Hoeveel verdient een dominee?

Ik kan me nog herinneren, dat professor Quispel op zijn eerste college ons indringend aankeek over z'n witkleurige halve bril en deftig langzaam zei: 'Ik vind jullie allemaal héél aardige mensen, want jullie willen later hard werken en niet veel verdienen.' Het was nieuw voor mij, dat dominees vergeleken bij andere academici minder verdienen. Nooit had ik i.v.m. mijn keuze voor theologie nagedacht over mijn latere salaris.
Nu, hier in Peru, haal ik ruimschoots mijn achterstand in en moet ik méér nadenken over predikantssalarissen dan me soms lief is.
Ik bezocht kort geleden het gezin van onze hulpprediker. Zijn vrouw begon te huilen, want er was geen geld om eten te kopen. 'Ik heb liever dat de gemeente etenswaren brengt (zoals ze dat vroeger gewend waren in de pinkstergemeente) dan dat we een vast salaris hebben, waar we lang niet van rond kunnen komen'. We constateerden enerzijds: een vast salaris brengt inderdaad het risico met zich mee, dat de gemeenteleden denken: die komt wel rond of die moet maar zien, dat hij rondkomt. Anderzijds: leven van wat de gemeente brengt is ook hachelijk, want soms heb je van één produkt veel en van het andere niets.
Voor de verhouding kerk en zending zijn de predikantssalarissen een heet hangijzer: De zending moet de kerk stimuleren om zoveel mogelijk haar eigen predikanten te betalen. Maar als de gemeente, ondanks het feit, dat velen hun tienden geven, het vastgestelde bedrag niet haalt? Betekent dat dan, dat alleen de gegoede gemeentes een predikant kunnen betalen? In de praktijk is het helaas vaak wel zo. De door de nationale kerk vastgestelde salarissen zijn laag, ƒ 100,– per maand. Wij zendelingen verdienen ruim twintig maal zoveel. Wij geven ook onze tienden en meer dan dat. Maar vooral als de kerk klein is, kun je dat niet allemaal in mensen steken. Vandaar dat we vaak een extra duit in het zakje doen als 't gaat om de infrastructuur: bouw, meubels, grond, een beginkapitaal voor een werkplaats of boekhandel.
Ook veroorzaakt het een probleem als wij de hulpprediker van ònze gemeente veel meer gaan betalen, dan die van andere gemeentes. Dat wekt jalouzie en bedreigt het ambt, omdat het materiële dan een te grote stem in het geheel krijgt. Dus gemakkelijk oplosbaar is het probleem niet.
Gelukkig hebben we nu al een paar keer iemand, die zich daartoe geroepen weet, kunnen inschakelen in het dienstwerk door voor tijdelijke gehele of aanvullende salariëring te zorgen. En hier in Peru betekent het heel wat als je een vast inkomen krijgt en je verzekerd kunt worden, ook al is het loon niet hoog. Iets zekers is beter dan niets.
Andere kerken geven geen vast salaris, maar laten het afhangen van de hoeveelheid tienden, die de gemeente opbrengt. De predikant werkt dan harder en zet zich volgens hen meer in voor de groei van de gemeente, met het risico, dat hij op de zak gaat preken en milddadige gevers niet durft bekritiseren.
't Blijft voor ons een schrijnend probleem: de ongelijke verhoudingen tussen arm en rijk voelen wij aan den lijve. We zoeken het probleem nog meer op door in de volkswijk zelf te wonen. Toch is dat ook de eenvoudigste methode om minder luxueus en soberder te leven, je voortdurend tot de arme broeder te bekeren en zo zelf arm van geest te blijven. Het beroert ons met grote tegenstellingen te leven en het ontroert ons hoe die arme hulpprediker toch ook zijn tienden geeft. Voorbeeldig voor menige dominee en gemeentelid in Nederland, die dat niet doen. Zal ik het straks in Nederland doen? Of eist het levensniveau van Holland zoveel, dat je amper aan 5% toekomt? Of slechts 2%? Hebt u het wel eens berekend?
Lastige vragen, maar 't is niet eerlijk als u zendelingen uitstuurt namens u en dat dan zij alléén te kampen krijgen ihet dat wereldwijde probleem van de supergrote verschillen in inkomens. De zending ontsnapt niet aan de grote wereldeconomische en politieke problemen, maar is er deel van. De zendeling botst erop. Schrijnend dichtbij. De kritiek van collega's Peruanen komt soms bedekt of openlijk hard aan. Wat ik van u vraag is – ook al is 't maar even – met ons mee te denken en zelf in Nederland als gemeenten een goed voorbeeld geven, hoe een rijkere gemeente haar inkomsten met armere gemeenten kan delen en hoe de dienst der offer-ande ons offers kost. Ook vraag ik u mee te bidden om de komst van Gods koninkrijk.
Wij zullen ons dan allen verbazen, want de eersten zullen de laatsten zijn en de laatsten de eersten. We zullen samen de Heere grootmaken, die ervoor zorgt, dat geen enkele dienstknecht van Hem honger zal hebben.
L. W. Smelt, Lima, Peru

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen