Hongerige kinderen

Het oude afleggen

Petrus spreekt over de christelijke roeping in het leven van alledag. Als een getuigenis tegenover het omringende heidendom. En dan noemt hij de dingen bij de naam. Legt alles af wat hoort bij het oude leven, bij het leven zonder God. Dat herinnert aan de doop. In de vroege kerkgeschiedenis trokken christenen bij de doop hun oude kleren uit en kregen ze een nieuw wit kleed aangetrokken. Wat een rijke symboliek! Daar konden ze elkaar ook op aanspreken. Zoals wij dat mogen doen na doop, belijdenis of Avondmaalsgang. Je hebt toch dat nieuwe, witte kleed aangetrokken, hoe kun je dan toch...? Een nieuw kleed, om Christus' wil. Dat mag het geloof weten. Maar dat betekent niet: nu bén je er, je bent gearriveerd. Integendeel: er is een dagelijkse strijd om een dagelijkse bekering. Vandaar de oproep van Petrus: zo legt dan af Wat precies?

Petrus schuwt het niet om concreet te worden. Dat komt benauwend dichtbij. Legt de kwaadheid af Dat betekent niet: boosheid, opvliegendheid; maar: alles wat kwaad, zondig is, alles wat tegen de geboden van God ingaat, alles wat onder de maat van de liefde blijft tegenover God en de naaste. Legt ook alle bedrog af Alles wat een ander schade aandoet. Geveinsdheid noemt Petrus ook. Hypocrisie, staat er letterlijk. Jezelf voor het oog van de mensen prachtig voordoen, maar thuis een beest zijn. Er zijn wat van zulke mensen die prachtig praten kunnen, maar je moet hun man of vrouw eens spreken... Legt de nijdigheid af, schrijft Petrus. Daarmee bedoelt hij de afgunst; een ander zijn geluk niet gunnen. En tenslotte de laster, het kwaadspreken. Wat is dat een vernietigend kwaad. Petrus' broeder Jacobus heeft het in dit opzicht over een vuur uit de hel...

Radicaal

Steeds heeft Petrus het over 'alle'. Alle kwaadheid, alle bedrog, enz. Er mag van dat oude leven zonder God niets resteren. En daar zijn we nu juist zulke meesters en meesteressen in. Denkt u dan maar aan het gewone leven, heel dichtbij. Aan onze relaties: huwelijk, gezin, famüie. Aan ons werk, onze vrienden en bekenden, onze collegae, aan onze klasgenoten. Heel graag zouden we wUlen dat God het voor het zeggen had over een stukje van ons leven. Desnoods een heel groot stuk. Dat mag best van ons. Maar ergens in ons leven zit die ene plek, dat ene kwaad, die ene gevoelige plaats..., en daar mag God niet aankomen. Die is van ons. Daar willen we onze eigen gang gaan. Petrus zegt: alle! Radicaal. Niets uitgezonderd.

Tegenstrijdig genoeg: het gaat hier over een oproep tot gelovigen, tot wedergeboren mensen! Zij zijn zonder uitzondering met deze zonden behept. We hoeven het niet bij anderen op te zoeken en aan te wijzen. Het gaat over onszelf Luther schrijft in zijn commentaar op de brieven: 'De gevaarlijkste vijanden, die we hebben, zitten in onze eigen boezem, midden in ons eigen vlees en bloed; ze waken, slapen en leven met ons als een slechte gast, die binnen gekomen is en die je er niet meer uit krijgt'. Christenen hebben Petrus' vermaning nodig, tot de beste toe. Want de beste christenen zitten vol met de slechtste dingen. Niemand mag zich goedkoop of zelfvoldaan van deze oproep afmaken.

De andere kant

Tegenover de oproep om het oude af te leggen, zet Petrus nu iets anders. Wat zou je verwachten? Eigenlijk eenvoudig: trek het nieuwe leven aan! Dat ligt er inderdaad ook in opgesloten. Toch zegt Petrus het zo niet. Hij schrijft: Weest als nieuwgeboren kinderen zeer begerig naar de redelijke, onvervalste melk. Wat bedoelt hij? Wel, deze christenen hebben een nieuw leven van God gekregen. En dat nieuwe leven moet groeien; namelijk: groeien in heüiging.

Daarvoor is voedsel nodig, zoals bij een pasgeboren kind. Het zou onzin zijn om tegen zo'n kind te zeggen: doe je best om te groeien. Het zou het niet eens begrijpen. Nee, zo'n kind is één schreeuw om voedsel. En zo groeit het. Wel, zo spreekt Petrus ook positief over de groei in de heüiging. Dit zet hij in het middelpunt: weest zeer begerig...

Het geheim van de heiliging

Levensheiliging, dat is maar al te veel een probleem. O zo gauw komen we terecht in een goedkope gemakzucht of in een krampachtig activisme. Petrus brengt ons bij het geheim van een positief leven naar de wil van God. Hij zegt niet: nu moetje ook eens wat terugdoen... Zijn oproep luidt: weest zeer begerig! Zo alleen komt er een leven tot eer van God en tot zegen voor je naaste. En denk dan maar aan de aller-persoonlijkste levenssituatie; aan het leven van de gemeente in deze wereld ook; aan de werkvloer en aan het kantoor; aan school en thuis. Weest zeer begerig naar de redelijke, onvervalste melk. Elders wordt dit beeld van de 'melk-voeding' gebruikt in tegenstelling tot de vaste spijs. Het ene is dan bedoeld voor de beginners, het andere voor de volwassenen in het geloof Petrus bedoelt het hier echter anders. Hij zegt: we blijven altijd kinderen. En we hebben altijd die melk nodig. Daarom behoort het hele leven des geloofs, van het begin tot het eind zo te zijn: één schreeuw naar voedsel. Vrij vertaald: weest net zo begerig naar het Evangelie van Christus als een pasgeboren kind dat is naar melk! Daar ligt het geheim van het christenleven. Zo alleen groeit het.

Begeerte naar het Evangelie

Is dit ons leven? Gaan we zo naar de kerk en lezen we zo in onze Bijbel? Even begerig als een zuigeling naar melk? Of: zoals een hert schreeuwt naar de waterstromen? Of: is er vaak onverschilligheid, sleur, oppervlakkigheid? Hoe zou dat toch komen, die doodsheid bij ons, dat gebrek aan honger? Zou het niet hiermee te maken hebben dat wij veel te weinig zicht hebben op onze roeping van Godswege? Ach, we doen maar wat, we rollen van de ene dag in de andere en we zien wel... Of is het zo niet vaak? Een werkelijk verlangen naar een leven tot eer van God brengt honger mee. Hoe zouden we het immers ooit op eigen krachten redden? Weest zeer begerig, zegt Petrus, want

zo alleen kan het. Alleen via dit voedsel. Maar dan kan het ook echt. Want het Evangelie is voedsel en het geeft groei. Er gaat kracht uit van het Woord, de kracht van de Heilige Geest. Hoe?

Christus' goedertierenheid

Om Petrus' woorden maar direct vrij weer te geven: via de verkondiging van het Evangelie mag u smaken dat Christus goedertieren is. Wonderbaarlijk. De goedertierenheid van Christus Zelf wordt in het Evangelie weggeschonken. Zo gaat het toch? U was in de week tegen uzelf opgelopen; alles verknoeid; geen uitzicht. U dacht: 't wordt nooit wat met mij. En toen kwam u 's zondags in de kerk. Hoe het ging, dat kunt u zelf eigenlijk niet onder woorden brengen. Maar daar was de goedertierenheid van Christus. Hij nam alle duisternis en schuld weg. Wat een eindeloze bevrijding! En meestal is het zo: hoe groter de nood, des te meer smaak is er in het Evangelie. De honger is een goede kok, schrijft Luther. Ja, dat is toch alles, Hij is alles. En naar Hem mag het altijd weer toe. Christus in Zijn goedertierenheid. Iets anders weet ik eigenlijk niet over Hem te zeggen; dat is Hij en zo is Hij: goedertieren. Welnu, geloof maar niet dat dat zonder uitwerking blijft. Voedsel geeft groei. Als het dit voedsel maar is! Smaken dat Christus goedertieren is.

Tenslotte nog een citaat uit Luther. Hij schrijft: 'Dat is "smaken", als ik met mijn hart geloof dat Christus mij geschonken is en dat Hij mijn eigendom geworden is; dat mijn zonde en ongeluk de Zijne zijn en dat Zijn leven het mijne is'.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen