In memoriam dr. Samuel Gerssen

Met ontroering namen wij kennis van het plotselinge overlijden op 25 augustus jl. van ds. Gerssen. Hij maakte het de laatste tijd zo goed. Hij genoot van zijn emeritaat, maar was ook, hoe kan het anders, volop bezig met studie, artikelen schrijven, voorgaan in kerkdiensten en met zijn liefhebberijen. Zijn heengaan heeft ons overrompeld.

Samuel Gerssen werd geboren op 25 maart 1923 te Nijkerk. Daar groeide hij ook op: een man van de Veluwe. Hij studeerde theologie in Utrecht, was enige tijd hulpprediker in Putten. In 1951 werd hij predikant in Wouterswoude, in 1955 in Huizen en in 1960 kwam hij naar Utrecht, als wijkpredikant. In 1965 werd hij secretaris van de Raad voor de verhouding van Kerk en Israël en in 1982 rector van het theologisch seminarium van de Nederlandse Hervormde Kerk. Dat bleef hij tot zijn emeritaat in 1986. Inmiddels was hij in 1978 gepromoveerd tot doctor in de theologie op een proefschrift getiteld: 'Modern Zionisme en christelijke theologie'.

Dit is in het kort de levensloop van een bewogen mens, een begaafd theoloog, een begenadigd schrijver, die glashelder kon formuleren, een vroom, bevindelijk levend christen.

Enkele dingen wil ik noemen die kenmerkend voor hem zijn. Allereerst zijn kennis van en verwantschap met Kohlbrugge. Reeds als student viel hij daardoor op. Vlak voor zijn overlijden is hij blijven steken midden in een vertaling uit het Duits van een werk van Kohlbrugge. Dat was hem uit het hart gegrepen: Kohlbrugge's pleidooi voor de algenoegzaamheid van Christus. Alles ligt in Hem en niets in de mens, ook niet in de vrome mens. Kohlbrugge's prediking was troost voor aangevochten mensen. En zo heeft ds. Gerssen zelf ook altijd gepreekt.

Vervolgens noem ik: Israël. Gerssen had veel aandacht voor de plaats van Israël in geloof in theologie, niet omdat hij nu eenmaal secretaris van de Raad voor de verhouding van Kerk en Israël was. Het was veeleer andersom. Hij was al vroeg doordrongen van de betekenis van Israël voor een goede theologie en daarom werd hij secretaris van de raad. In een goede gereformeerde theologie gaat het om de God van Abraham, Izak en Jakob en neemt het Oude Testament eengrote plaats in. Daarom heeft ook iemand als Miskotte hem altijd geboeid.

Gerssen was niet bang zich ook eens buiten de traditionele paden te begeven. Hij was niet bang voor wat men zou kunnen noemen grensverkeer. 'Grensverkeer', zo heette de rede die hij hield bij zijn afscheid als rector van het seminarium en zo heette de bundel artikelen van zijn eigen hand, die hem bij die gelegenheid werd aangeboden. 'Zonder legitiem en dapper grensverkeer wordt het leven binnen onze grenzen muf en eentonig, geprikkeld en prikkelbaar', schreef en sprak hij zelf Wie zou menen dat dit alles vaagheid en slapheid betekent heeft van Gerssen niets begrepen. Je moet stevig in je schoenen staan om je zo in de Kerk te kunnen bewegen als hij deed. Hij was en bleef een door en doqr gereformeerd mens, had grote, kritische belangstelling voor de Nadere Reformatie en volgde met grote aandacht en betrokkenheid alles wat er binnen de kringen van de Gereformeerde Bond gebeurde. Zijn leven was gekenmerkt door breedte (echte breedte!) en diepte (echte diepte!). Ik ben wel eens bang dat zulke mensen schaars worden in onze dagen.

Tenslotte zou ik nog willen wijzen op enkele schijnbaar tegengestelde eigenschappen van ds. Gerssen. Hij was zeer bescheiden. Gemeenteleden vonden hem wel verlegen, maar hij wist wat hij wilde en was bepaald niet bang uitgevallen. Ook ernst en veel gevoel voor humor gingen bij hem samen. Deze ontzettend serieuze man kon vaak fijntjes lachen, met glinsterende ogen.

In 1966 heb ik ds. Gerssen mogen opvolgen als predikant in Utrecht. Hij bleef hier wonen en al die jaren hebben wij intensief contact gehad. Aan hem heb ik ervaren wat echte vriendschap kan betekenen in je leven. Een vriend is iemand die je vertrouwt en met wie je vertrouwelijk je problemen kunt bespreken, iemand die solidair is en met wie je eensgeestes bent, iemand met wie je urenlang gezellig kunt praten. Zo een vriend was Sam Gerssen.

Daarom denk ik dat ik een klein beetje kan aanvoelen wat er nu moet omgaan in mevrouw Gerssen en haar dochter Netta. Het is zo vreemd leeg geworden. Het is nog zo onwerkelijk.

Toch mogen en moeten wij God dankbaar zijn voor alles wat ds. Gerssen heeft mogen betekenen voor zijn gezin en familie, voor zijn vrienden, voor de Kerk. Hij heeft ons veel nagelaten!

Zijn aardse zaak is nu volbracht. Wij begrijpen niet waarom wij hem nu al moeten missen en zijn bedroefd. Maar het evangelie is: Troost voor aangevochten mensen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen