Pinksteren

Het is de moeite waard om na te gaan hoe in de bijbel elk heilsfeit een vervolg in zich bergt. Vorige week schreven we dat de hemelvaart van Christus roept om Pinksteren. Dat valt echter eveneens van de andere christelijke feestdagen te zeggen. Niet alleen in die zin, dat er in de reeks van deze feestdagen een opklimming te bespeuren valt, wat ongetwijfeld waar is, maar ook dat de Heere Zelf bij het begin van een nieuwe periode steeds gewezen heeft naar haar vervolg en haar einde. Als de engel Gabriel de geboorte van de Heere Jezus aankondigt en daarmee de weg van Zijn vernedering bekend maakt, dan luidt het: 'Deze zal groot zijn en de Zoon des Allerhoogsten genaamd worden... en Hij zal over het huis Jakobs Koning zijn in der eeuwigheid, en Zijns Koninkrijks zal geen einde zijn'.

Wanneer de opstanding van Christus nog maar net geschied is, zegt de Opgestane tot Maria: 'Raak Mij niet aan, want Ik ben nog niet opgevaren tot Mijn Vader; maar ga heen tot Mijn broeders, en zeg hun: Ik vaar op tot Mijn Vader en uw Vader...'.

Als Jezus wordt opgenomen in de hemel, spreekt de engel: 'Deze Jezus zal alzo komen, gelijkerwijs gij Hem naar de hemel hebt zien heenvaren'.

En nu, op de eerste dag van de nieuwe bedeling die is aangebroken met de uitstorting van de Heilige Geest, neemt Petrus het Woord en toont uit de Schriften aan dat de laatste dagen zijn ingegaan. De einden der eeuwen zijn op ons gekomen, want de Koning van de eindtijd heeft Zijn plaats ingenomen.

Terwijl Petrus in de opening van de Schriften de heilsgeschiedenis van het Oude Verbond laat oplichten, duiken daarbij vertrouwde namen op, zoals die van de profeet Joel en koning David. Tegelijk laat hij in zijn prediking lijnen zichtbaar worden die heenwijzen juist naar déze Pinksterdag waarop de Heilige Geest is uitgestort, én naar de nieuwe aanwezigheid van de opgestane en verhoogde Jezus.

Dat doet hij door stap voor stap de aanwezigen langs de heilsfeiten te leiden: Hoe Jezus in de wereld gekomen is en God on­ ' der hen door Hem wonderen, krachten en. tekenen heeft verricht. Hoe zij, naar Gods raadsplan. Hém hebben overgegeven om gekruisigd te worden. Dat God Hem daarna heeft opgewekt uit de doden, waar alle apostelen getuigen van zijn, en dat diezelfde Jezus naar de hemel gevaren is en nu zit aan Gods rechterhand, dóór Gods rechterhand.

Welnu, als de feiten zó zijn en zó in de feiten de oudtestamentische profetie wordt vervuld, komt het er alles op aan dat het ganse huis Israels zeker wete 'dat God Hem tot een Heere en Christus gemaakt heeft, nl. deze Jezus, Die gij gekruist hebt' (vs. 36).

De gebeurtenissen op Pinksteren zijn voor Petrus een rotsvast beviijs dat Jezus de nu verheerlijkte en alles regerende Christus is. Daarom betuigt hij van Hem:

'Hij dan, door de rechterhand Gods verhoogd zijnde, en de belofte des Heüigen Geestes ontvangen hebbende van de Vader, heeft dit uitgestort, dat gij nu ziet en hoort.'

Hiermee legt Petrus niet alleen de spotters van die dag het zvrijgen op, maar onderstreept hij ook het unieke van het gebeuren op Pinksteren.

De Heere maakt Zijn beloften waar. De Geest is de aan Christus Beloofde, en Christus heeft hem van de Vader ontvangen. Maar Christus heeft de Geest niet voor Zichzelf behouden. Wat God aan Hem beloofd en geschonken heeft, komt ook ons ten goede. Op Zijn beurt lost Christus ook Zijn belofte in: 'De Geest der Waarheid Die Ik u zenden zal. Die zal van Mij getuigen'. Als dat ergens zichtbaar en hoorbaar wordt, dan is het wel in de prediking van Petrus. Aangevuurd door de Heilige Geest klaagt hij Israël aan de Christus te hebben verworpen en stelt het volk zo in de schuld. Tegelijkertijd mag hij door diezelfde Geest de Heere Jezus aanvrijzen en aanprijzen en de rijkdom van Gods genade in Zijn Zoon verkondigen. Hij dan... heeft dit uitgestort. Daarmee bedoelt hij niet de verschijnselen van vurige tongen, het geluid als van een geweldige wind of de verschillende talen. Dat zijn de tekenen die het eigenlijke gebeuren begeleiden, nl. het wonder dat Christus nabij is door de Geest Die is uitgestort en inwoning maakt. Dat is de in­ houd van Pinksteren.

Niet wij organiseren het Pinksterfeest maar Hij is aan het werk. Niet onze aktiviteiten maken dat ons leven verandert en vernieuwd wordt, maar Hij komt ons met Zijn eigen Geest te hulp en rhaakt ons toegankelijk voor Wie Hij is en wat Hij doet. Hij maakt ons dorre leven vruchtbaar.

De Heilige Geest is uitgestort. Zoals het water van een fontein over de rand bruist, zó is de overvloed waarmee Christus ons vervult. En dat niet maar voor eventjes, maar gedurig, want de Heere Jezus heeft Zijn Geest nimmer teruggenomen. Wanneer die Geest in ons doordringt, kan het niet uitblijven of deze genade doet ons Christus aangrijpen in Zijn beloften en Hem door het geloof in onze harten wonen. Op Pinksteren worden wij geroepen te geloven dat God Zijn Woord en beloften gestand doet.

De prediking van Petrus is dezelfde boodschap die tot ü uitgaat. Samen met het joodse volk worden ook u en ik gesteld voor de eis van bekering en geloof. Immers het Pinkstergebeuren is nog niet het laatste heilsfeit, maar de aanvang van het grote, alomvattende gericht dat voltooid zal worden op de laatste werelddag, wanneer Christus wederkomt. Tot Hem heeft de Heere gesproken: 'Zit aan Mijn rechterhand, totdat Ik Uw vijanden zal gesteld hebben tot een voetbank Uwer voeten'. We zagen al dat elk heilsfeit een vervolg en een einde in zich bergt. Welnu, dat geldt met name van Pinksteren. In het licht van het profetisch woord is er sprake van tekenen van bloed en vuur en rookdamp. De zon zal veranderd worden in duisternis en de maan in bloed, éér dat de grote en doorluchtige dag des Heeren komt.

De beslissende wending die Christus' kruis en opstanding hebben aangebracht, wordt ons in de boodschap van het Pinksterevangelie onthuld. Wij worden door de Geest van God via de prediking van Zijn Woord in een beslissingsmoment gesteld.

Want zo is het altijd: Die boodschap wordt ons een belofte van genade óf een tijding van gericht. Nooit gaat het Woord op in het luchtledige, maar altijd is het een daad-woord, dat niet weggereuteld kan worden als dronkemanstaai.

Hier komt de schrik des Heeren op ons af met de heilzame bedoeling ernst te maken met de beloften Gods, die door hun vervulling des te meer van kracht zijn.

Christus staat er garant voor en de Geest werkt door, om ook u, die voor Zijn Woord beeft en onder Zijn gerichten siddert, in die verslagenheid op te beuren en te vertroosten. Geeft toch de Heilige Geest ruim baan en laat in alles de belofte die tot op heden gehoord mag worden, ü doen ophoren: 'En het zal zijn, dat een ieder, die de Naam des Heeren zal aanroepen, zalig zal worden' (vs. 21). De Geest leert u die Naam spellen op de lippen: 'Jezus, dat is Zaligmaker'. In de persoonlijke verbondenheid met Hem, door het geloof, mag u zeker weten dat aan het einde aller dingen Christus daar is. Die boodschap wordt wereldwijd uitgedragen. Op Hem gaat het af En wie ook maar, van welk volk of ras, kleur of stand, de God van het verbond zal aanroepen, zal gered worden. Zij allen, maar ook: zij alléén.

Zij zullen tot U komen. Heer', bukken voor Uw aanschijn neer, en Uw Naam ter ere leven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen