Verbazing en vrees

Op de lijdensweg krijgt Jezus naast de tegenstand van de vijanden ook te doen met de weerstand van Zijn volgelingen. (Wat zal Hem zwaarder gewogen hebben? ) Deze weerstand neemt allerlei vormen aan; hier openbaart zij zich in de vorm van verbazing, en bevreesdheid.

En zij waren verbaasd. Ze begrijpen het niet en accepteren het niet: waarom moet het zo? Waarom de weg van het kruis? Is er dan geen kortere en direktere weg naar de overwinning? Groter nog is hun bevreemding ten aanzien van Jezus Zelf. Wat is er met Hem aan de hand? Hij gaat voor hen uit: Markus vermeldt het uitdrukkelijk (hier voor de laatste maal), om Zijn vastberadenheid aan te duiden. Jezus vooruit: Hij zet de pas erin, de discipelen krijgen moeite om Hem bij te houden. Hij stevent recht op het kruis af, terwijl zij het zouden willen ontlopen en vermijden.

Verbazing bij de discipelen: het wordt ons verteld, opdat wij ons in hen zouden herkennen. Zal dat lukken? Bij ons schijnt er immers in de lijdensweken geen sprake te zijn van enige verbazing. Het kruis van Christus is voor ons een vertrouwd begrip, omgeven door vertrouwde klanken. De eerste de beste catechisant kan het ons uitleggen: zó moest het, vanwege onze zonden.

Toch is er ook bij ons verbazing en weerstand tegen de Gekruisigde - ook al zit het vaak diep verborgen. Weet u, wanneer het boven tafel komt? Wanneer we de persoonlijke toepassing gaan maken: wil ik mij laten redden door deze Man van Smarten en de vaste grond enkel en alleen vinden in Zijn verzoenend sterven? In theorie zeg ik hier ja op, maar in de praktijk blijk ik er moeite mee te hebben - steeds weer. Ik wil zo graag ook enige vastheid vinden in mezelf, in mijn geloof, liefde en trouw. Maar wanneer ik het daar zoek, raak ik verwijderd van de Gekruisigde. Hij wordt dan steeds meer een vreemde voor me. En dan blijk ik plotsklaps in het gezelschap te zijn van de discipelen, die liever wilden vechten dan Zijn kruis te accepteren.

Vanwaar toch deze moeite om Christus' lijden en sterven Gods reddende rechterhand te ontdekken en aan te grijpen en zo als verloste mensen verder te leven? Deze vraag voert tot de kern: achter de bevreemding over het kruis schuilt onze vervreemding van God. Hem, Die ons leven vormde met Zijn vingers en Die ons leven draagt door Zijn hand - Hem beschouwen wij als een Vreemde. Voor Hem, van Wie we alle goeds te verwachten hebben, zijn we bang alsof Hij de dood was, en we verbergen ons, als Adam. Wanneer deze trouwe Vader Zijn reddingsoperatie in gang zet - dan staan we er vreemd bij te kijken. Moet ik en kan ik door deze Ene gered worden? Aan een vreemde durf ik mijn ziel en zaligheid niet restloos toe te vertrouwen.

Verbazing - vervreemding - wantrouwen: dat is de harde waarheid van onze verhouding tegenover God. Hij wil Zijn liefde wegschenken, maar kan die niet aan ons kwijt - kan het uitzichtlozer?

Zo komen we er nooit. Stil even - Jezus is nog niet klaar. Hij gaat nog voor hen uit. Je zou zeggen: Hij trekt zich van hun verbazing niet veel aan. Kalm als een held gaat Hij uit voor Zijn bevreesde manschappen.

Is Jezus hier een held? Is Hij zó onze Verlosser? Nee, Gode zij dank niet. Een eind verderop, in Gethsémané, volgt de ontknoping (Markus 14). Daar lees ik: en HIJ begon verbaasd te worden en zeer beangst. Ja, u leest het goed: Hij, Die Zijn weg volkomen overzag, en recht op Zijn doel afging, wordt hier een prooi van verbazing en verbijstering. Hij weet het niet meer. Alles wordt vreemd voor Hem: ook Zijn lijdensweg. Moet het zo en niet anders? Vader, indien het mogelijk is.

Onbegrijpelijk, zegt u? Ja, het is een onbegrijpelijk en heerlijk Evangelie. Want hier, in Gethsémané, neemt Jezus de verbazing en vrees van Zijn discipelen over. Sterker nog: hier daalt Hij af in onze vervreemding tegenover God. Hij zal tot op de bodem toe doorleven, hoe de Vader een Vreemde voor Hem wordt: Mijn God, Mijn, God, waarom hebt Gij Mij verlaten?

Christus stierf voor de zonden: dat klinkt nog te algemeen. Gethsémané maakt het ons duidelijker: Hij heeft geleden aan ons ongeloof, ons wantrouwen tegenover de Heere God. Niet alleen doordat Hij er last (hinder) van had, maar doordat Hij er de last van gedragen heeft, in volle omvang.

Wanneer Jezus verbaasd en beangst begint te worden, beginnen Zijn discipelen te slapen. Als het ernst wordt met de doem over de zonde, hebben zij vrij-af. Slaap maar, zegt Jezus. Het is genoeg, wat Ik gedaan heb.

Wie durfde te zeggen, dat hij getild heeft aan de last van zijn zonde? Laat die hier de hand op de mond leggen en zwijgen. Wij peilen de diepte van onze vervreemding niet. Alleen door te zien op Jezus krijgen we er een vermoeden van, hoe zwaar deze last is. Een vermoeden slechts, meer niet. Maar gelukkig gaat het niet om de diepte van onze zonde-beleving. Het gaat in de lijdensweken om het rechte gelóóf: Hij werd van God vervreemd, opdat ik niet vreemd zou hoeven blijven aan God en Zijn genade.

In Gethsémané heeft Christus de kracht van ons geloof verbroken. Vandaar deze wonderlijke boodschap voor u: u hoeft niet ongelovig te blijven! Het kan anders worden - daar heeft Hij voor gezorgd.

Is nu alle verbazing en ongeloof bij de gelovigen verdwenen? Wij ervaren steeds weer met schrik, dat het anders is.Het verzet tegen de genade steekt diep. Maar de Geest is bezig om de verbazing meer en meer om te vormen, te heiligen tot verwondering. Dan wordt gaandeweg het lied steeds krachtiger en inniger: Dit werk is door Gods alvermogen, door 's Heeren hand alleen geschied. Het is een wonder in onz' ogen. Wij zien het, maar doorgronden 't niet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen