Zeven dagen Tyrus (1)

Met Pinksteren in Jeruzalem! Zo heeft Paulus het zich voorgesteld op zijn derde zendingsreis. Sterker nog: gebonden door de Heilige Geest is hij met Lucas op reis daarheen. Geen toerist dus, maar een gedrevene in de dienst des Heeren, waarheen en waar doorheen de weg dan ook leidt. Paulus laat zich niet meer ophouden door nog een bezoek aan Miléte te brengen. De ouderlingen van Efeze moeten hem onderweg in Miléte maar opzoeken. Dat bespaart tijd, en geeft toch een welkome gelegenheid om elkaar nog één keer te ontmoeten. Naar Paulus' zeggen zullen ze elkaar immers niet meer zien! Nadat hij, nederknielend met hen allen gebeden heeft, is het afscheid bepaald diep ingrijpend. Lucas schrijft, dat zij zich moeten losrukken van deze broeders van Efeze om weg te kunnen komen. Dat is bepaald niet zo verwonderlijk, als wij het laatste deel van het vorige hoofdstuk eens nalezen.

Na wat varen vinden Paulus en Lucas te Patara een schip dat in rechte lijn de oversteek maakt naar Syrië. Bepaald een goed zeewaardig schip, dat niet de lange vaart langs de kust moet maken. Maar zo dan is Paulus eigenlijk eerder dan hij had kunnen vermoeden een heel eind ineens verder, op weg naar Jeruzalem. Intussen: Als Paulus voor de ene gemeente 'geen tijd heeft', dan maakt God tijd voor de andere. Het schip heeft niet alleen koers gezet naar Tyrus in Syrië, maar moet daar ook de lading lossen. Zo ligt de verdere reis dan ook voorlopig stil. En Paulus met Lucas gaat de havenstad Tyrus binnen.

'En de discipelen gevonden hebbende, bleven wij daar zeven dagen...' Ze moeten nogal gezocht hebben zoals uit de tekst blijkt naar die discipelen. Wie wijst ons in een oud-oosterse havenstad als Tyrus de weg naar 'de gemeente'? Wie verwacht daar trouwens eigenlijk een gemeente? Tyrus! En Sidon! Dat roept werelden van ongerechtigheid door Jezus' woorden op. Tyrus! Dat brengt Izebel in onze gedachten, de vrouw van Achab, gekomen uit deze havenstad vol zedeloosheid en goddeloosheid. En haar komst bracht verraad en bloed, en tranen. Ja, de dood voor Gods profeten! Tyrus! Daar stroomt het vuil van de zonde door de straten; het reikt tot de enkels voor wie door deze stad zijn weg neemt.

En toch: daar vindt Paulus discipelen, leerlingen van Jezus. Een gemeente van Christus! Won bij velen van dit stukje zeekant de aantrekkingskracht van Jezus het niet van de trekkracht van de zonde? (Luc. 6 : 17).

Waar Jezus de Zijnen al niet vandaan haalt! Hem is immers geen plaats te slecht, geen hart te heidens. Want Zijn Geest is met macht. Wat dat betreft behoeft niemand om de grootte van zijn schuld verloren te gaan. Wie dat tóch stelt, volgt de leugen van de vader der leugenen: satan. Nee, niet om de grootte van de schuld. U kunt alleen nog maar verloren gaan door dat ongeloof, dat alle nodiging en waarschuwing van de Heere in de wind slaat... Zullen we dat vasthouden, en in de stilte hierover met de Heere onderhandelen?

In Tyrus zijn dus ook harten bezweken onder de macht van het Woord. Het zijn er geen duizenden, zoals in vers 20 van de Joden staat. Maar ze zijn er! Discipelen, leerlingen. Op pad gegaan achter die Jezus, Die door Zijn Geest het leven oordeelt, naar 't Woord van de Vader. Rouw, berouw is opgekomen in aan lage wal gevondenen, die hunkerend-verlegen een woord van eeuwig leven hebben gehoord. Tyrus! Daar vingen harten de eerste stralen van Hem, Die in Zijn allereerste ontmoeting zo helemaal onvergetelijk wordt voor altijd! Maar dat is immers getrouwe Schriftvervulling: 'De Filistijn, de Tyriër, de Moren...' (Ps. 87). 'En de discipelen gevonden hebbende...' Er moet nóg wel eens gezocht worden naar discipelen, leerlingen van Jezus. Achter 't ijzeren gordijn; of in onkerkelijke streken. Of ook in (grote) kerkelijke gemeenten. Wel te verstaan: gezocht naar echte, ware leerlingen van Jezus, met een gebogen, gelovig hart, waarin de vreze des Heeren woont.

Zijn wij dat geworden? Wij zijn 't immers niet van huis uit! Ook niet als gedoopten en meelevenden. Leerling, discipel worden we toch alleen door onderwijs van de Heihge Geest. Wij hebben toch niet minder dan Filistijn en Tyriër nodig wederom geboren te worden om discipel, leerling van Jezus te zijn? Als onder ons gezocht wordt, hoe vinden ze ons? Gaan ze onze deur voorbij, als 't om de ware discipel van Jezus gaat? Terwijl wij misschien zelf versteld staan: 'Hoe bestaat het! Mij zien ze over 't hoofd!' Net als de mensen in het laatste gericht: 'Heere, ik dacht nog wel...'. En Hij zal zeggen: 'Ik heb u nooit gekend...!'

Misschien zegt een ander: 'Mijn deur zullen ze wel voobijgaan'. Net als die hoofdman: 'Heere, ik ben niet waardig, dat U onder mijn dak inkomt...' En toch kloppen ze bij u aan. En komen binnen. Ach, dan is alles diepe geloofsverwondering, die altijd weer met drie woorden te verwoorden is: 'Heere, dus tóch...!'

Intussen: zeven dagen blijven Paulus en Lucas in Tyrus. Hebben de havenarbeiders al deze dagen hun handen vol aan het lossen van de 'zeereus'? In ieder geval: er zal in de gemeente deze zeven dagen voor één keer wel wat minder 'gewerkt', en wat meer 'gekerkt' zijn. Zeven dagen Paulus (met Lucas) in hun midden! Met het Woord, met onderwijs, met vermaning, opwekking en troost. Ja, met een stuk zielszorg! En dat gebruikt de Heere! Dat lost zielsvragen op, doet het licht helderder doorbreken; geeft stuur en richting aan een kleine gemeente in een havenstad, die getekend is door welig bloeiende ongerechtigheid.

Had u daar bij willen zijn? U kunt dat toetsen immers? De begeerte van ons hart of eventueel de afkeer blijft ons niet verborgen. De één hijgt telkens weer naar verkwikking en vertroosting uit Christus, gelijk een hert naar waterstromen... de ander vindt dit overdreven, en gaat de levensweg met een 'afgerond' geloofsleven, waarin geen vragen meer te stellen, geen antwoorden meer te geven zijn. Gevangen in een kilte, die herinnert aan de dood...

Gelukkige, kleine gemeente in het heidense Tyrus! Daar vindt Christus de ruimte om Zijn onderwijs en woorden als schatten te doen gadeslaan.

Zeven dagen! U zegt: 'Wat is nu zeven dagen?' Dat hangt er maar vanaf. Wie en wat wij van zulke dagen overhouden. Rijke genade, bevestigd in de harten door de Geest, Die Christus verheerlijkt? Dan worden zeven dagen vol, en rijk; en met een gloed die Gods liefde laat uitstralen over wat van die liefde alleen nog maar leven kan...! Dan mogen én kunnen Paulus en Lucas straks gaan. Maar de Heere blijft.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen