Gezant van Christuswege

Een ieder die de Heere heeft geroepen om het Evangelie te prediken, komt er achter dat het zo waar is, wat de apostel Paulus aan de Galaten schreef: 'dat het Evangelie niet is naar de mens'. Tot op de huidige dag wordt het in de praktijk bewezen. Er is dan ook niets nieuws onder de zon. Het Evangelie roept verzet op van alle kanten. Want dat geweldige Woord van God, legt onze schuld bloot voor God. Het ontdekt ons aan onze blinkende vijandschap tegenover Hem. En daar verzetten wdj ons van nature tegen, want dit vernedert ons. Het slaat ons alles uit handen. Hier kan niets van ons aan bod komen. Vooral de mens die denkt zelf tot God te kunnen komen, ergert zich hieraan.

Maar juist als wij het verliezen tegenover de Heere, als alle grond onder ons wegvalt, dan wordt het wonder van het Evangelie zo groot, dat de Heere in Christus een weg ontsloten heeft om tot Hem te komen. Hier raakt de mens al zijn eigen gerechtigheid kwijt en kan hij alleen als een verloren zondaar zalig worden om de verdienste van Christus. Dit wonder van het Evangelie, dat dwars door alle menselijke onmogelijkheid heen, toch mogelijk is, dat een zondaar met God verzoend wordt, heeft Paulus in eigen leven mogen ontdekken. En de Heere Zelf heeft hem geroepen dit Evangelie te prediken.

Zo heeft hij dit heerlijke, maar ook zo moeilijke werk in Galatië mogen doen. De apostel is daar door die joodse ijveraars verdacht gemaakt. Hij zou niet door de Heere Zelf geroepen zijn, daar hij niet heeft behoord tot de discipelkring, die de Heere Jezus had uitgezonden. Nee, Paulus heeft dit Evangelie niet van zichzelf en ook niet van anderen, zoals die dwaalleraars beweerden. Hij heeft het van de Heere Zelf en Die heeft hem opgedragen dit Evangelie te prediken. 'Want ik heb het ook niet van een mens ontvangen', zo schrijft dan Paulus tot zijn verantwoording. Met het woordje 'ook' bedoelt hij: evenmin als de andere apostelen'. Het is waar, hij heeft nooit behoord tot de kring van de twaalf discipelen die Christus als eersten tot Zich riep. Toch is ook hij door Christus Zelf geroepen en hij heeft zelfs de voornaamste plaats ingenomen onder degenen die het Evangelie aan de heidenen zouden brengen. Hij was een uitverkoren vat om Christus' Naam te dragen onder de heidenen en de koningen en de kinderen Israels. (Hand. 9 : 15). Dat heeft de Heere hem Zelf willen openbaren. Daarom was Paulus zich heel goed bewust van zijn apostelschap. Tegenover al die verdachtmakingen, mocht hij ervan getuigen, dat de Heere hem hiertoe heeft geroepen. De Heere Zelf heeft hem de ogen geopend voor het Evangelie.

Paulus is het nooit vergeten. Daar op die weg naar Damascus is hij stilgezet en is Christus hem geopenbaard. Hij gaat hiervan spreken tot de Galaten. Het woord 'openbaring' uit onze tekst, dat komt van 'openbaren' en betekent: 'het wegnemen van een deksel, of sluier, waardoor niet gezien werd = ontdekken, onthullen'. In vers 16 gebruikt hij ook ditzelfde woord, als hij daar schrijft: 'Het heeft Gode behaagd Zijn Zoon in mij te openbaren.' Vóór die tijd had Paulus geen weet van Christus. Toen meende hij er God een dienst mee te bewijzen door degenen die Christus als hun Heüand en Zaligmaker hadden leren kennen, te vervolgen. Wat was.hij fel geweest in zijn vijandschap tegen Christus en Zijn gemeente. Daarom had hij mede een welgevallen gehad in de dood van Stefanus. Hij probeerde de eerste gemeente van Christus te verwoesten, door degenen die Christus lief hadden gekregen, over te leveren in de gevangenis. Met afschuw en vol verdriet, heeft hij later aan die tijd teruggedacht. Het heeft hem altijd klein gehouden: 'Ik, die de gemeente Gods vervolgd heb.' Hij schrijft er hier ook eerlijk over met smart in zijn hart, in het vers na onze tekst: 'Want gij hebt mijn omgang gehoord, die eertijds in het Jodendom was, dat ik uitnemend zeer de gemeente Gods vervolgde en dezelve verwoestte. Zo is Saulus van Tarsen doorgegaan, totdat de Heere ingreep in zijn leven. Daar op de weg naar Damascus kwam het grote keerpunt in zijn leven. Toen kon hij die heilloze weg niet meer verder gaan. Toen liet de Heere hem zien, dat al zijn ijver voor de vaderlijke inzettingen, zoals hij hier zegt in vers 14, niets anders dan een grote vergissing was. Al zijn godsdienst, het was niets anders dan vijandschap tegen God en Zijn Christus. Hij werd ter aarde neergeworpen en hoorde Christus' stem: 'Saul, Saul! wat vervolgt gij Mij? ' en hij zeide: 'Wie zijt Gij, Heere? ' En de Heere zeide: 'Ik ben Jezus, Die gij vervolgt. Het is u hard de verzenen tegen de prikkels te slaan.' Toen is zijn verzet gebroken en er bleef maar één bede voor hem over: 'Heere, wat wilt Gij dat ik doen zal? ' Wat er toen allemaal in zijn hart is omgegaan, is niet te zeggen. De Heere weet het alleen, dat is ons genoeg. In ieder geval is hij een verloren mens voor God geworden. De Heere werd hem te sterk, hij moest zijn verzet opgeven.

De oude Saulus is ondergegaan en gestorven, maar de nieuwe Paulus is opgestaan. Hij heeft het leven buiten zichzelf in Christus mogen vinden. Zo is Christus hem geopenbaard. Paulus leerde Sions Vorst erkennen als Zijn Heere en Zaligmaker. En terstond predikte hij Christus. Hij ging niet vertellen wat hij daar allemaal heeft doorgemaakt. Nee, hij weet wel, daar kunnen zij het niet mee doen. 'En hij predikte terstond Christus', zo staat het in Gods Woord, in Handelingen 9 te lezen. Zo treffend! Zo eenvoudig! Ik ben bang dat velen het té eenvoudig is.

Maar door deze prediking behaagt het de Heere zalig te maken die geloven. Door Christus alleen is het mogelijk om met God verzoend te worden. Is uw hart wel eens van vreugde opgesprongen om hiervan te mogen horen? Paulus, hij is door God Zelf tot apostel geroepen. Als gezant van de allerhoogste Koning is hij de wereld ingetrokken met het Evangelie, dat ervan spreekt dat een ieder die in de gekruisigde Christus gelooft, vergeving der zonden ontvangt. Die zal niet verderven, maar het eeuwige leven hebben. Als hier Paulus over zijn bekering en roeping spreekt, dan is dat echt niet tot eer van zichzelf, om daar zelf wat mee te zijn ofte worden. Naar zijn eigen oordeel is hij de minste van allen, die de naam van apostel niet eens waard is: Doch door de genade Gods benik, dat ik ben.' (1 Kor. 15 : 10). Een bijzondere bekering heeft Paulus meegemaakt. Maar toch is die niet de grond van zijn zaligheid, die lag in Christus. Dat Christus ook zijn Zaligmaker wüde zijn, het is hem altijd zo onbegrijpelijk groot, zo wonderlijk geweest. Wat een genade voor zo'n zondaar. De voornaamste der zondaren, zoals hij van zichzelf zei. Hij wilde hier dan mee zeggen, als het voor zo'n zondaar kan als ik ben, dan kan het voor een ieder, hoe zondig en schuldig hij ook is. Zo heeft hij vol vuur en gunnende liefde Christus gepredikt. De Heere heeft hem gemaakt een apostel der heidenen. Zo is hij ook gekomen tot de Galaten. Veel moeite en lijden heeft het hem gekost. Heeft Christus het niet gezegd: Een dienstknecht is niet meer dan zijn heer, ze hebben Mij gehaat, ze zullen ook u haten.' Paulus heeft de waarheid van dit woord ondervonden en het wordt nog steeds ondervonden. Bij zijn roeping had de Heere al gezegd: Want Ik zal hem tonen, hoeveel hij lijden moet om Mijn Naam.' Maar de Heere laat Zijn dienstknechten niet aan hun lot over. In Zijn kracht is Paulus onvermoeibaar voortgegaan tot het einde toe en zijn arbeid is niet ijdel geweest in de Heere. En zo wil de Heere, dat de verkondiging van het Evangelie doorgaat tot aan het einde der tijden. Waar dit Evangelie van Jezus Christus ingang vindt in het hart, daar worden mensen afgebracht van alles in zichzelf — daar komen wij aan het eind van onszelf— maar daar staat de Heere aan het begin. Daar openbaart Hij Zijn Zoon in het hart. Zoals de Heere het in het leven van Paulus heeft gedaan, zo wil Hij het nog doen. Hij kan en wil het nieuw maken in ons leven. Daartoe wordt ook ons Christus gepredikt. De Heilige Geest zet mensen om door middel van de verkondiging van het Evangelie. Dat wil niet zeggen, dat het bij allen precies op dezelfde manier als bij Paulus moet gaan. Er zijn wel mensen die alleen een 'Paulusbekering' bekering noemen, maar zo is het niet. De Heere is niet gebonden aan één weg, om een zondaar tot het geloof te brengen. Gods genade is veel te groot om in een schema te vatten. Duizenden wegen zijn er bij de Heere, om een zondaar tot Christus te leiden. Maar hoe verschillend die wegen des Heeren ook mogen zijn, hierin komen zij toch alle overeen, dat we dan als een schuldig en verloren zondaar, die de eeuwige dood verdiend heeft, voor God komen te staan. Maar hier blijft Christus niet achter. Hij is immers gekomen om te zoeken en zalig te maken wat verloren was. Hier openbaart Hij Zich als een volkomen Zaligmaker. Dan vindt ons hart vrede in Zijn offer, want Zijn bloed reinigt ons van alle zonden. Is zo uw leven geworden Christus? Leg deze vraag niet naast u neer. Want buiten Christus is er geen leven, maar een eeuwig 2ielsverderf Wie door Gods genade mag zeggen met Paulus: Het heeft Gode behaagd Zijn Zoon in rnij te openbaren', die zegt ook: Ik leef niet meer, maar Christus leeft in mij.' En dan wordt ook verstaan waarom Paulus dit hoofdstuk eindigt met de woorden: Zij verheerlijkten God in mij.' Want die roemt, roeme in de Heere alleen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen