstaanbaar spraakgebruik. Het Nieuwe Testament is geschreven in het koinè-Grieks, wij zouden zeggen in het volksgrieks. Dat is dus de taal van het gewone volk. Hiermee heeft de Heere ons wel wat te zeggen. De boodschap van Gods Woord moet verstaanbaar zijn. Zoals zij dat moest zijn voor het gewone volk in Jezus' dagen, zo moet zij dat nog zijn voor de mens van de twintigste eeuw. We kunnen nooit een pleidooi houden voor een soort 'geheimtaal voor ingewijden'. Dat stoot velen af. Dat stoot met name ook jonge mensen af. Hoe vaak komt het ook voor dat men zich bedient van allerlei cliché-uitdrukkingen, die niet uit het hart komen. Daar prikt onze jeugd vaak dwars doorheen. Jonge mensen willen aangesproken worden vanuit het hart. Wanneer Gods kinderen spreken over het geestelijk leven door Gods Geest en vanuit het hart, dan is er gunning, dan gaat er werfkracht vanuit.

Laat ons spreken over geestelijke dingen voluit schriftuurlijk en ook verstaanbaar zijn. Maar dat neemt niet weg, dat de aard van het werk van Gods Geest in het hart van zondaren, met zich meebrengt, dat in het spreken hierover toch woorden en uitdrukkingen gebruikt worden, die het dage­ lijks spraakgebruik zo niet kent. De tere omgang tussen de Heere en de ziel brengt ook een eigen uitdrukkingswijze met zich mee. Dat hoeft geen bezwaar te zijn als we ons maar schriftuurlijk en verstaanbaar uitdrukken. En als er maar de wil is om het te begrijpen!’

Behartigenswaardige woorden!

In deScheveningse Kerkbode stond een interessant artikel, overgenomen uit het blad Musica pro Deo, een blad van de commissie voor kerkmuziek van de Hervormde Kerk, over het zingen van psalmen in de Schotse hooglanden, met name in de kerkdiensten van de Free Church en de Church of Schotland, waar 'naar strikt Calvinistische opvatting, de Psalmen van David de enige toegestane gezangen zijn', zegt de schrijver. Ze nemen voor het zingen de tijd, zegt hij. Een vers neemt gemiddeld twee minuten. Letterlijk neem ik nu het volgende over:

‘In de kerk nu, en bij huisgodsdienstoefeningen hoor je ieders versie van een melodie gelijktijdig. Elk zingt wel, in abstracte zin, 'dezelfde' melodie, maar op zijn eigen wijze en met zijn eigen intenties. Bij het langzaam van de ene naar de andere melodie-toon gaan zijn sommigen wat vlugger, anderen langzamer, en zo ontstaan op de grenzen van de melodie-tonen allerlei samenklanken. Het zingen weerspiegelt iets van de organisatie en waarden van de volkscultuur: de zang is niet die van een massaliteit, gestuurd door de hand van de organist, maar van een groep individuen van wie elk persoonlijk getuigenis aflegt van zijn relatie met God.

Onze, Nederlandse, wijze van psalmzingen kun je vergelijken met een mars (niet altijd wat betreft tempo): ieder zet gelijktijdig met de anderen zijn voet neer, of tilt hem op, beweegt synchroon (gelijktijdig) met de anderen zijn armen. Het Schotse zingen lijkt op een gezamenlijke wandeling: allen gaan dezelfde richting, nemen dezelfde weg, maar de een is wat vooruit, de ander blijft wat achter, en er zijn er die iets van dè weg afraken om in de berm naar bloemen te kijken.’

Al met al is dit, dunkt me, een aardige weergave van een stuk godsdienstige beleving in de Schotse hooglanden’.

Tenslotte nog het andere uiterste. Trouw meldde dezer dagen in een artikel dat er in Nederland een dansende dominee is, nee, niet een dominee die op 'avondjes' danst - die zullen er genoeg zijn - maar die dansend preekt. Hij is zeer geroutineerd in het vele nachtclubwerk', wordt eerst gezegd. Het is dominee Andries Kobus in Leeuwarden. Het kerkelijk handboek van Van Alphen vermeldt zijn naam nog niet maar Trouw meldt dat hij in de Hervormde Kerk preekt! Hij zat 's morgens in de collegezaal (waar? ) met geschriften van Barth en Kuitert, 's middags gaf hij tienermeisjes en vrouwen les in balletdans en 's avonds 'deed hij danspasjes achter een act van Sjef van Oekel (VPRO) op de televisie’.

Andries doet nu aan 'liturgische vernieuwing' en gebruikt daarvoor zijn 'lijf', en wel 'vrij sensueel, soms heel erotisch’.

Welnu zo danst dominee Andries Kobus in de kerk 'op een bepaald bijbelgedeelte'. Er zijn nog geen mensen uit de kerk weggelopen wanneer hij aan het dansen was, zegt het artikel. Het artikel vermeldt echter niet hoevéél mensen er naar zo'n vertoning van het Woord kómen kijken. Zou het Dienstboek van onze kerk voor zo'n vertoon ook ruimte bieden? Het gekste is nog niet gek genoeg. Ook dit kan kennelijk in onze kerk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen