In het spoor van Hem

We leven in de lijdensweken. De tijd, waarin we in de prediking Christus volgen op Zijn weg naar het kruis. Die zware en moeilijke weg, waarop de Zone Gods wordt overgegeven in de handen der mensen, waarop Hij gaat van hand tot hand, totdat de laatste handen Hem nagelen aan het kruis.

En hoe zullen wij Hem op die weg volgen? Wat zal de gepredikte Christus voor ons betekenen? Zijn we bezig de gewoontegang van zeven lijdenszondagen te maken? Of komen we achter Hem aan met een hart dat zich helemaal betrokken weet bij het lijdensevangelie? Dat beschaamd raakt over de diepten van onze schuld die in Zijn weg zo open komen te liggen. En dat geleid wordt tot grote verwondering over zoveel zondaarsliefde. Wie Hem gaat kennen in Zijn gang naar het kruis die gaat Hem volgen.

Hoor, Christus roept Zijn discipelen op de kruisweg achter Hem te gaan. Een roep die ook tot ons komt. Zo iemand achter Mij wil komen...

Is er iemand die dat wil? Eerlijk gezegd geen mens. Niemand wil dat met de zondige en verdorven wil, die we van nature omdragen. Achter Hem komen, dat gaan we pas willen als onze wil door het Woord en de Geest van God wordt omgebogen. Zodat we bevestigend, al is het vrezend en bevend, gaan antwoorden op de vraag: Wie heeft lust de Heere Jezus te volgen?

Is dat gebeurd? Dat de zonde ons als een zware last ging wegen. Dat we in ons leven het trekken van Woord en Geest tot Christus leerden kennen. Dat we gehoor gaven aan de stem van het Evangelie: Komt tot Mij. Dat we kwamen en zagen en bleven zoals de discipelen. Deed u die keuze nog nooit? Hoe zullen we zonder Hem leven? Weet dat als we niet achter Hem aankomen, we naar onze eigen begeerlijkheden wandelen. Achter de zonde aan, achter elkaar aan, in de volgwagen van de duivel. Maar weet dan ook, dat de Heilige Geest machtig is om de meest onwillige en onbuigzame achter Christus te brengen en te houden. Wie ontdekte dat? Wie spreekt ervan? Dat het Woord hoe langer hoe meer gezag kreeg over ons leven en ons de ogen open gingen voor de rijkdom van de borgtocht van Christus. Dan komen we in een leven achter Hem. Door Hem geleid. Waarin Hij voorop gaat en wij volgen. Dat lijkt wellicht eenvoudig, dat leven van het geloof, maar het is het niet. De weg achter Hem gaan, daar komt steeds weer alles in ons tegen op. Wij willen steeds weer zelf aan de leiding en de kruisweg schrikt ons af. Kijk maar naar de discipelen. Petrus met name. Wat is de weg achter de Heere Jezus aan een moeilijke voor hen. Dat hun Meester moet lijden en sterven om Zijn Koninkrijk te vestigen, dat kunnen ze niet verstaan. Petrus wil Hem de weg naar het kruis versperren en zou daarmee de weg naar zijn eigen redding hebben versperd, als Jezus hem niet op de weg achter Hem vastgehouden had. Zo zijn wij, ook, al zijn we op de weg achter de Heere gebracht.

Christus zegt het Zelf wat het lopen van de loopbaan achter Hem vraagt. Dat kost allereerst zelfverloochening. Die verloochene zichzelf. Wat is dat? Het is tegen jezelf zeggen, wat Petrus van de Heere zei: Ik ken die mens niet. Nee zeggen tegen eigen wil en begeren. Het eigen ik de dienst weigeren. Leren dat het niet om ons gaat, maar om Hem. Onze oude natuur doden. Dat is wat. We houden zoveel van onszelf. Hoe zal dat kunnen? Door de Heilige Geest. Hij richt het oog op de zelfverloochenende zondaarsliefde van Christus, Die Zichzelf vernietigd heeft, de gestaltenis van een dienstknecht aangenomen hebbend en gehoorzaam geworden zijnde tot de dood, ja de dood des kruises. Alleen met Hem voor ogen kan het. En hoe dichter we nu bij Hem zijn, hoe groter Hij is en hoe kleiner ons ik. Maar hoe groter de afstand wordt tussen Hem en ons, hoe meer we op onszelf komen te staan en hoe groter ons ik wordt. Hoe gemakkelijk raken we Hem uit het oog. Er komt zo spoedig wat tussen Hem en de Zijnen. Zonde die scheiding maakt, waardoor het gebed verachtert, de omgang met de Schrift verflauwt. Wat een droefheid vaak in die weg achter Christus over onszelf, ons vermogen tot zondigen en afdwalen. Maar ook wat een blijdschap zo dikwijls we mogen zien op Hem, op Zijn vermogen om allen vast te houden die Hem volgen.

'En neme zijn kruis op.' Het volgen vraagt niet alleen zelfverloochening. Er komt ook nog een kruis bij. Wat wordt daarmee bedoeld? Is het kruis, zoals we er vaak over spreken in de zin van levensleed, van moeite en verdriet? Nee, al zullen de kruisdragers ook daar soms zwaar onder gebukt gaan en al gaat ook daarin de Heere Zijn weg met hen om hen des te nauwer aan Zich te verbinden. Is het dan het kruis van de Heere Jezus Zelf? Ach nee, wie zal daar ook maar iets van kunnen dragen? In Zijn borgtocht, in de worsteling met de Vader, kunnen wij niet komen. De eigenlijke lijdensweg kan door ons niet worden verstaan. Maar het gaat er wel om, dat we bij die weg van Hem betrokken raken met ons hele hart en achter Hem komen. En dan krijgen we het kruis te dragen, dat hier wordt bedoeld: de smaadheid en de schande om Zijnentwil. Het is het lijden, dat met het belijden van Zijn Naam verbonden is. Zijn Naam Die in deze wereld immers gelasterd wordt. Het geeft te denken, als we dat nooit merken.

Dat kruis moet worden opgenomen. Dagelijks, zegt Lukas er nog bij. Het ligt elke dag gereed voor wie Hem volgt. En het doopsformulier voegt er nog het woord 'vrolijk' aan toe, wanneer voor de kinderen gebeden wordt, dat ze hun kruis Hem dagelijks navolgende, vrolijk dragen mogen. Vrolijk in de Heere, omdat Zijn smaadheid te dragen hen en ons een eer zal zijn. Omdat dit kruis het ereteken is van de Zijnen in de wereld.

Leerde u zo achter de Heere aankomen? Het werd bij uw doop al over u afgebeden! Ja, denkt iemand, grote woorden, maar wie doet het? Wie neemt zijn kruis op? Wie volgt Christus als je er geen eer, maar verachting mee oogst? Wie laat dat kruis niet veel liever liggen dan het op te nemen? Wat is dat moeilijk, juist in het leven van elke dag, op de plaats waar je gesteld bent. Wie mag het dan wat kosten? Wie schuwt het lijden en de strijd niet?

Inderdaad. Volgen op de kruisweg is van ons uit onmogelijk. Dat gaat alleen als we zien Wie Hij is. Als we ons aan Hem overgeven, wanneer de Heilige Geest ons bij Zijn kruis betrekt en in Hem alles doet vinden. Dat maakt gewillig om de wereld te verlaten, onze oude natuur te doden en ons kruis Hem na te dragen.

‘En volge Mij' Al de dagen van uw leven. In voor-en tegenspoed, in leven en sterven. Wat een strijd en wat gaat het met vallen en opstaan. Maar wat zit dit bevel om te volgen boordevol belofte! Dat wie Zijn dood gelijkvormig wordt, zal delen in de vruchten van Zijn opstanding. Het is de weg achter Hem Die de Opstanding en het Leven is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen