Madeliefjes tussen het gras en Wilgen aan de waterbeken

De heerlijke belofte, die we hierboven lazen mag ons in de week tussen Hemelvaart en Pinksteren tot troost zijn. God zal zijn Heilige Geest geven aan de dorstigen en op het droge...

Het was verschrikkelijk met Israël. Jacob zou aan de ban overgeven worden, beschimping op beschimping zou het moeten incasseren. Daar was alle reden voor: 'Uw eerste Vader heeft gezondigd'. Van het begin af aan heeft het volk al niet gedeugd, en het bederf zit in alle lagen van de bevolking. Daarom moet het oordeel komen: Ballingschap, en verwoesting...

Er zullen in die dagen ook wel mensen geweest zijn die gesmeekt hebben:

Heere, zult gij uw gena vergeten nooit meer van ontferming weten. Hebt gij uw barmhartighêen door uw gramschap afgesnêen?

God, de Heere hóórt het bidden van zijn volk, want daarin zucht de Heilige Geest mee. Dan mag de profeet óók de heilsboodschap verkondigen: Hoor, mijn knecht Jacob. Hoor Ik zal water gieten op de dorstige en stromen op het droge. Ik zal Mijn Geest gieten op uw zaad, en mijn zegen op Uw nakomelingen... 't Is de rijke belofte van de Heilige Geest. De dorstige, dat is een mens, die water mist en er hevig naar verlangt. Daarom roept zo'n mens ook om drinken, om nieuwe levenskracht...

Hét droge, dat zeggen we van het land, dat onbeweeglijk ligt onder de zon. Het kan zelf niet meer roepen, het kan alleen nog droger worden, nog meer barsten gaan vertonen, nog harder, nog onvruchtbaarder worden. Dorstigen en drogen... dat is het beeld van Israël in de dagen van Jesaja. Dorstigen, mensen die smachten naar hulp, mensen die het er te kwaad mee hebben... die nog zien op de be­loften, die nog roepen: Heere, laat mij niet van druk verkwijnen. Maar andere Israëlieten hadden het in Babel bijster best. Zij vroegen niet meer naar de Heere en zijn dienst, ze leefden gewoon met de heidenen gelijk op... Zonder God en zonder hoop in de wereld. Zij zijn 'het droge'... hopeloos. En dat is daarom zo erg, omdat zij óók het teken en zegel van Gods Verbond dragen. Dorstigen en drogen, dat is het beeld van de Kerk, de Gemeente in onze dagen. Besprenkeld met het water van de Doop, betekend met het zegel des Verbonds, maar nu... tallozen willen niet horen, willen niét leven uit de beloften van dat verbond en naar de eis van dat Verbond... ze vallen onder het oordeel: 'het droge'; ze zijn een droge, opengescheurde akker, onbruikbaar, onvruchtbaar, daar valt niets meer van te verwachten...

Zo is het ook in onze gemeenten: Daar zijn de dorstigen, zij snakken naar het leven met God, maar ze merken er zo weinig van in hun leven, ze zijn niet echt blij in hun geloof, ze hebben geen zekerheid, ze durven niet vertrouwen... Maar de Heere heeft beloofd: Ik zal water gieten op de dorstige, mijn Geest zal Ik over hen uitstorten. En dan is er ook nog het droge. Hoevelen, gedoopte gemeenteleden hebben zich met de anderen, die de Heere niet kennen en niet dienen gelijk gemaakt. Je kunt er niets van verwachten. Nu moeten we duidelijk stellen: Van ons allen geldt: 'Uw eerste vader heeft gezondigd', van ons allen geldt: 'er is niets van te verwachten'. Maar van de Heere mogen wij alles verwachten voor ons en onze kinderen. Voor onze kerk en onze gemeente: Ziende op Kerk en volk is er alle reden tot pessimisme, maar ziende op de Heere mogen we ook voor kerk en volk, familie en gezin heilig optimistisch zijn: God doet het. Hij maakt zijn beloften waar.

'Ik zal water gieten op de dorstige, Ik zal stromen uitstorten op het droge.' Hij doet het! De mond van de dorstige vindt overvloed, en alle scheuren in de akker lopen in één keer vol. De Heere staat er achter! Het is geestelijk bedoeld: ... Ik zal mijn Geest gieten op Uw zaad en Mijn zegen op Uw nakomelingen. Je hoort vaak ouders en grootouders klagen over hun kinderen en kleinkinderen, die van de Heere en zijn dienst zijn - afgeweken. Dat is ook een bitter verdriet voor godvrezende ouders en voor gelovige grootouders. Maar worstelt u ook met de Heere om uw kinderen en kleinkinderen. Houdt u de Heere ook - in alle eerbied - aan zijn beloften: 'Zijn geest voor uw zaad, en Zijn zegen voor uw nakomelingen'.

Als uw kinderen niet meer horen willen en u, met hen niet meer over de Heere kunt spreken, dan kunt u en mag u nog altijd met de Heere over hen spreken. Hij hoort.

Dorstigen worden dan met goederen vervuld, en zelfs aan het droge gaat de Heere niet voorbij. 'Ik ben gevonden van degenen, die naar mij niet vraagden.'

Wie zo voor zichzelf, voor zijn kinderen, voor kerk en volk, voor gemeente en gezin pleit op Gods belofte zal wonderen zien: (let maar op de belofte uit de tekst) 'ze zullen uitspruiten tussen het gras als madeliefjes in de lente... je weet niet waar ze vandaan komen, maar ze zijn er... Duizenden en nog eens duizenden... op de eerste Pinksterdag al 3000... en telkens weer, en telkens meer. Wie heeft ze gemaakt? Er is maar één antwoord: God.

Dacht u dat het voor u niet kon, of niet meer kon? Luister dan maar naar de tekst: ze zullen uitspruiten als wilgen aan de waterbeken. Zie ze maar staan die wilgen in de winter, afgeknot, oud en krom, dor en droog, daar verwacht je niets meer van, nog te slecht voor brandhout, en je kunt er nog geen klompen van maken, zo hol en leeg... maar een paar maanden later zijn ze uitgelopen, met groene en frisse twijgen, een luister voor Hollands landschap. Zo is het werk van de Heilige Geest, wat dood is in zichzelf, waar je niets meer van verwachten zou, komt in bloei en luister te staan: als wilgen aan de waterbeken. Ja, inderdaad aan de waterbeek: de voeding, de stroom van het levende Woord van God is daaglijks nodig. Ziet u, daar in Gods beloften ligt een heerlijke mogelijkheid - de enige - voor uw dorstige en droge leven, en voor onze dorre en doodse kerk...

Waar zijn geest wordt uitgestort, daar komt er léven openbaar. Wat dorstig en sprakeloos neerlag, neemt het woord: deze zal zeggen: 'Ik ben des Heeren' (gekocht door Jezus' bloed, in leven en sterven geborgen in Zijn Vaderhand) , een ander zal zich noemen met de naam van Jacob (die voegt zich bij het volk van God, en geneert zich niet om met hen veracht te worden) en gene zal met de hand schrijven 'des Heeren' (Ik ben van U Heere, gebruik mij maar zoals 't U goeddunkt)... En dan volgt het slot: die man of die vrouw zal zich toenoemen met de naam van Israël. Wie het werk van de Geest in zijn of haar leven bespeurt mag er een nieuwe naam bij dragen: Israël, de strijder, die van God gewonnen heeft (in Christus meer dan overwinnaar), omdat de Heere hem of haar liet winnen.

De Geest kwam op het Pinksterfeest, vol en rijk en overvloedig. Hij kwam daar waar de discipelen eendrachtig bijeen waren in het gebed, biddend om zijn komst! Bid u ook al om de komst en de doorwerking van de Heilige Geest in uw eigen leven, in het leven van uw kinderen, in het leven van uw gemeente, in het leven van uw Kerk? Gods eigen belofte is de garantie van Zijn verhoring.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen