Met God verzoend

Verzoenen is een zwaar werk!
De verbroken verhoudingen herstellen. Kerkgangers en avondmaalsgangers, die in ruzie met elkaar leven weer tot elkaar brengen; iedere ambtsdrager weet, hoeveel voeten het in de aarde heeft. Voor Paulus en de gemeente van Korinthe weer helemaal op één stoel zaten! Het heeft de apostel wat moeite gekost!
Wij mensen zijn niet zo verzoeningsgezind. Van nature zijn we hatelijk en elkander hatende. Maar ook als we genade ontvangen hebben. Als we zelf van de verzoening van God door Christus hebben leren leven gaat het nog niet vanzelf. De vraag is bijna altijd: 'Wie neemt het initiatief?' Wie reikt als eerste de hand der verzoening?
Verzoenen is een zwaar werk. Maar God is wel verzoeningsgezind. Paulus schrijft in dit hoofdstuk: 'Maar al deze dingen zijn uit God, Die ons met Zich verzoend heeft, door Christus Jezus.'
De schepping is uit God. En de herschepping is ook uit God. En zo gaat de verzoening als het voornaamste stuk van de herschepping ook helemaal van God uit!
Het begon al in het Paradijs. Adam kroop weg achter de struiken. Hij wou zijn zonde verbergen. Zou het liefst alles op zijn beloop laten. Maar de Heere zoekt hem en zijn vrouw op. Hij ontmaskert hen. Daagt hen voor Zijn rechterstoel. Spreekt het schuldig over hen uit! Maar belooft de Verlosser. En als teken van wat de verzoening inhoudt en uitwerkt bekleedt de Heere hen met dierenvellen.
'Zie het Lam Gods!'
Zo wordt de van God beloofde Verlosser, vanaf het begin van Zijn optreden al aangekondigd. Israël had heel andere gedachten over de beloofde Messias. En wij ook! Vraag maar op catechisatie: Hoe krijg je vergeving van zonden? Een flink deel van de jeugd is nog best in zulke vragen geïnteresseerd. Maar hun antwoord luidt steevast: 'Door te bidden'. 'Als je echt berouw hebt'. Maar zelden of nooit: door het bloed van Christus. Dat ligt buiten ons ge­zichtsveld. We staan er onkundig maar ook afwijzend tegenover. Paulus schrijft dat hij van niets anders wil weten, dan van Jezus Christus en Dien gekruisigd. Het was hem van Godswege geopenbaard. Hij was er voor ingewonnen.
Maar de moderne mens wil er niets van weten. Het komt zijn eer te na, dat een ander voor hem aan het kruis gespijkerd moet worden. En de godsdienstige mens staat er al even afkerig tegenover. Voorzover we van offers afweten, zijn het dankoffers. We bieden de Heere onze rechtzinnigheid, ons nette leven aan als een serieus gebaar, dat wij het weer goed willen maken. En we zijn hoogst verbaasd dat God er niet op ingaat. Dat de hemel gesloten blijft, ons hart onrustig blijft en de vrede gemist wordt.
Wat houdt die verzoening in? Dat God ons de zonde niet toerekent, schrijft Paulus. Kan dat zomaar? Nee, want zonde is vijandschap tegen God. God is wel verzoeningsgezind. Ook heeft Hij ons liefgehad, toen we nog vijanden waren. Maar dat betekent niet dat Hij de zonde door de vingers ziet. Er moet betaald worden voor onze zonde. Maar hierin schittert nu Gods liefde tot Zijn wereld dat Hij Zijn eigen Zoon geeft tot een zoenoffer voor onze zonde. En Christus is het Lam Gods. Het Lam dat bij God vandaan komt. En deze Christus gaat op aarde Zichzelf door de eeuwige Geest als een vlekkeloos Lam opofferen aan zijn Vader. God de Vader eist ook dat offer! Want zonder bloedstorting geschiedt er geen vergeving.
Dit alles ligt diep verankerd in de oudtestamentische offerdienst van Israël. Als Israël zijn eigen offerdienst beter verstaan had, had het niet zo vreemd gestaan tegenover een lijdende en stervende Christus. Op Golgotha gaat Israëls ceremonie van de Grote Verzoendag in vervulling. In Leviticus 4 lezen we al hoe de var, bestemd voor het zondoffer voor het aangezicht des Heeren gebracht werd. Hoe de priester zijn hand op de kop van het dier legde. Zo werd de schuld overgedragen op dit offerdier. En in Leviticus 16 lezen we nog eens hoe de hogepriester zijn hand legt op de kop van de weggaande bok. Beladen met de schuld van het volk werd dit dier de woestijn ingezonden waar het de dood vond. Dat is de weg die God gaat met Zijn Zoon op aarde. De discipelen hebben deze weg van lijden en dood ook niet verstaan. Het is geen weg die in een mensenhart opkomt. Het is de weg die God heeft uitgedacht en die Hij ook uitvoert. Paulus moest er ook voor ingewonnen worden. Maar dan vloeien uit zijn pen, bestuurd door de Heilige Geest, ook die wonderschone en diepe woorden: 'Want Dien, Die geen zonde gekend heeft, heeft Hij zonde voor ons gemaakt, opdat wij zouden worden rechtvaardigheid Gods in Hem.'
Christus wordt onze zonde aangerekend! Als Borg van zijn Kerk wordt Hij erop aangesproken. Zelf wist Hij van geen zonde af. Hij was en bleef onder dit alles de Heilige Israëls. Maar de schuld der zonde is op Hem gelegd. Zo heeft Hij ons verlost van de vloek der wet, een vloek geworden zijnde voor ons. Christus is de Middelaar der verzoening. Daarom treft Hem de vloek en ondergaat Hij de dood. Door Zijn dood doet Hij de zonde volkomen teniet. Aan Gods recht is volkomen genoeg gedaan. Plaatsvervangend en schuldverzoenend is Hij met Zijn eigen bloed het hemels heiligdom binnengegaan. En door dat ene volkomen offer heeft Hij in eeuwigheid volmaakt, allen die geheiligd worden.
'Want God was in Christus de wereld met Zichzelf verzoenende, hun zonden hun niet toerekenende.'
Hoever reikt nu deze verzoening? Met andere woorden: wie zijn nu door dat volkomen offer van Christus op Golgotha met God verzoend? Dit is een beslissende vraag. Met het zoenoffer van Christus op Golgotha staat of valt onze zaligheid. Daar is de schuld uitgewist en nergens anders. En welgelukzalig is de mens, wiens zonde vergeven en wiens ongerechtigheden, door het bloed van Christus, bedekt zijn.
Paulus heeft het over de wereld. Dat reikt verder dan de gemeente van Korinthe, dat is duidelijk. II Korinthe 5 : 19 is een korte samenvatting over wat Paulus over de verzoening leren wil. Als we ook de andere teksten hierover nagaan is de bedoeling van de apostel niet onduidelijk. Christus' zoenoffer op Golgotha wordt toegerekend aan heel Gods kerk, de uitverkoren gemeente, uit jood en heiden. We mogen ook gerust zeggen aan allen die tot het ware geloof een gave van de Heilige Geest is. En die Geest past het verzoeningswerk van Christus toe, door de prediking van het Evangelie aan allen voor wie Christus eenmaal gestorven is. Voor wie is Christus gestorven?
U weet wellicht, hier gaan de wegen binnen de kerk uiteen. De kerkvader Origenes leerde al verzoening. Er komt een herstel van alle dingen. Zelfs de duivelen zijn met God verzoend. De Vroege Kerk heeft zijn opvattingen verworpen als in strijd met de Bijbel. Maar de gedachte is vandaag nog altijd springlevend. Een professor in de theologie vroeg me eens op werkcollege: Wat hebt u er toch op tegen meneer, dat alle mensen met God verzoend zijn?' Ik zei: 'Niets professor. Alleen: ik lees het nergens in de Bijbel.'
De remonstranten van vroeger en vandaag houden het ervoor dat de Heere Jezus voor alle mensen gestorven is. Dat lijkt mooi. Toch worden daardoor nog niet alle mensen zalig. Je moet het immers geloven. Je moet de Heere Jezus toelaten in je hart, zegt men vandaag in die kringen. Wonderlijke leer! De Heiland staat te bedelen aan de poort van het hart van mensen, met wie Hij allang verzoend is. Hij klopt en Hij klopt, maar Hij komt er toch niet binnen! Wat stelt die verzoening dan eigenlijk nog voor? Nee, dan was Paulus er beter achter.
'Hij heeft het woord der verzoening in ons gelegd.' Dat is het! Het offer dat de Heere Jezus op Golgotha volbracht heeft is niet tevergeefs gebracht. De Heilige Geest gaat het toepassen door middel van de prediking van Wet en Evangelie en zo werpt het rijke vruchten af van geloof en bekering.
'Wij dan wetende de schrik des Heeren bewegen de mensen tot het geloof.' Paulus wist van de schrik des Heeren voordat hij tot geloof kwam en erna. Heel de wereld ligt immers verdoemelijk voor God. Dat behoorde bij zijn Christusprediking! Ellendig is ons bestaan zolang we nog buiten het geloof in Christus zijn. Let er toch op!
Wij hebben er van onszelf even weinig erg in als Saulus, voordat hij er op de weg naar Damascus aan ontdekt werd. Zijn we zondaar voor God geworden? Er is niemand die God zoekt. Maar God zoekt de mens op.
Dan gaat de zonde als een zware last ons terneer drukken. Dan wordt de zonde ons tot schuld, waar we niet mee klaar kunnen komen. Hoe krijg ik een genadig God? Dat is geen achterhaalde vraag. Het is een actuele vraag, voor ieder die God bearbeidt tot zaligheid. Het blijft voor ons een klemmende vraag en een onoplosbare vraag, totdat het de Heere behaagt ons Zijn Zoon te openbaren. Dan belijden we met Luther: 'Heere Jezus, ik ben Uw zonde en U bent mijn gerechtigheid voor God.' In de wedergeboorte legt God het woord der verzoening in ons hart, tot ons eeuwig behoud. Maar Hij legt het dan ook op onze lippen, om het aan anderen te verkondigen tot hun behoud. Maar daarover een volgende keer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen