Charismatische Prediking (5)

Prediker

Nog één dimensie van de charismatische prediking vraagt om aandacht, naast de prediking is dit nl. de prediker!

Terecht noemde Helmut Thielicke het 'hoe' van de prediking bij Spurgeon een 'modus van de verlossing' (één van de manieren, waarop de verlossing tot de mens komt).

Niet alleen het object van de prediking, maar ook het subject (de prediker) werd bepaald door Woord-betrokkenheid, Geest-doortrokkenheid en tijd-dóór-en betrokkenheid!

Spurgeon's vrees was vaak uitermate groot te zullen moeten preken zonder de hulp van de Heüige Geest. Anderzijds studeerde hij voor zijn preek, alsof de gehele preek van hém afhing.

Hij leed'psychisch en fysiek vlak vóór de dienst begon. Dan trilde hij als een espenblad, terwijl hij vaak zijn knieën tegen elkaar voelde knikken. Niet alleen het gewicht van de last des Heeren, maar ook het gevoel van de verantwoordelijkheid te moeten preken voor de enorme schare in de Metropolitan Tabernacle - maar ook voor zijn miljoenen-gemeente in de gehele wereld, omdat iedere zondagse preek 's maandags reeds in druk verscheen en in vele talen de wereld rond zou gaan - was daar debet aan.

Vanuit een grote existentiële betrokkenheid wist hij, niet in het minst, ook tot zichzelf te preken.

Tijdens de prediking was hij één en al concentratie, in een hartstochtelijk verlangen om 'zielen te winnen voor Jezus'.

Daarbij bezielde hem het onoverwinnelijk geloof in de almacht van God, Die door de prediking van Zijn Woord wonderen zou doen. Sterk werd hij daardoor geïnspireerd door een krachtig gebedsleven, vooral op de kansel.

Na de diensten weer thuis, vibreerde hij mentaal nog lange tijd na, zichzelf beschuldigend, dat hij niet liefdevol, teer en ernstig genoeg gepreekt zou hebben.

Contact

Onderzoek van zijn preken wijst uit, dat hij grote aandacht besteedde aan de openingszinnen. Deze 'ouverture' fungeerde als 'outline' van wat hij ging behandelen. Spurgeon preekte 'extempore' (improviserend) met behulp van een kleine schets. De opbouw van zijn preken was ordelijk en vloeiend, zodat de preek overkwam als één geheel.

Er was hem alles aan gelegen de taal van zijn mensen te spreken.

Zijn taalgebruik grensde hij bewust af tegen dat van kanselredenaars, die met veel woordenpraal hun hoorders poogden te fascineren.

Dat hij zich zo critisch uitte over retoriek (kunst der welsprekendheid) doet niets af van het feit, dat hij zelf een redenaar was. Al was hij dit dan zijns ondanks.

Spurgeon preekte als iemand, die door de Bijbelse boodschap zelf gegrepen was. Zijn warme conversationele manier van spreken boeide zijn hoorders onmiddellijk. De registratie en variatie van zijn machtig stemgeluid waren imposant en hielden de immense schare 'spell-bound'. Zijn houding en manier van doen, het afwisselend spel van een glimlach of schaduw op zijn gezicht - zijn expressie van welsprekendheid op zich.

In dit alles was hij nooit theatraal, maar wel op een eminente wijze dramatisch. Zijn beeldend vermogen was ongetwijfeld het meest opvallende kenmerk van zijn manier van preken. In zijn preken kwam herhaaldelijk het woord 'imagination' (verbeelding/voorstelling) voor, wat bepalend genoemd moet worden voor zijn visuele retoriek. Wat hij 'zag', dat liet hij ook zijn hoorders 'zien' - gelijk de 'zieners' van het Oude en Nieuwe Testament.

Hij waakte ervoor, dat zijn prediking zich automatisch of mechanisch zou voltrekken. De prediker Spurgeon was méér dan een 'instrument'.

Altijd was hij zich bewust van een wisselwerking tussen hem en zijn hoorders. Het leek er soms op of hij de mensen 'boetseerde' tot een nieuwe mens in Christus Jezus. Dan was er iets van de gloed en de glans van het charisma van de apostel Paulus, die wél wetend, dat het 'wederbarend' werk ten diepste alleen aan en van de Heilige Geest is, nochtans in deze Geest stelde: Mijn kinderkens, die ik wederom arbeide te baren, totdat Christus een gestalte in u ^ krijge' (Gal. 4 : 19). H

Spurgeon schuwde, wat hij noemde, 'weer-^ licht-prediking' (sheet-lightning preaching), die ongevaarlijk was en niemand raakte, maar wenste zó te preken, dat ieder zich persoonlijk aangesproken wist.

Alleen al door zijn manier van preken, stond hij naast zijn hoorders en was hij wezenlijk met hen verbonden in de worsteling om genade en in de strijd des geloofs. Onder alle omstandigheden straalde hij een aanstekelijke naïviteit uit. Zijn gehele bestaan ademde een hartstochtelijke liefde tot de Heere Jezus.

De prediker Charles Haddon Spurgeon, wiens prediking een geestelijke opwekking teweeg bracht, was een charismatisch begaafd man in grote ootmoed en oprechtheid. Met zijn gehele existentie preekte hij Christus tot de mensen in zijn tijd. Hij gaf door wat hij zelf had ontvangen.

Bédeeld met de liefde van God, deelde hij deze uit ...liefdevol, welmenend en uiterst persoonlijk, zijn tijd betrekkend bij 'de welaangename tijd, de dag der zaligheid' de toenmalige tijd entend als een rank op de 'tijd der genade'.

Velen van zijn tijd 'beleefden' het 'welaangename jaar des Heere' - verbonden met de Wijnstok Jezus Christus, brachten zij vruchten voort van geloof en bekering waardig, op Zijn tijd en in hun tijd.

Rotterdam,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen